Κι έβλεπες δύο ουρανούς

Ο εις ην άνω κυανούς

Ροζέ ο άλλος κάτω

Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Σε γαλακτώδες γαλάζιο υπόβαθρο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέκτησε το  ακροατήριο που του ταιριάζει. Το μόνο σωστό που του έμαθαν, ήταν να δυναμώνει την ένταση της φωνής του με ένα εσωτερικό κουμπί ρυθμίζοντας το volume. Αλλά τα prima, αρρύθμιστα. Ο τεχνητός θυμός του, και τα «φύγετε» αναιτιολόγητα. Προκαλούσαν την εσωτερική αντίδραση «να πάμε πού;». Ευπειθές κοινό, βολικό.

Στο σεληνοειδές auditorium, οι πελάτες. Ο ίδιος, συγχώνευσε την ομιλία του στη ΔΕΘ, αρνούμενος να εξηγήσει τα περαιτέρω. Σε Συνέδριο ήταν, όχι σε περιοδεία περιφερόμενης διάλεξης. Αν οι άλλοι κυρώσουν την Συμφωνία, θα την αποδεχτεί; Θα διακονεύει σαν την κυρία  Μέι, διορθώσεις και αναθεωρήσεις; Θα συνεχίσει να φοράει έναν νάρθηκα από σκελετά «πολιτικής άνοιξης» με γόμφους από τα αποδέλοιπα Καρατζαφέρη; Θα καταλάβει πως κατατρίβεται με τη λεπτομέρεια; Έχει εμπεδώσει με ποιον αντιπρόεδρο νταλαβερίζεται; Ωραία παίζει τον Κερένσκι. ‘Εχει πάρει χαμπάρι πως οι υπεριώδεις στα δεξιά του, τον έχουν για προσφάι; Αντέστρεψε κάποιο ζήτημα που οι άλλοι το έχουνε σκατώσει; Δεν διδάσκεται από τον Σύριζα, που του έχει φάει τα τσαούλια με πεντακάθαρα δεξιές πολιτικές; Αυτό, με την ελπίδα πως θε να΄χει δεκατρείς περιφερειάρχες, πήρε πρέφα πως τον ακυρώνει, μεταφέροντας τον κρατισμό στην αυτοδιοίκηση;

Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένα κυβερνητικό πάπλωμα θαυμαστών στην πλατεία και το πέταλο αραία αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα, κυκλωμένος από μπατσαρία, στα υπερώα σημαίες κόκκινες και μαβιές και παστέλ αγωνιστί, ο Τσίπρας δεν έπαιξε τον Λένιν, αλλά τον Ρασπούτιν. Γοήτευσε μόνον βογιάρες και τσαρίνες. Στην πόλη των πολιτικών δολοφονιών, των αντισυγκεντρώσεων, που έκανε βιομηχανική παραγωγή εσωτερικού μονολόγου και ποιητών της ήττας, των σπιούνων και των χαφιέδων, της καρφίτσας και του ξηλωμένου τραμ, του Γεντί κουλέ και των Εβραίων που χάθηκαν, βρήκε να σκεφτεί πως υπήρξε μήτρα της αριστερής Νίκης, που ποτέ δεν υπήρξε. Και μπροστά σε ποιούς έδινε την παράσταση;  Στους Πιτσώκους που αλλαξοπίστησαν και στους Γιοσμάδες που βρήκαν νέους αρχηγούς; Αναστήλωσε μπατάλικα μια ψευδαίσθηση Αριστεράς, σε ένα ακροατήριο που μεταφέρθηκε επιλεγμένο από φρεναπάτες δήθεν αλληλέγγυων και μερικών νεαρών που νόμιζαν πως φορούν τη γενειάδα του Βελουχιώτη, ενώ απλώς έκρυβαν την έλλειψη σαγονιού με ένα στρώμα από αγωνιστικές τρίχες, ως μαύρη χλόη. Και αποπειράθηκε να δώσει ελπίδες, με την ακατανόητη κραυγή «νοτοπούλ, πουλ, πουλ».

Και το μουσικό χαλί από το “Αλλοζανφάν” των Ταβιάνι, την πιο πικρή στιγμή της Ήττας, κουβανώντας μια αλεξανδριαν γλάστρα, όπως παλαιότερα είχαν δώσει στον Καραμανλή τον νεότερο ένα φυτό βαμβακιάς. Με τες ρίζαις και τα χώματα.

Πέρασε και αυτό. Οι εκθέτες πάλι έχασαν τις μικρές τους επενδύσεις. Επιστρέψαμε στο υπερφορολογημένο, κατασχεμένο μας προτεκτοράτο, έχοντας μπροστά μας την αδιανόητη επιλογή. Μπιάλιστοκ ή Μπλουμ;