Το τοπίο καθαρίζει. Τα καυστικά σχόλια για την κυβέρνηση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι κομματικά. Από τη μια, κάποια αμφίβολη έρευνα, ανεβάζει το ποσοστό συναίνεσης των πολιτών στο 70% προσώρας, από την άλλη, όταν βγαίνει η Φώφη ή ο Σκουρλέτης, και δηλώνουν τα δικά τους, πιστεύω πως αυτό το  μουσαντένιο βέβαια, ποσοστό συναίνεσης δεν πέφτει εξαιτίας τους. Μάλλον θα επαληθευτεί.

Πούθε αυτό το υποτιθέμενο 70%; Πάντως όχι από δηλώσεις του Αδώνιδος ή το μουρμουρητό του Χατζιδάκι. Καθώς η τακτική Σύριζα αποδοκιμάστηκε προσφάτως, και το ψιλό γαζί για τον Τσίπρα συνεχίζεται υπερκομματικώς, επείγει να υπάρξει παραγωγική αντιπολίτευση κι όχι περσινά ξινά σταφύλια. Καθώς ο Μητσοτάκης έχει μπροστά του τις αναμενόμενες Συμπληγάδες και κανένα περιστέρι στην «Αργώ» του, μάλλον έχει ανάγκη από κριτική, αν δε θέλει να κάνει παρέα με τον Μπόρις στην κατρακύλα των δημοσίων ελπίδων.

Το΄παμε και το ξαναλέμε: καλές η κακές οι επιτελικές μοχλεύσεις, το κλειδί βρίσκεται στο να ακολουθήσουν το επιτελείο του, οι παγιωμένες, απαθείς, ανένδοτες ομάδες του δημόσιου τομέα, οι μαθημένες στην αναστολή, στην αναβολή και στο ψείρισμα εγγράφων. Και αυτό το Δημόσιο, είναι Εθνικό. Πριν να εθνικίσει η Παιδεία και άλλα στοχαστικά ή αστόχαστα, το Δημόσιο πρέπει να γίνει ορατό, έκθετο, ακάλυπτο και  διαφανές. Αυτό είναι το Εθνικό στοίχημα και όχι την Εθνική τρίχα να την κανουμε Εθνική τριχιά.

Για να διευκολύνω την κατάσταση, σήμερα αρχαιότητες δεν έχει. Νάκα. Μπάστα. Μπορεί αύριο.