Εραστές! Κεραυνοβολημένοι κρετίνοι του ήλιου

Πασαλειμμένοι χάδια από το 68

Μέσα στο λίπος θα λύσουμε τις διαφορές μας

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ, ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΤΕΖΙΡΕ (1980)

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ζευγαρώματα της Διάσπασης και τους παροδικούς των έρωτες. Μήτε τον αστικό μύθο της μορφονιάς που διάλεγε τους συντρόφους της εφ΄όσον απεδείκνυαν επάρκεια στην κατανόηση έργων του Μπακούνιν, του Ντόιτσερ και του Λένιν.

Το ποσοστό των ζευγαριών στην πρόσφατη κυβερνητική περίοδο των χιλίων ημερών, θα εξεταστεί σε κάποιο ντοκτορά του μέλλοντος. Τότε που τα ντοκτορά δεν θα εντοπίζονται ως πλαγιαρισμοί μετά το σεξ.

Και την μορφή των, καθώς ως φοιτητάκια συντροφευμένα στην ασωτεία της νεότητος, έστηναν μικρόκοσμους σε δρόμους και στέκια, ανάβοντας αναπτήρες όταν στις μπουάτ ακούγονταν «το τραγούδι τους»

Δεν έχω να τους προσάψω και πολλά. Τα ζευγαράκια πέρασαν από του λιναριού τα πάθη. Τους μάγευαν τα φώτα της πόλης, της πάντοτε εχθρικής και μακρινής, τα σκηνάκια σε παραλίες του Αιγαίου και οι αναστεναγμοί που μπερδεύονταν με καυγάδες ζήλειας, κι έπειτα, ένα νυφικό «διαφορετικό», πεθερικά εμβρόντητα και αδελφάκια ακόμη στο δημοτικό, το πρώτο τους μεταπτυχιακό, και να σφάζονται μπροστά σε παρέες για μια λάθος θεώρηση του Αλτουσέρ, κι έπειτα, Λακάν και φλερτ με κάτι πολιτευόμενα καβάκια, εκείνη η αίσθηση πως χαραμιζόμαστε, αγάπη μου, μέσα στην πλέμπα της πολιτικής και δεν είναι δήλωση αυτή, ένα σίχαμα είναι, αλλά θα σ΄αγαπώ και μη σε νοιάζει.

Κόμμα που θυμίζει οικογένεια δεν χάνεται. Μόνο που θα φύγουν από την επικαιρότητα με την αράδα τους. Στην ουσία δεν ήταν ποτέ τους ζευγαράκια. Ήταν κοινότητες που διάλεξαν να πολιτευτούν σε μία έσχατη αναλαμπή του βίου.