Επιτέλους συνάντηση. Χαμόγελα, αγγίγματα, τι θα πιεις; Μια βότκα λεμόνι, φέρε μας δύο, ρούχα ελαφριά, σημάδια απο τιράντες του μαγιό στον λαιμό, διάθεση για παιχνίδια, πουλάκια, πεταλούδες, μυρίζει το δέρμα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι το χώμα μετά τη βροχή, γουλιές αλκοόλ πελεκανίσιες, άι κόντακτ.
Αυτή: λοιπόν, τι ψάχνεις; Ο άλλος έχει μέσα στο στόμα του ένα τρομαγμένο πουλάκι που χτυπάει στα μάγουλά του, περνάει ανάμεσα απο τα δόντια του, πάει προς τον oισοφάγο, του κλείνει την ανάσα, βρίσκει ουρανίσκο, φτερουγίζει να το ξεστομίσει, αλλά τελικά το καταπίνει με το ζόρι. Συνεχίζει να την κοιτάζει, ενώ μέσα του ξέρει πως έτσι τελειώνουν όλα. Είναι σα να έχεις στην τσέπη 1,20. Θες να βγεις να πάρεις αέρα, και ο αυτόματος πωλητής σου λέει, επιλέξτε διαδρομή. Εσύ θες απλά να φύγεις. Να δεις και ουρανό να δεις και κόσμο, να βουλιάξεις στην άμμο, να γδαρθείς στην άσφαλτο, να δεις σκιές από σμήνη πουλιών, να κουβεντιάσεις για ώρα με έναν πολύχρωμο παπαγάλο που λέει λέει ό,τι λες. Και ίσως να κρεμάσεις ένα κλουβί σε εκείνη την πρόκα που έμεινε για χρόνια άδεια στον τοίχο του μπαλκονιού σου. Να το γεμίσεις ταΐστρες και ποτίστρες για εκείνη την καρδερίνα που θα κρατήσεις πίσω από τα κάγκελα, να τραγουδάει καλημέρες μόνο σε σένα.
Τώρα το τίποτα είναι στα σωθικά του. Το στόμα του ελεύθερο. Το πορτάκι ανοιχτό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ψάχνω κάτι. Έχω τα χρονάκια μου, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω σα να βγήκα μόλις απο το αυγό. Θέλω να τεντωθώ σα να ξύπνησα από απογευματινό ύπνο σε αιώρα. Περπατάω αργά, όλα είναι πρωτόγνωρα. Κάποιες στιγμές νιώθω αδύναμος, άλλες πάλι ο πιο δυνατός του κόσμου. Είναι και που δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια μου. Με γέννησε κότα η γερακίνα; Χρειάζομαι λίγη φόρα και ευνοϊκό άνεμο για να κάνω μια ακόμα πτήση.
Κατάπιε το οινόπνευμα που είχε κρατήσει στο στόμα σα να πονούσε το δόντι. Ήταν η στιγμή που το τρομαγμένο πουλί βράχηκε και βγήκε από το στόμα του βαμμένο μαύρο. Κάθισε στο τραπέζι. Κοίταξε στα μάτια αυτή τη σουσουράδα και είπε 3 φορές τη λέξη τίποτα.
