Έξι ντουζίνες χρόνια συμπλήρωσα. Εφεξής, το τοπίο αυτού του ταξιδιού είναι πληκτικό και εύκολα περιγράφεται. Εδώ κάτι δέντρα, εκεί μια λούμπα, παραπέρα μια γράνα.

Ωστόσο, παράγω καθημερινά, θαρρείς και ο θάνατος συμβαίνει κάπως αλλοιώς, κάπου αλλού και κάποτε. Τα κείμενά μου δεν σκέφτηκα να τα ενθέτω σε καλάθι αεροστάτου, να ίπτανται ως ποίησις ανεδαφικού όντος. Απλώς γεμίζουν ένα αρχείο ή χάνονται από παρανοήσεις.

Γι’ αυτό, καταλήγω στον υλικό βίο, τον μόνο που εμπιστεύομαι: αν εμπιστευόμουν θεωρίες, θα ήμην κάτι μεταξύ ιωτακιστού και ποσαδιστού. Διότι δεν πιστεύω στην διαβεβαίωση νηπίου του Μποστ που δηλώνει «θα επιστρέπσο ως αστρονάφτις» και εξάλλου είδα να ίπταται η σφαίρα που έφερε το πτώμα της Λάικα, το 1957.

Για να καταστήσω την γραφή μου ολιγόλεξη και μη αμετροεπή, πρέπει να καταστήσω υπεύθυνο το πληκτρολόγιο. Αυτό πταίει. Βερεσέ ακούω πως πταίνε άνθρωποι, κόμματα και αστοχίες της Φατμέ στο Γενή Τζαμί.

Γι’ αυτό και θα ακολουθήσω το πάθος των μεσαιωνικών αγιογράφων, που ασύδοτοι και ασύστατοι θρύλοι θέλουν, πριχού ιστορήσουν αγίους ή πάθη ή κάμπους, να θέρμαιναν την ζωγραφούσα χείρα άχρι προεγκαύματος, καθιστώντας τα δάχτυλα ευαίσθητα και προκαλούντα σφάχτες στο παραμικρό άγγιγμα. Διότι επιθυμούσαν να μη τραβάνε πινελιές στο κουτουρού, αλλά να υποκύπτουν στην τάση του Χρόνου να εκτελούν το ελάχιστο, το στοιχειώδες και το αναγκαίο, και ουχί τα ξεμπροστιάσματα ενός ηδονικά εθισμένου στην αναζήτηση εγκεφάλου.

Κι έτσι το πληκτρόλογιο θα σιγήσει, ενοχλούμενο μόνον εάν θέλω να γράψω μετά πόνου και ωδινών, τη λέξη «ουγκ» και όχι «και πάλε ξεχύθηκαν τα πλήθη κρατώντας μπιρόνια και ζητώντας τα δικαιώματά των».

Την άλλη ζωή την έχω καπαρωμένη, αλλά την παράλλη θα κανονίσω να γράψω εγκυκλοπαίδεια, να μου φύγει το αντέτι.