Ένα φοβερά μπιζιμπόντικο σπορ στη χώρα μου που μοιάζει στον χάρτη ωσάν κουρέλι κουρελάκι (Ευριπιδάκη) είναι το νοιάξιμο για την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση.  Υποθέτω πως η αίσθηση προέρχεται από τα «Κερκυραϊκά» του Θουκυδίδη (τέτοιος εμφύλιος ντουβρουτζάς δύσκολα ξεχνιέται) κι από την άλλη, δεν έκλεισε χρόνος από τις εκλογές και κυκλοφορούν ευημερούντες αριθμοί γενικώς.

Πάντως, «ήττα» για τον Σύριζα μπορώ ανέτως να χαρακτηρίσω το πατατράκ των Ευρωεκλογών, καθώς και την έκλειψη των αντιπροσώπων του στον αυτοδιοικητικό χώρο, όπου η επιλογή υποψηφίων υψηλού συμβολισμού από τα καλάθια έβγαζε μάτι. Αλλά στις εθνικές εκλογές, από πού κι ως πού ήττα;

Τέσσερις παρατηρήσεις:

Α

Ερρέτωσαν τα ποσοστά, που τα βρίσκω κοροναϊκής μπακαλικής. Αν και οι εκλογές του Ιανουαρίου 2015 συγκέντρωσαν ψήφους άνετης νίκης, είναι λογικό να σκύψουμε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, διότι το να χυθεί μέρος της καρδάρας με το γάλα δεν προήλθε από άλλων ευθύνη. Τον Σεπτέμβριο λοιπόν, συγκεντρώθηκαν 1.925.904 ψήφοι και με αυτές κυβερνήθηκε η χώρα έως τον Ιούλιο 2019. Μια διακυβέρνηση που θα ήταν όνειρο απατηλό, εάν δεν εμφανίζονταν ένας δεξιοδεξιός χώρος κομμάντο, ονόματι «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

Β

Η φθορά του Σύριζα τον Ιούλιο του 2019, ήταν της πλάκας. Συγκέντρωσε 1.781.180 αειθαλείς ψήφους, και δεν ξέφυγε καμιά τους προς τα δεξιά! Απλώς ο Βαρουφάκης κατακράτησε 194.233 ψήφους. Το άθροισμά τους έδωσε το εντυπωσιακό 1.975.413 ψήφων. Ήτοι παραπάνω από του Σεπτεμβρίου 2015. Βέβαια, ασκώντας στην πράξη την οδηγία του στίχου «αν ξυπνήσω ένα πρωί και κοιτάξω στην αγκαλιά μου από μέσα θα λείπεις εσύ» ο Σύριζα ήταν αδύνατο να κυβερνήσει, διότι του έλειπε ολόκληρο το κόμμα των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» Γιατί; Το «διότι» θα μας το εξηγήσει κάποια Σίβυλλα, όταν φοβηθεί από κάποια χήνα του Καπιτωλίου. Το «χιχιχι» που εκβάλουν δεν μοιάζει με το χαχανάκι «χιχιχι» των κόμικς, αλλά παγώνει το αίμα.

Γ

Εντύπωσή μου, αφου οι αριθμοί οδηγούν σε κάποια παράδοξα, είναι πως έτριξαν και βόγγηξαν οι πολιτικές Συμπληγάδες. Η περιστέρα που άφησε ένα πτερό στα χέρια του κυρίου Βαρδινογιάννη που της τσίμπησε πατρικά το μαγουλάκι, ήταν υψηλού συμβολισμού κίνηση. Ο Τσίπρας, άφησε το κεφάλι πάνω στο κούτσουρο, αλλά ο δήμιος τον ανασήκωσε λέγοντάς του «έλα, στα ψέμματα παίζαμε». Έκτοτε κυκλοφορεί ως άτομο που είδε τον Χάρο με τα μάτια του. Μόνον ο Χαρίτσης τον ακούει. Τα άλλα στελέχη αντιδρούν, ως ακεπτομορφές του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικά ο κύριος Τζανακόπουλος και η κυρία Αχτσιόγλου. Κόμμα που άφησε τον Καμμένο να ελέγχει τον Στρατό, την Εκκλησία και να επιβαίνει ελικοπτέρων, είχε και έχει την ικανότητα να εισροφήσει από Βαρουφάκη έως Βελόπουλο και να ρηγματώσει τους Καραμανλικούς που υποφέρουν. Ένας Σύριζα που αγνοεί την τακτική της Φαμίλιας και θα παίξει τον Ένγκαρ Χούβερ, σύν κάτι συμμαχίες α λα Καμένεφ, θα μετέτρεπε ένα μπαρκομπέστια που πηγαινοφέρνει πρόβατα, σε γαλέρα, γαλεόνι και γαλιότα ομού.

Δ

Ελπίδα διακυβέρνησης λέγεται το παιχνίδι. Και χωρίς αυτήν τα δημοσκοπικά ποσοστά του Σύριζα κατρακυλούν, από το πραγματικό ένα τρίτο του Σώματος στο δημοσκοπικό ένα τέταρτο. Αρνούμαι να μη χρεώσω στον τέως πρωθυπουργό αυτήν την απρόσμενη καταβαράθρωση. Όπως δεν θα φταίει η θειά μου η Αμερσούδα εάν υποστεί έκλειψη ο νυν Πρωθυπουργός.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αρχίζουν και μοιάζουν απελπιστικά. Με τα πρό του 2015 χούγια, εννοώ των υπουργών του Σαμαρά που δεν έχουν αλλάξει κα-θό-λου, τα πάντα είναι θέμα ρητορικής και μιας κουτσοδιαλεκτικής. Οι Συριζαίοι έψαχναν αχρείαστες εναλλακτικές, οι τωρινοί, το ξαναλέω, αφήνουν μισές δουλειές. Τελευταίο παράδειγμα, ο ηττημένος Χαφτάρ, παρά την στραταρχική ράβδο.

Οι εξελίξεις μοιάζουν μοιραίες και στατικές, αλλά επιμένω πως η εμμονή στην αναβίωση του τουρισμού σε σεζόν, όπου δεν υπάρχει εμβόλιο για τον κορονοϊό, αλλά κυριαρχει μιας μορφής λεκανομαντεία για το μέλλον, αφήνει ακάλυπτη την κυβέρνηση αν οι τουρίστες, αντί ξαπλώστρες αναζητήσουν νοσηλευτικές κλίνες.

Κατακλείδα ή τα εις «δρομή» λήγοντα

Δεν παίζω τον ρόλο του οπαδού ή του μέντιουμ, αλλά έμαθα να μετράω μετά βασάνων και είπα να το εκμεταλλευτώ, αντι να επαναλαμβάνω, σχεδόν υστερικά το «ας φρόντιζαν» του Καβάφη. Aς γνωρίζει η σύναξη που λέγεται «πολιτικός κόσμος» πως χρωστάει την επιβίωσή του στην πανδημία και μόνον σε αυτήν. Σε εκδρομή βρισκόμαστε προσώρας, γι αυτό και δεν συνδυάζουμε την ατομική του καθενός αποδρομή με μια επιβλαβή καταδρομή, επιδρομικού χαρακτήρα, που είναι στην ουσία μια συνήθης διαδρομή για τους περισσότερους. Πάντως πρόκειται για λοταρία παλαιού τύπου, με ένα καλάθι τσικουλάτες που περιφέρει ένας απατεών στα θερινά εξοχικά κέντρα της δεκαετίας του πενήντα και πόρρω απέχει από το φάντασμα μιας ελεύθερης, ελπιδοφόρας κοινωνίας.

Για να το κάνω χύμα και τσουβαλάτα, έτσι και υπάρξει ρίσκο, επιστροφή της πανδημίας και άλλα τραγικά και πιθανολογούμενα, θα ψάχνετε κυβερνητικό να του πατάτε τον σβέρκο καταγής.