Βλέπω πως το «καταραμένο» 2013, και ο τότε προβληματισμός για την Χρυσή Αυγή, μετατρέπεται σε χάνι της Γραβιάς για μερικούς. Αυτό το κομμα έμεινε ενεργό αποφασιστικά έως τις εκλογές του 2015, αλλά οι εκατοντάδες περιπτώσεις ανάγονται στα χρονιά πριν τον Σεπτέμβριο του 2013.

Και με τον Σαμαρά και με τον Μητσοτάκη έχω απωθημένα, διατηρώ μιαν απύθμενη δυσπιστία, αν γεννήθηκα με πέντε καντάρια αμφισβήτηση διαθέτω στα γεράματα πεντακόσια καντάρια απαξίωσης, κι αν ήμουν έμπορος υφασμάτων θα τους πουλούσα αλατζά, όχι χασεδάκι. Αλλά αρνούμαι να τους αναβιβάσω σε θανάσιμους εχθρούς των κομμάτων τους. Ο Δένδιας ήταν υπουργός του Σαμαρά όταν σκέφτηκε να πακετάρει τους χρυσαυγίτες στέλνοντάς τους ένα χαράρι με ποινικά παραπτώματα.

Κι ο Μητσοτάκης τρώει τέτοιο παϊδάκι, νουά και κότσι από το σφαγείο των Συριζαίων, ώστε δεν είναι παρά την σχετική απλονοϊά του, τόσο αφελής ώστε να διανοηθεί να κρύβει χρυσαυγίτες σαν την Άννα Φρανκ. Ο διάλογος Σαμαρά-Μπαλτάκου, τον οποίον στον καιρό του διαμέλισα επαρκώς και το χρησιμοποιούσα ως ανέκδοτο όποτε δεν είχα έμπνευση, δεν με διαόλισε τόσο ώστε να μη καταλάβω πως ο Σαμαράς είχε στη δουλεψή του κάθε τύπο Μπαλτάκου και τον έπαιζε καταπώς περίμενε ο Μπαλτάκος, μη και του δραπετεύσει, πράγμα που εντέλει δεν απέφυγε.

Επίσης χαιρετίσματα πως ο Σαμαράς παραμένει το μόνο εναλλακτικό «μικρό σπίτι στο λιβάδι» ως αντίπαλο δέος στην φαμίλια των Φόρεστερ, και μόνο του επιχείρημα είναι πως εδέησε κάποτε να συνεταιριστεί με κεντρώους.

Από την άλλη, καταλαβαίνω το άγχος του Σύριζα που κόντεψε να μας κάνει σουμπρέτες μεταξύ μιας αμήχανης, ακατάστατης διακυβέρνησης με μπόλικη παπάρα. Η θεωρία του «νέου αρματηλάτη» ήταν ιδέα του Αλαβάνου, πέτυχε την πρώτη πενταετία, αλλά άρχισε να μπάζει από την αγραμματωσύνη του νεανία και την χαλάρα του. Όχι, ακόμα και δεξιάντζες, ακόμη και κολλημένοι τάχα νοικοκυραίοι, δεν θα ένωναν την αμπνταλωσύνη τους με χρυσαυγίτικη συμπόρευση. Τα υπόλοιπα, είναι θάνατος και τρέλα. Και προσοχή, στο σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, παρακαλώ, διότι σέρνεται και πανδημία.

Όσο για τους διαπρύσιους υπερασπιστές της «Αυγής», ας τους θυμίσει κάποιος πως με 800 φύλλα δε γίνεται προκοπή. Και πως τα επιχειρήματα του καβγά που άκουσα Δευτεριάτικα, πάλι περσινά ξινά σταφύλια του 2013 άκουγα.

Oι πλάγιες διαπραγματεύσεις με ΟΛΑ τα κόμματα, και μόνο κριτήριο την κατά τόπους δύναμή του, είναι τόσο συχνές, ώστε στα απομνημονεύματά μου, ελπίζω να παραθέσω πληθώρα ευγενών συναλλαγών ανάμεσα σε δήθεν «αιώνιους αντιπάλους».

Όσο για τις «αποκαλύψεις» από τον Σύριζα, θα πρότεινα στους ασυμπάθιστους, κατά τα άλλα, νεοδημοκράτες, έως του Αγίου Δημητρίου, να μπουμπουνίξουν εθνικές εκλογές ώστε οι «εξεγερμένοι δικαιωματιστές» να περιοριστούν στη σαλοτραπεζαρία όπου θα χωρέσουν όλοι. Κι αν θέλετε γλεντάκια, ας προσλάβει και λίγους αριστερούς, κεντρώους και άλλες φυλές.