Δεν έχω λύπηση, μήτε άχτι για τον Σύριζα. Αυτό που με συνθλίβει είναι που αρνιέται κάποιας μορφής συλλογικό νοιάξιμο για τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν και τριγυρνάνε σαν Ρονίν ενός συστήματος που στράβωσε. Τον πίστεψαν, ξέρετε. Σε πολλά τους παρομοιάζω με την αρχαία τακτική του ΚΚΕ εσωτερικού, στο οποίο ανήκαν οι περισσότεροι φίλοι μου στα χρόνια της εμφάνισής του, και πάλευαν να συμβιβάσουν τις στρατηγικές των ηγετών τους, με τον πόθο να βιώσουν κάτι διαφορετικό. Με θέρμη πάλευαν για να μη υπάρχει καπέλωμα και το λούζονταν πιεσμένοι από τις αντρέσσες και τις αποφάσεις που τους επέβαλαν.
Το ότι υπήρξα σαρκαστικός και φρικτά απαισιοδοξος μια ζωή, δεν το θεωρώ ευτύχημα. Σακατλίκι το θεωρώ. Γι αυτό και σέβομαι πάντα τους ηττημένους που έχουν αφεθεί σε εσωτερικό σάστισμα, περιμένοντας με συνέπεια να δούνε αν θα τους βγει στο τέλος η πασιέντζα. Πιστεύω πως κανένας απ΄αυτούς που εκτιμώ, δεν πρόσκεινται στην αντιπολίτευση της πλάκας, που περιορίζεται στην καταγγελία γραμματικών και συντακτικών σφαλμάτων και στην καταγωγή των εισοδιστών στην παράταξη που νίκησε, όπως νίκησε, τον Ιούλιο.
Δεν είναι αρκετό που η ηγεσία του φαίνεται να τείνει προς το Ηρακλείτειο «άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι καί τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν». Διότι η Έφεσος δεν είναι μόνον ο Ηρόστρατος και η μπίρα EFES. Είναι και οι Ζεύξις και Παρράσιος, ο Αρτεμίδωρος και ο γιατρός Σωρανός, ο πρώτος που συνιστά φροντίδα στις εγκυμονούσες. Κι αν το θέλετε πιο φευγάτα, πάντα θα υπάρχει κοντά ο Τσακιτζής, ο εφές του Αϊδινίου, που μετρούσε όσο εκατό Πολάκηδες.
Τους φίλους μου, τους περιμένει πιο στιβαρός και εγγαστρίμυθος Αγών, αντί να παιδεύονται που ανήλθε στο σπίτι με τα σκαλώματα ο χαρτοπετσετάκιας Παπαθανασίου και πολλοί αχάπαροι, για να καλύψουν το σύστημα των Περσών. Ο Μητσοτάκης δεν κατοικεί σε μέγαρο όπου αφθονεί το στυλ του Αλκιβιάδη και προτιμα να βολευτεί με τύπους σαν τον Ανταλκίδα. Προτιμά να επιλέγει συνειδητά τύπους που φαινομενικά καλύπτουν όλες τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν ο Καραμανλής και ο Σαμαράς, αλλά και διάφοροι κεντρομόλοι που χύνουν γκρο μπετόν στην αυλή που σκέφτηκε. Αν τώρα, μέσα στη βιασύνη, αφήνει να πατάει και μια γάτα το τσιμέντο της, δεν τον πειράζει. Ηγέτης που προσφάτως δηλώνει πως «αυτά τα οποία οραματιζόμαστε για τον χώρο του πολιτισμού δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση και τολμώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη για να σηματοδοτήσω πόσο φιλόδοξα είναι τα σχέδια που έχουμε για να αναδείξουμε την κλασική μας κληρονομιά με έναν διαφορετικό τρόπο αλλά και για να χρησιμοποιήσουμε τον σύγχρονο πολιτισμό προβάλλοντας ένα νέο πρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό» έχει για τον πολιτισμό μια μυριάκις αναμασημένη άποψη, ωσάν φιλέλλην ρωμαίος ντιλετάντης, απ΄αυτούς που έγδερναν την Κόρινθο από τα ερείπιά της και οι Κορίνθιοι πέρασαν ζωή χαρισάμενη πουλώντας τους πλαστά «αρχαία» για τις επαύλεις τους. Ή σαν κάτι εφοπλιστές που γέμιζαν τις θαλαμηγούς των με αντίγραφα πινάκων που τους τα πουλούσαν για αυθεντικά.
Αυτή η προσέγγιση, αν μου το επιτρέπουν οι παλαιοί μου φίλοι, έχει μεγάλο προσδόκιμο ζωής. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει μια ιδιοτυπία άγνωστη αλλαχόθεν: ο πιθανός διάδοχός του μπορεί κάλλιστα να λέγεται Μπακογιάννης, ακυρώνοντας την καθησυχαστική θεωρία πως συνήθως οι «Εθνάρχες» σε κάθε νέα γενιά εμφανίζονται όλο και πιο ήσσονες, πιο αναλώσιμοι και πιό ασθενικοί.
