Αυτή η aerial που δανείστηκα από την ιστοσελίδα της HELEXPO, είναι τα 180 στρέμματα που πλάκωσαν την πόλη της Θεσσαλονίκης και επί δεκαετίες νομίζαμε πως είναι ένας νευρώνας της, αξιοποιήσιμος για το δημόσιο καλό και την επιχειρηματικότητα. Ήταν τόσο μεγάλη η πεποίθηση πως ήταν ένας «άδειος» χώρος που τον σκέπαζαν περίπτερα εκθεμάτων, μαζί με το Παλαί, τον πύργο του ΟΤΕ και αργότερα το «προσωρινό» Βελλίδειο.
Φυσικά την έχω περπατήσει από παιδί. Επίσης έφτιαξα, μόνος ή με συνεργάτες, περίπτερα εταιρειών και εμπόρων. Εκεί τα φεστιβάλ, τα περίπτερα των κρατών, οι ανταγωνισμοί του Ψυχρού Πολέμου, το πρώτο περίπτερο της Αλβανίας, όπου προσερχόμασταν, κεντριστές και αριστεριστές, και παινεύαμε τις παντόφλες και τα σιδηρικά της. Η μαύρη μπίρα και μερικά φιλμς όπου φωτογράφισα πρόβες ενός γκρουπ του Θόδωρου Παπαντίνα, βρίσκονται στο μνημονικό μου.
Αργότερα, στην παρούσα δεκαετία εννοώ, ήμουν τακτικός στην Έκθεση βιβλίου παρουσιάζοντας βιβλία. Πριν τρία χρόνια, έκοψα το συνήθειο, ώσπου πήγα πάλι εφέτος. Ως ακροατήριο πλέον.
Προηγουμένως, κι επειδή είμαι προβλεπτικός, ενδιαφέρθηκα να μάθω τον Τιπούκειτο της Έκθεσης. Χάρτης δεν υπάρχει, αλλά βολεύτηκα με κάτι διαγράμματα των περιπτέρων 13, 14 και 15. Τα οποία αποδείχτηκαν ολεθρίως ανακριβή, καθώς δεν ήταν συσχετισμένα μεταξύ τους.
Η Έκθεση Βιβλίου γιγαντώθηκε. Η ευτέλεια των σκεπάστρων και της ανωδομής σε άκρα αντίθεση με τις σχετικά βαριές υποδομές, αλλ’ όχι και στα κελλιά των εκδοτών.
Τα περίπτερα 13 και 14 συνδέονται με πεζογέφυρα και μάλιστα το ανέβα κατέβα και με κυλιόμενες. Ανελκυστήρα για αμαξίδια δεν είδα, αλλά μπορεί να τα βόλεψαν αλλού. Η χλαλοή ήταν απερίγραπτη, καθώς πρότυπο για την διαμόρφωση των χώρων ήταν προφανώς κάποια ευρωπαϊκή ανάλογη έκθεση, μονο που η Δύσις όταν διαβάζει ή αγοράζει βιβλία τηρεί σχετική σιωπή.
Η εκδήλωση που παρακολούθησα ήταν σε χώρο ονόματι Μονόκερως. Ξέρετε, λύσεις που δίδει το i-cad. Προσβάσεις ΑΜΕΑ, νάκα. Και η αναβάθρα των συγγραφέων και των εισηγητών είχε ρίχτι υψηλό. Περί ύψους, κολοκυθόπιττα. Από το άνοιγμα προς το περίπτερο 14 έμπαινε βουητό, που τα παζάρια της Γιάννουλης και του Αλκαλίλι ωχριούν.
Από ψηλά, η ΔΕΘ είναι πήχτρα σε νομαδικού τύπου κατασκευές. Κολλητά ή συγκολα και αφήνουν ελάχιστο ελεύθερο χώρο.
Είχα ακούσει πως ετοιμάζονται αποφάσεις για νέες εγκαταστάσεις στο ίδιο μέρος. Και θα φύγουν τα προσωρινά. Οι διεθνείς εκθέσεις θέλουν τον χώρο τους. Άλλοτε ευρηματικές, άλλοτε φαραωνικές. Της Σμύρνης είναι 120 στρέμματα ο διαθέσιμος εκθεσιακός χώρος, σε 320 στρέμματα οικόπεδο. Σε αυτοκινητόδρομο, έξω από την πόλη, με μετρό και κοντά αεροδρόμιο. Αν δεν αλλάξουν γνώμη, που το εύχομαι, προβλέπεται μεγάλη γκουμούτσα, με τοπόσημα και πυκνότητα. Εντάξει, δεν θα βάλουν θόλους Φούλερ, αλλά μια ομορφιά, σα να τη βλέπω.
Η ΔΕΘ που σχεδιάζεται θα είναι ένα τέλειο μπλόκο στην επικοινωνία του ιστορικού Κέντρου με το πέμπτο διαμέρισμα. Ο Καλατράβα μας ξύνισε, θα αναλάβουν οι ειδικοί.
Στείλτε την ΔΕΘ, παρακαλώ, εκεί που ήταν τα Δημήτρια, στη συμμαχική οδό και κάτω από το Ωραιόκαστρο. Έχει και δυο βολικές γραμμές για προαστειακό. Και αυτοκινητόδρομους. Και χώρο. Και ελικοδρόμιο γίνεται. Και το λιμάνι κοντά. Και θέατρο-νταμάρι έχει. Τι σάματι.
Και ο Μονόκερος, μπορεί να αντικατασταθεί από έναν Ρινόκερο και πλήθος Αιγόκερους.
Στην παλιά ΔΕΘ, μόνον το Παλαί, ένα Μουσείο και πάρκο. Κι όποιος νοσταλγεί τα περίπτερα και αμάν η αισθητική, φτιάξτε ρέπλικες σε άλλες απλωσιές, για αξιοθέατο. Χρήσεις, δεν χρειάζονται. Ούτως ή άλλως, θα ρημάξουν.
