Σε εκείνο τον σταθμό του μετρό στο διαμπερές σημείο οι αέρηδες φουσκώνουν τα φορέματα των κοριτσιών, μπερδεύουν τα μαλλιά των γυναικών, παίρνουν Α4 φύλλα από χαρτοφύλακες. Η Μέριλιν Μονρόε βρίσκεται για πάντα ανάμεσα στις εξόδους προς Βασιλίσσης Σοφίας και Μεγάρου Μουσικής φορώντας το λευκό της φόρεμα και δροσίζοντας τα μπούτια της.

Το ζευγάρι από πίσω λέει μεταξύ του: «Τον αισθάνεσαι τον αέρα; Διαφορετικός αέρας, καθαρός!».

Γύρισα ασυναίσθητα να τους κοιτάξω μήπως και το παρουσιαστικό τους προσδώσει κάποιο στερεοτυπικά μη γήινο χαρακτηριστικό για να εφησυχαστώ. Μετά από αυτή τη δήλωση και  ενώ βρισκόμαστε σε ένα από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ώρα αιχμής, τι άλλο θα μπορούσε να εικάσει κάποιος ακούγοντας το σχόλιο για τον ατμοσφαιρική ρύπανση του κέντρου, ανεμπόδιστα θα μπορούσε να καταλάβει ακόμη και ο χαρωπός τουρίστας του Airbnb που τριγυρίζει στο Κουκάκι ανάμεσα για να δοκιμάσει το ψευτοτζάτζικο των εστιατορίων αλλά με διάθεση για συρτάκι αλά ρεϊβ τέμπο μετά τις εννιά το πρωί;

Συνέχισαν ατάραχοι της συζήτησής τους λες και είχαν διαπιστώσει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο «Ο αέρας της Αθήνας είμαι καθαρός!».

Αν το χλωριώσεις, αν τον ξεμαλλιάσεις, αν τον απολεπίσεις, δεν θα σου μείνει ένα καθαρός αέρας;

Αν σε χτυπήσει πορτοφόλι με 500ευρω ή ο έρωτας σου επιτέλους φερθεί αντάξιος των περιστάσεων και έρθει και σου εμπιστευθεί τα ανομολόγητα του δικού σου εγκεφάλου ή έχεις κερδίσει ένα εισιτήριο αθανασίας για αυτόν τον πλανήτη ή δωρεάν βενζίνη για το υπόλοιπο της ζωής σου ή ένα αυτοκαθαριζόμενο σπίτι ή η αγάπη παγκοσμιοποιηθεί και όχι μόνο το κοντουρινγκ  μακιγιάζ της Κιμ Καρντάσιαν, τότε μήπως γίνει καθαρός ο αέρας της Αθήνας ή έστω βλέπεις πια την καθαρότητά του και ας κυκλοφορείς με μάσκα;