Όταν ήρθες δεν σε πολυήθελαν. Όχι όλοι εν πάση περιπτώσει. Γιατί ακριβώς ήρθες; Μήπως βιάστηκες πολύ; Μήπως φέρθηκες εγωιστικά; Και τώρα τι σκοπεύεις να κάνεις; Έχεις ρυθμίσει τα της διαμονής σου; Με τι θα γεμίσεις τον χρόνο σου; Με τι θα γεμίσεις το βλέμμα σου; Θα κοιτάς προς τα έξω; Θα κοιτάς προς τα μέσα; Θα κοιτάς; Ένας κόσμος ορατός. Ένας κόσμος αόρατος. Η μεταξύ τους συνομιλία. Την ακούς; Φωνές που δεν θα σταματήσουν να σε τσιτώνουν. Φωνές που ξαναπλάθουν τον κόσμο από την αρχή. Και παντού ο πόνος. Και παντού η ομορφιά. Η εφεύρεση του ήλιου. Η πατέντα του φωτός. Η ψευδαίσθηση του χρόνου. Το είμαι, θα ‘μαι, ήμουνα. Το είναι. Το είμαστε. Τώρα. Η μουσική θα σαρώνει πάντα τις λέξεις. Οι λέξεις θα είναι πάντα η έκπτωση της σιωπής. Γυμνά όπλα οι λέξεις. Μόνες τους δεν τραγουδιούνται. Μόνες τους δεν σωπαίνονται. Μόνες τους δεν σημαίνουν. Τίποτα δεν μπορεί να μεταδοθεί στα αλήθεια γραπτά. Εκτός ίσως από την ίδια την αδυναμία μετάδοσης της αλήθειας.