Κάθε φορά που γυρίζεις μοιάζεις αιώνιος φοιτητής σε ανοιχτό πανεπιστήμιο. Μελέτη όπου σου κάνει κέφι, χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, χωρίς υποχρεωτικά εργαστήρια. Βοηθάει και λίγο η εξ αποστάσεως διδασκαλία. Μπορείς να έχεις παράλληλες δραστηριότητες, να τεμπελιάσεις λίγο, να προβληματιστείς, να πιεστείς. Όταν επιστρέφεις όμως μπαίνεις κανονικά στο αμφιθέατρο για εξετάσεις. Κοιτάζεις αμήχανα στο κενό, έχεις το στυλό στο στόμα. Δεν καταλαβαίνεις λέξη από την παράδοση, χτυπάς το κεφάλι που όσο καιρό έλειπες δεν έχεις ανοίξει βιβλίο. Ούτε το άγχος αντέχεις ούτε σου αρέσει ιδιαίτερα η ιδέα της εξεταστικής. Τότε σκέφτεσαι να το πας από την αρχή. Φοράς κοκαλάκια στα μαλλιά, λουστρίνια, γόνατα με ιώδιο. Πας πρώτη δημοτικού. Το μισό τετράδιο έχει γραμμές το άλλο είναι λευκό και μπορείς να ζωγραφίσεις. Ο δάσκαλος επαναλαμβάνει συλλαβιστά “Λόλα να ένα μήλο” ενώ εσύ έχεις ήδη πληγές και με το κόκκινο έχεις προλάβει να σχηματίσεις το μήλο που αντί για φύλλα έχει γυναικεία χέρια και πόδια, αφού όλοι ξέρουν ότι το μήλο ήταν εκείνο που δάγκωσε την χαζούλα Εύα. Ακούς το κουδούνι και τις παιδικές φωνές που τρέχουν πιο γρήγορα από την αθωότητα, ξαφνικά είσαι νεοσύλλεκτος φαντάρος σε ΚΨΜ και βρίζεις πατρίδα, Θεό και μανούλα. Κάποιοι τα κατάφεραν, εσύ όμως είσαι από αυτούς που έβαλαν το πιστόλι στο στόμα και δεν άκουσαν μπαμ, κατάπιαν τη σφαίρα και κουβάλησαν για πάντα μέσα τους το θάνατο. Τελικά το μόνο που εύχεσαι, είναι κάπου στον τοίχο να υπάρχει μια ταμπέλα, “Επιστροφές δεκτές”.