«Υπάρχει ζωή μετά θάνατον; Κανείς δεν ξέρει γιατί κανείς δεν γύρισε ποτέ πίσω για να μας πει». Στιχομυθία από αυτές που βαριέσαι μέχρι θανάτου. Αλλά. Μεγάλο «αλλά». Αυτή η μανιέρα σκέψης κρύβεται πίσω από μια εξήγηση για κάτι πολύ πιο προσηνές στα εγκόσμια, για κάτι που μας χωρίζει σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: στους γονείς και στους άτεκνους. Έτσι, μπορεί να νομίζουμε ότι υπάρχει ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών ανάμεσα στις δυο ομάδες, αλλά τελικά αυτό είναι μια πλάνη. Δεν υπάρχει. Αυτά που λένε οι γονείς στους άτεκνους δεν είναι παρά σκέψεις και βιώματα ανθρώπων που έχουν βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο, στο επέκεινα. Σε ένα επέκεινα γονιών και παιδιών. Μην διερωτάστε, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα τύχει να μιλήσετε με φίλους σας που έγιναν γονείς για τα ακαταλαβίστικα λεγόμενά τους: κανείς δεν έγινε γονιός και μετά επέστρεψε, σώος και αβλαβής, πίσω, για να μας πει πώς είναι. Η χώρα γονιών και παιδιών είναι μια χώρα ξένη: they do things differently there.