Επιστήμονες ανακάλυψαν τεράστια δεξαμενή φρέσκου νερού κάτω από τον Ατλαντικό. (Είδηση)
Πάλιν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Το νησί Άραδος, στην Συρία, ανοιχτά από την πιερική ακτή (υπήρχε και εκεί Πιερία, όπως και υπο τον Όλυμπο, αλλά και Πιερική λεκάνη κάτω από το Παγγαίο) άνυδρη αλλά πυκνοκατοικημένη, στις έκτακτες ανάγκες υδρεύονταν από πηγή γλυκού νερού στον βυθό. Ο Στράβων, στο 16ο βιβλίο, εξηγεί:
Πρόκειται δ᾽ ἡ Ἄραδος ῥαχιώδους τινὸς καὶ ἀλιμένου παραλίας μεταξὺ τοῦ τε ἐπινείου αὐτῆς μάλιστα καὶ τῆς Μαράθου͵ διέχουσα τῆς γῆς σταδίους εἴκοσιν. ἔστι δὲ πέτρα περίκλυστος ὅσον ἑπτὰ τὸν κύκλον σταδίων͵ πλήρης κατοικίαςˇ τοσαύτηι δ᾽ εὐανδρίαι κέχρηται μέχρι καὶ νῦν ὥστε πολυορόφους οἰκοῦσι τὰς οἰκίας. ἔκτισαν δ᾽ αὐτὴν φυγάδες͵ ὥς φασιν͵ ἐκ Σιδῶνοςˇ τὴν δ᾽ ὑδρείαν τὴν μὲν ἐκ τῶν ὀμβρίων καὶ λακκαίων ὑδάτων ἔχουσι τὴν δ᾽ ἐκ τῆς περαίαςˇ ἐν δὲ τοῖς πολέμοις ἐκ τοῦ πόρου μικρὸν πρὸ τῆς πόλεως ὑδρεύονται πηγὴν ἔχοντος ἀφθόνου ὕδατος͵ εἰς ἣν περικαταστρέφεται κλίβανος καθεθεὶς ἀπὸ τοῦ ὑδρευομένου σκάφους͵ μολιβοῦς͵ εὐρύστομος͵ εἰς πυθμένα συνηγμένος στενὸν ἔχοντα τρῆμα μέτριον͵ τῶι δὲ πυθμένι περιέσφιγκται σωλὴν σκύτινος͵ εἴτε ἄσκωμα δεῖ λέγειν͵ ὁ δεχόμενος τὸ ἀναθλιβόμενον ἐκ τῆς πηγῆς διὰ τοῦ κλιβάνου ὕδωρ. τὸ μὲν οὖν πρῶτον ἀναθλιβὲν τὸ τῆς θαλάττης ἐστί͵ περιμείναντες δὲ τὴν τοῦ καθαροῦ καὶ ποτίμου ὕδατος ῥύσιν͵ ὑπολαμβάνουσιν εἰς ἀγγεῖα παρεσκευασμένα ὅσον ἂν δέηι͵ καὶ πορθμεύουσιν εἰς τὴν πόλιν.
Επομένως, το αντλούσαν από τον βυθό, κατεβάζοντας από σκάφος έναν μολύβδινο σωλήνα, που «καπάκωνε» την πηγή, με ένα ημισφαίριο (μάλλον) από δέρμα, το λεγόμενο «άσκωμα». Ο σωλήνας, από το άσκωμα στην επιφάνεια, είχε εντός του μια «μηχανή έλκυσης» (νομίζω πως ήταν Αρχιμήδειος κοχλίας) που τον κινούσαν στρέφοντας ένα χερούλι από το σκάφος. Και πρώτα έβγαινε αλμυρό νερό, αλλά μετά έστρωνε και το έχυναν σε αγγεία, τα οποία μετέφεραν στη στεριά.
Άρα,καταλήγω, ο ιστορικός χρόνος δεν είναι κύκλοι, αλλά μια επίμονη σπείρα, ένας κοχλίας του Αρχιμήδη που ακμάζει πάντοτε υπό βελτιωμένη μορφή και κλίμακα.
