Η αφορμή

«Τώρα πλέον, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καλέσει όσες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχουν ήδη χωρικά ύδατα 12 ν.μ., να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα, ώστε όλες οι χώρες της περιοχής να βρίσκονται στην ίδια θέση. Αυτό αφορά πρωτίστως την Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτή είναι τώρα η κρίσιμη περιοχή και όχι το Ιόνιο».

Είχα να δω ή να ακούσω τον Βενιζέλο από την κηδεία του Βαγγέλη Καργούδη. Και αυτό που δήλωσε, μου άρεσε. Ακυρώνει κάθε πρόσχημα ή αιτία πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας επειδή, δήθεν αθώα, προβάλει ισομοιρία.

Θα πάει μακριά η βαλιτσα;

Επειδή προβλέπω να ταλαιπωρηθούμε με την γείτονα και πέραν του προσδόκιμου ζωής της ποιητικής γενιάς του 70, υπολογίζω να σταθεροποιηθεί τσάτρα πάτρα μια κατάσταση ανεκτή προς το τέλος της παρούσας δεκαετίας. Άρα, σκέφτομαι, προλαβαίνουμε, ενώ περιεργαζόμαστε πολεμικές κινήσεις, απειλές και λεονταρισμούς, πως θα άξιζε μία πλέον μακρόπνοη πολιτική της χώρας, υπό την πεποίθηση πως έχουμε ανάγκη στήριξης που ξεπερνάει τα κλασικά μασάλια μιας μικρής χώρας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που παλύει μόνη της στην ανατολική Μεσόγειο, ή τουλάχιστον, καθώς επικρατούν ενίοτε στις χώρες αυτές αλλαγές καθεστώτων και πολιτικές εκλογές που αλλάζουν το κλιμα, αισθάνομαι πως έχουμε καιρό να στήσουμε μια νέα αντίληψη και πολιτική συσχετισμένη με τους βόρειους γείτονές μας.

Για τα ελληνοτουρκικά, δεν έχω χρόνο να εγκύψω σε χάρτες και να τους συνδυάσω με πληθυσμούς που ευνοούνται ή ενοχλούνται από τις χαράξεις τους -δεν είμαι τόσο ανόητος (είμαι δηλαδή κατά καιρούς, αλλά σπανίως «τόσο») ώστε να βασιστώ στην κοκκορομαχία απειλών και νταηλικιού που εκτοξεύονται όταν στις εφημερίδες και στα «μέσα» μπαίνουν εχθρικές μπηχτές.

Γι αυτό και αλλάζω διασκελισμό και σκέφτομαι κάτι μεσοπρόθεσμο, νομίζω σωτήριο για τη χώρα μας, που δεν δίνει λύση «αύριο», αλλά για μεθαύριο δεν παίρνω όρκο. Θεωρώ ότι με την προσήκουσα αφοσίωση, μπορούμε να ελπίζουμε σε ενδυνάμωση των θέσεών μας σε δύο έως τρία χρόνια.

Ποια Βαλκάνια;

Υποστηρίζω πως μια έστω ατελής προσομοίωση προσέγγισης βαλκανικών λαών, χωρίς σώνει και καλά, ταύτιση με την βαλκανική συνεννόηση του 1912, είναι μια πολύ αποτελεσματική φραγή των πόθων για γαλάζια ισλαμική πατρίδα, που λίγο απέχει από τις ονειρώξεις ενός «ζωτικού χώρου» που ονειρεύτηκε ένας αυστριακός διαχειριστής του απόλυτου τίποτε που ωστόσο έσταζε αίμα ως ακένωτη πηγή.

Υποστηρίζω δηλαδή πως η Βουλγαρία, η Αλβανία και μέρος του αλβανικού τόξου, μαζί με μία Ελλάδα απαλλαγμένη από τα ορθοπεδικά της βοηθήματα, σε συνδυασμό με αποστάσεις έναντι της Σερβίας και της Ιταλίας, είναι μια καλή συμμαχική συνταγή για μερικές ειρηνικές δεκαετίες μπροστά μας.

Ανατολικά, η νότια όχθη του Δούναβη (ο θρυλικός «μεσίτης Ίστρος» του 600 μΧ) ορίζει τα Βαλκάνια. Δυτικά, τα νότια όρια της Ραγούζας και το Κόσοβο έως τους Σόπτσηδες. Αυτό που ο αιωνίως υπέργηρος και συχνά κατηγορημένος Σωκράτης Λιάκος εξηγούσε ως «Μικρευρώπη». Με αυτό πρέπει να συμμαχήσουμε. Γνώμη μου.

Βουλγαρία

Κατοικούν το μέρος της αρχαίας Θράκης 1500 χρόνια. Τους στενάξαμε και μας στέναξαν έως το 1974. Από τότε, μπήκαν στο ΝΑΤΟ, τακιμιάσαμε και στην Ε.Ε. Μπαινοβγαίνουμε διακριτά, μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε.

Ο επιπλέων λόγος είναι πως βαθμιαία, δέχονται ως υπηκόους συνεχώς τους τάχαμου Βορειομακεδόνες. Και αφαιρούν από τον ματαιόσπουδο κρατισμό τους. Συμφωνούμε στα 15 μίλια, αναλαμβάνουν το υποτιθέμενο μέτωπο Αδριανούπολης-Μηδείας, τους δίδομε μέρος του νατοϊκού λιμένα Αλεξανδρούπολης και συνεχίζουμε την διαπραγμάτευση από την συνθήκη του Νεϊγύ, αποδεχόμενοι παντού την διπλή υπηκοότητα, ενώ «δένουμε» την «Θρακοϊλλυρική αναβίωση» ήτοι συμμαχία Αλβανών-Βουλγάρων.

Επίτηδες δεν ασχολούμεθα με την Βόρεια Μακεδονία. Αλλά υποστηρίζουμε το Αλβανικό στοιχείο που αναγκάζει τους μη εκβουλγαρισθέντες Βορειομακεδόνες, να προσφύγουν αιτούντες συνθήκες μαζί μας.

Αλβανία

Οι σχέσεις μας ήταν ανάλογες με άλλων ορεσιβίων αλλά, για να το συντομεύουμε, ατόνησαν και κινδύνεψαν μόνον όταν η Ιταλία είδε το νέο κράτος της Αλβανίας ως υποψήφιο δορυφόρο της. Αλλά η εμπειρία 30 ετών, είναι χρήσιμη. Εκτός από την τρέχουσα δυσπιστία (που εξάλλου διατηρείται και μεταξύ Ελλήνων πολιτών που συνυπάρχουν αμέτρητα χρόνια) επιβάλεται μια διαφορετική, πιο ανοιχτή πολιτική τακτική με αυτόν τον λαό. Δεν ξέρω αν θα έχει τη μορφή ενός κράτους χαλαρά συνδεδεμένου ως territory με μια δικιά μας ανοιχτή συνομοσπονδία, αλλά επείγει να αποκτήσουμε μιας μορφής έλεγχο στην «τουριστική» Αδριατική και δη στη είσοδό της.

Το μέλλον ως τεκμηρίωση

Η σύζευξη με τη Βουλγαρία, εξασφαλίζει πως δεν υφίσταται κίνδυνος Δυτικής Θράκης. Αν υπάρξουν μέτωπα πολέμου, θα τα περίμενα σε νησιά και κυρίως με αεροναυτική δορά. Αλλά το μόνο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί εάν ο πόλεμος είναι αδήριτος, είναι η ολιγανθρωπία. Δεν τίθεται θέμα «γεννάτε γιατί χανόμαστε» αλλά υπάρχουν στρατεύσιμοι όπως ακριβώς και στις χώρες που ασκούν απειλητική τρομοκρατία δια της πληθύος.

Πρέπει να χρησιμοποιηθούν ομάδες φιλοξενουμένων με αρειμάνιο φρόνημα, αφγανοί και τοιούτοι αιμοχαρείς, αντί να στρατοπεδεύουν με όνειρο τις Γερμανίες. Και υπολογίζω πως αντί να παλεύουμε ως το ένα όγδοο των γειτόνων, οι συμμαχίες και οι εντάξεις μας θα διορθώσουν την αναλογία σε ένα προς τέσσερα.

Και κάτι τελευταίο: δεν υπάρχει πιό ζελέ, πιο ασταθές στοιχείο από τις Συμμαχίες.

Γι΄αυτό και επιμένω στο πληθυσμιακό. Όσο για το Ισλαμ, ου φροντίς, αρκεί να στηριχτούμε σε Αλεβίτες και σούφηδες και λοιπούς της αναθεώρησης.

Κατακλείδα

Απέρριψα το παρόν κείμενο πριν καν το συγγράψω. Εμπεριέχει ελάχιστα αληθοφανή στοιχεία, αλλά η άπωσις έναντι Σέρβων και Ιταλων, έχει τη σημασία της. Απλώς, κατά τα άλλα, μιμήθηκα το φρενήρες ύφος των «ειδικών» εθνοσωτήρων που μετράνε στην TV με ζοριλίκι δυνάμεις και άλλα ζοφερά, ίσα ίσα για να καλύπτουν τις ανάγκες των Βραδυνάδικων (για τα μεσημεριανάδικα ήδη θα διασώσει την σαιζόν η κυρία Μαλέσκου).

Η εικονογράφηση εξεικονίζει έναν πτολεμαϊκό χάρτη όπου η ελληνοτουρκική κρίση είναι μικρή σε μέγεθος.