15 Μαρτίου 2020.
Κρίνοντας από το Δελτίο Θανάτου στο κατ’ εξακολούθηση και ατιμωρητί παραβατικό «Κέντρο δράσης» των Γουίντοους 10 (υποτίθεται πως χτυπάει συναγερμό για ηλεκτρονικούς ιούς, επείγουσες ηλεκτρονικές, δήθεν ενημερώσεις κτλ., αλλά το δικό μου γέμισε φωτογραφίες κώλων με στρινγκ πασπαλισμένες με ασύνταχτες ασύμμετρες απειλές και απαγορευμένες με κυβερνητική απόφαση «προσωπικές υπηρεσίες ιεροδούλων»· πρέπει να βρω το χρόνο να μάθω πώς καταργείται· έτσι κι αλλιώς στην ώρα μου θα πεθάνω—στ’ αλήθεια δεν υπάρχει πρόωρος θάνατος),— Ε ΝΑΙ! Ήρθε η ώρα να μάθουμε πως πολλοί υπήρξαν επειδή πέθαναν.
15 Μαρτίου 2020, αργότερα.
Προσπάθεια να αποτραπεί αυταρχικά και χωρίς εξηγήσεις καλοδεχούμενη ποιητική μόλυνση σε προχωρημένο στάδιο. Απαγορεύεται δια στόματος καθηγητή Τσιόδρα να ονομάζονται «ορφανά» τα κρούσματα κορονοϊού, για τα οποία αγνοούμε υπό ποίες συνθήκες στέφθηκαν διάδοχοι του στέμματος ήδη πασχόντων. Αφού δεν ανήκουν—δεν έχουν από την ιχνηλασία εντοπισθεί— στις «επαφές», δηλαδή σε αυτούς που συμβρέθηκαν-σχετίστηκαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο με ήδη πάσχοντες.
Όμως, πώς να μην υποθέσω ότι στον ανώνυμο ποιητή του «ορφανού κρούσματος» λανθάνει επιστήμων; Η φράση έχει την απαρομοίαστη κοινόλεκτη λογιοσύνη που διαθέτουν τα αχρωμάτιστα επιστημονικά ιδιόλεκτα, τα καλά αερισμένα στις άπλες μιας χωρίς ιδεολογικοπολιτικά όρια και θρησκεύματα ουμανιστικής δημοκρατίας. Μα και αιχμηρή εκφραστική φόρτιση και ζηλευτή φυσικότητα από το μακρύ ταξίδι των στοιχείων της στο γενικό λεξιλόγιο. Γενικά, απρόσκοπτη αλλά και πειθαρχική συνδηλωτική ακρίβεια. Και τι άλλο πάρεξ επιστημονική οραματική εμπιστοσύνη στις ιδιότητες της ύλης και προσοχή στα μηνύματα των αισθήσεων θα μπορούσε να συλλάβει την οικονομική μουσικότητά της; Οργανωμένη με έναν συνδυασμό φωνηεντικού σχετλιασμού (Ο-Α-Ο-ΟΥ-Α) με ακραίας κρισιμότητας και μοιραίας επιτελεστικότητας απειλητικά, κρουστικά και απόκοσμα, συμφωνικά συμπλέγματα (ΡΦ-ΚΡ); Ώστε υπό το κράτος και τον κραδασμό έντονου αισθήματος επικαιρότητας, να μεταφερθεί και να εγκατασταθεί η σπαρακτική κατάσταση στέρησης απορφανισμένου τέκνου στα νοσηρά συμφραζόμενα ιών με άγνωστο πατέρα; Ιών που φέρονται τώρα να ταλαιπωρούνται από την απουσία γονεϊκής θαλπωρής και ασφαλούς συνανήκειν; Πώς να μην υποθέσω ότι μόνο επιστήμονας που είναι εις θέσιν να δει στοργικά τους ιούς του, θα μπορούσε να υπερβεί τόσο θεαματικά εαυτόν; Να περιφρονήσει τις Κασσάνδρες της ορολογιακής ορθότητας, να εργαλειοποιήσει την επιστημοσύνη του προκειμένου να εξυπηρετήσει ποιητικές επιδιώξεις, να φτάσει να παραβιάσει ξένα σύνορα, να εισβάλει και να καταπατήσει ποιητικά δικαιώματα; Α, ναι. Είναι γλωσσική δραστηριότητα η ποίηση, καλοήθης γλωσσικός αυτοματισμός, παρ’ όλο που τα ποιήματα δεν γράφονται με λέξεις, και συνάρπασε τον κ. Τσιόδρα που είχε ήδη το επιστημονικό του πνεύμα μεστό ορολογιακά δόκιμων συνάψεων όπως «ορφανή νόσος» και «ορφανό φάρμακο».
Επομένως ένα και μοναχικό αβλέπτημα καταλογίζω στον Χάρι Πότερ αυτόν, μάγο-ιατρό της καθημερινής μας μαγικής πάλης με τον άγνωστο, με τον μασκοφόρο αντίπαλο τον θρασύδειλα κρυμμένο πίσω από αινιγματική βενετσιάνικη μπαούτα—ότι δεν έκανε δημοσίως την παραδοχή των υπερβατικών ποιητικών του φιλοδοξιών αναδεχόμενος την πατρότητα και παράλληλα αποκληρώνοντας μια επικίνδυνα ξεστρατισμένη σε επιστημονικά εδάφη ποιητική ιογένεια. Θα μπορούσε αφού στοργικά θα περιτύλιγε το ποιητικό σκεύασμα , να το στολίσει με την προειδοποιητική ετικέτα «Προσοχή! Εκρηκτικό κινδυνώδες επιστημονικά ποιητικό θέμα εντός» και δημοσίως να το παραχώσει σε ικανό βάθος σε κάποια απομακρυσμένη ποιητική χωματερή ώστε να μη μολύνει την ιδιόλεκτο της επιστημονικής κοινότητας ή να επιπολάζει ασύνετα στην κοινή των πληβείων. Να παραμείνει αθέατη ποιητική παρακαταθήκη για πρόσφορες ποιητικές παραλλαγές.
15 Μαρτίου 2020, λίγο αργότερα, στο δυσοίωνο μούχρωμα μιας άφωνης Κυριακής μολυσμένης με γελοία χειροκροτήματα στα μπαλκόνια από τον πληθυσμό μιας πόλης που πάσχει αθεράπευτα, όχι δυστυχώς από ανοσία, αλλά από ανοησία, αγέλης.
Να χρωστάω στην εγκόσμια παραμονή μου στην ελληνική επικράτεια—εν τη ευρεία εννοία και με τις αυξομειώσεις της—με άλλα λόγια στον λιγόλογο ή και ανύπαρκτο, όταν δεν είναι δανεικό μαϊμούδισμα και στείρα μεταφύτευση ηθών που αλλού ευδοκιμούν, κοινωνικό πολιτισμό της, τον δισταγμό μου για την ανταλλαγή ασπασμών ως εκδήλωση κοινωνικής φιλοφρόνησης; Ή μήπως στο σκληρό μάθημα που διδάσκομαι και αναγκάζομαι να εμπεδώσω από τότε που θυμάμαι πως υπάρχω και συνοψίζεται στη θλιβερή διαπίστωση πως όσοι με φίλησαν, εν συνεχεία με δάγκωσαν, και μόλις που δεν με κατασπάραξαν; Ανεξήγητα, κατά κανόνα· πόσο είναι άραγε δυνατό να συντονιστούμε, και να παρακολουθήσουμε, την ηθική πρόοδο των άλλων; Και όχι επειδή έδωσα οποιαδήποτε αφορμή, αλλά επειδή, όπως τα ποιήματα δεν γίνονται με λέξεις, η κοινωνία γίνεται με κακία· που σωκρατικά την υποβαθμίζω σε ανίατη κοντομυαλιά ήγουν πιο μαύρη και από την πρωτότυπη μάσκα του γιατρού της πανούκλας, απαιδευσία. Ξανασκέφτομαι την τελετουργία του χαιρετισμού με αφορμή τις απανωτές προειδοποιήσεις να αντικατασταθεί επειγόντως εν μέσω πανδημίας κορονοϊού ως μολυσματικός παράγοντας ο σταυρωτός ασπασμός αλλά και η απλή χειραψία με διάφορα ακίνδυνα, δηλαδή ανέπαφα, υποκατάστατα. Που να είναι αποτελεσματικά σε απόσταση ενός ή και δυο μέτρων από τον κοινωνικό μας εταίρο. Αυτόν που κατάντησε κοινωνικός μας αντίπαλος αφού εγκυμονεί δυνάμει την εξόντωσή μας. Συλλέγω ποικιλία υποκατάστατων από βίντεο γιουτιουμπικά. Προπαγανδίζουν εμμέσως ένα είδος συγκινητικής συμπερασματικής κοινωνικής ισότητας μα και κομψής υπεροχής έναντι του Ιού Εξολοθρευτή: να, ακόμα κι ο Κάρολος, πρίγκιπας της Ουαλίας και κληρονομικός διάδοχος του βρετανικού θρόνου, αποξεχνιέται σαν ένας από μας και πάει να χαιρετήσει με το χέρι. Ο Κάρολος χαιρετάει εν τέλει βουδιστικά ή θιβετανικά ή βεδουινικά ή απωανατολικά γενικώς. Όπως ταιριάζει στους ηγεμόνες παλαιών αυτοκρατοριών που τα όριά τους χάνονταν στα δάση των κερδοφόρων μπαχαρικών και που, κατά κανόνα, ωριμάζοντας και γηράσκοντας οφείλουν να αποτίουν φόρο τιμής στον εξωτισμό ανατολικών θρησκειών. Δεν είναι της ώρας να θυμηθώ το γιατί. Έτσι παρατάω τη λαγγεμένη Ανατολή και επισκέπτομαι, πιο κοντά, τον διαδικτυακό τόπο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Εκεί βρίσκομαι αντιμέτωπη με μνημειώδη κείμενα οδηγιών άμυνας κατά του κορονοϊού που υπενθυμίζουν ίσως με τον τρόπο τους ότι πρόεδρος του Συλλόγου παραμένει ο πολιτευτής και περιφερειάρχης Αττικής και τέως δήμαρχος Αμαρουσίου και ορθοπεδικός και οικογενειάρχης Γεώργιος Πατούλης. Πράγματι, στην οδηγία αρ. 2 (από συνολικά 14 «καθημερινά προφυλακτικά μέτρα πρόληψης του κορωνοϊού για ιδιώτες και επιχειρήσεις»—σε καθημερινά νεοελληνικά, 14 καθημερινές προφυλάξεις για ιδιώτες και επιχειρήσεις ώστε να μη μολυνθούν ούτε και να μολύνουν με τον κορονοϊό), για πολλή ώρα το μάτι μου σκάλωσε στην «εσωτερική πλαστική σακούλα με ενοποιημένο σχοινί κλεισίματος» μέχρι να ξεμπλέξω την πλαστική σακούλα με περαστό κορδόνι για να κλείνει καλά. Ο λόγος για «τα δοχεία απορριμμάτων που ρίχνονται [κόμμα] τα απολυμαντικά μαντιλάκια [κόμμα] που χρησιμοποίησε ο ασθενής θα πρέπει να φέρουν εσωτερική πλαστική» κτλ. κτλ. Εδώ δίνεται κανονική μάχη με τον κορονοϊό όπου συμμετέχουν κόμματα, απορρίμματα, αποδεκατισμένα αναφορικά «όπου»—θυσίες στο «που»— αλύγιστο από τις κακουχίες νεοκαθαρεύον πνεύμα, και χάνει η μάνα το παιδί και το υποκείμενο το αντικείμενο. Έφτασα και στην οδηγία αρ. 6 που ερέθισε μέσα μου το «πάνυ παλαιόν» προαισθητικό θεατρικό ορμέμφυτο. Ένα από τα βιβλία που δεν θα αποχωριζόμουνα ποτέ είναι και οι «Προαισθητικές μορφές θεάτρου» της Κατερίνας Ι. Κακούρη. (Τυπώθηκε από τους «Φίλους του βιβλίου» τη χρονιά που γεννήθηκα και δεν μπορεί παρά να το φρόντισε και να το εισηγήθηκε στον ιδρυτή των Εκδόσεων Σπύρο Μόσχο ο Νάσος Δετζώρτζης. Πράγμα που το κάνει διπλά αγαπητό.) Καταλήγει η Κακούρη: « … Μπρος στην ολόφωτη της Τέχνης ανατολή, τα ταπεινά αυτοσχεδιάσματα χλωμιάζουν σαν της αυγής τ’ αστέρια. Μα όπως τ’ αστέρια δε χάνονται ποτέ από το κοσμικό στερέωμα, έτσι και τα μιμικά αυτοσχεδιάσματα, στοιχεία άφθαρτα της ίδιας της ζωής κλείνοντας μέσα στην άφεγγη ύπαρξή τους το γονιμοποιό θεατρικό ορμέμφυτο, απλώνονται κι αυτά, καθολικά και αιώνια, σε τόπους και καιρούς κάνοντας ολάκερη τη ζωή ένα απέραντο θέατρο». Μπροστά λοιπόν στο κοσμικό στερέωμα ενός παλιού καθρέφτη στήθηκα, και βάλθηκα να αυτοσχεδιάζω την οδηγία 6 που προβλέπει για την πανάρχαια τελετουργία της φανέρωσης των φιλικών ψυχικών μας προθέσεων στον άγνωστο επίφοβο Άλλο, για την μικρή θυσία ενέργειας στο σεβαστό βωμό της οντότητάς του, πως «Χαιρετάμε με άγγιγμα των αγκώνων Και κρατάμε απόσταση δύο μέτρων από τον συνομιλητή μας». Κρίσιμα ερωτήματα: άραγε άγγιγμα των δικών μου αγκώνων με τους αγκώνες του Άλλου; το «Και», μάλιστα με ανεξήγητα κεφαλαίο κάπα (μαγεία;), είναι παρατακτικό ή αντιθετικό-χρονικό; είναι δυνατόν οι αγκώνες μου να αγγίζουν τους αγκώνες του Άλλου ενώ απέχουμε δυο μέτρα; θα απαιτούνταν να είναι αγκώνες-προβοσκίδες ή ράμφος της πουλίσιας μορφής της μάσκας του γιατρού της πανούκλας, που το πάστωναν με δήθεν αντισηπτικά μυρωδικά (πανάκριβα). Να εκλάβω αυτούς τους συνειρμικούς παράδρομους ως ενδείξεις ορθότητας του συλλογισμού μου ή ως παρεκβατική ρεμβώδη διαστροφή για την οποία κατηγορούμαι ανελλιπώς από τους αμείλικτους πρακτικούς διαχειριστές των εγκοσμίων πραγμάτων; Μήπως πρώτα να αγγίξουν οι αγκώνες μου τους αγκώνες του Άλλου και ύστερα να αναπηδήσουμε και οι δυο ανάλαφρα προς τα πίσω ώστε να απέχουμε πράγματι δυο μέτρα; Αλλά, διάβολε, τί ιατρικό νόημα μπορεί να διεκδικήσει αυτή η μπαρόκα χορογραφική φιγούρα που θυμάμαι αμυδρά να την έχω δει σε αξέχαστη παράσταση του «Αρχοντοχωριάτη» να την γελοιογραφεί ο κύριος Ζουρντέν υπακούοντας στις υποδείξεις του χοροδιδασκάλου που είχε προσλάβει για να του διδάξει τις σωστές ρεβεράνς στην εκλεκτή Δοριμένη; Μήπως πρόκειται απλώς για το δικαίωμα σε μια μίνι-μαγική παντομιμική αποτροπαϊκή τελετουργία επικίνδυνης προσέγγισης και εναγκαλισμού με τον Ιό, με συνακόλουθη απώθησή του και κατατρόπωσή του; Ένα είδος χορογραφικού εμβολιασμού του κυρίως ειπείν εμβολιασμού ελλείποντος; Τέλος, οριστική απάντηση δεν έδωσα γιατί δεν υπάρχει. Αλλά προτάσσοντας σε κλασική πρόταση τα χέρια μου και κάμπτοντάς τα εν συνεχεία ώστε οι ράχες τους να δείχνουν προς το πρόσωπό μου και οι αγκώνες τους να αποκρούουν όποιον θα τολμούσε να με πλησιάσει, εκδηλώνοντας την «φυσική κλίση του ανθρώπου προς το θέαμα» (Κακούρη), με είδα να αυτομεταμορφώνομαι. Με τη σαρωτική δύναμη όλων των μεταμορφώσεων έγινα ένας ατρόμητος άνθρωπος-πουλί που διαγκωνιζόμενος με ένα πυκνό δάσος ηττημένων Ιών θριάμβευε, νικούσε, δεν είχε ανάγκη κανέναν, ούτε Ιό ούτε άνθρωπο.
16 Μαρτίου 2020.
Μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και χιόνια στα ορεινά. Θυελλώδεις άνεμοι απαγορεύουν τον συνιστώμενο εξαερισμό των εσωτερικών χώρων. Ανίερη συμμαχία κορονοϊού και καιρικών συνθηκών. Το γουέρντ κοκκινίζει και τις τέσσερις εμφυλιοπολεμικές πιθανές γραφές της λέξης «κορονοϊός» που κατάφερε να σκαρφιστεί η ψωροπερήφανη Νεοελληνική Κοινή με ψαγμένα ετυμολογικά κριτήρια . Για το ελληνικό γουέρντ ο ψηφιακός κορονοϊός είναι είτε ανύπαρκτος είτε ορθογραφικό λάθος. Ένα ακόμα βήμα προς την αναθεώρηση των εννοιών σωστό / λάθος και ζωή / θάνατος.
17 Μαρτίου 2020.
Ονειρεύομαι τον πατέρα μου μετά από πολλά χρόνια. Κάνουμε οι δυο μας πατίνι στα Μεγάλα Βουλεβάρτα του κυρίου Οσμάν, στο Παρίσι. Καλοκαιρία, ανοιχτοσύνη και αίσθημα τρελής χαράς και απέραντης οργασμικής ελευθερίας. Ατόφια Φροϊδολακανική ζουισάνς. Αγαπάω και όμως είμαι ελεύθερη. Καθώς τσουλάμε παράλληλα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μου φωνάζει γελώντας: «Και ΠΡΟΣΟΧΗ! Δυο μέτρα απόσταση, είπαμε, ε;!»