―Τι ώρα είναι;
―12 και 27.
―Στη μία έχει ειδήσεις. Μην τις χάσουμε.
Κάθε δυο-τρία λεπτά, ρωτούσε ο ένας τον άλλον την ώρα.
―Το ρολόι της κουζίνας τι λέει;
―Kαι 32 ρε παππού!
―Eντάξει, καλά, πάω.

Φορούσε ένα μαύρο Casio με πλαστικό λουράκι και λευκό καντράν.
―Πόσο άντεξε η μπαταρία αυτή τη φορά;
―Πάνω από εννέα μήνες!
―Μου έβαλε πολύ καλή ο κερατάς.
Έλεγε και γελούσαν και τα μάτια του.
Το ’99 στο σεισμό το ρολόι του έδειχνε 14.59.
―Τα βλέπεις; Δεν χάνει καθόλου!

Έπρεπε να κάνει εγχείρηση προστάτη. Πήγαμε μαζί στο Γενικό της Χαλκίδας. Στο χειρουργείο του το έβγαλαν. Όταν ξύπνησε από την νάρκωση, το ρολόι έλειπε.
―Πόσο έμεινα μέσα; Τι ώρα είναι τώρα; Πήγαινε βρες το!
Ήταν εκτός εαυτού. Φώναζε στους γιατρούς.
―Να μου βρείτε το ρολόι!
Ήταν κρίση πανικού, είπαν. Του πήραμε άλλο. Δεν του γέμισε ποτέ το μάτι. Η μια τρύπα τον στενεύει, στην άλλη γυρνάει σαν βραχιόλι. Του κάνει έκζεμα. Τα νούμερα είναι μικρά. Κάθε που βλέπει την ώρα, το βγάζει, το πετάει δίπλα.

Tρία χρόνια μετά. Καταρράκτης. Πάμε πάλι Χαλκίδα. Μια χαρά ήταν οι γιατροί εκεί. ‌Όσο είναι μέσα, κάνω μια βόλτα στο τμήμα απολεσθέντων. Ένα γαλάζιο διάφανο σακουλάκι. Λούκας Γ. Δεν πιστεύω ότι το βρήκα. ‌Τον έφεραν στο δωμάτιο. Το ένα μάτι κλειστό με γάζα. ‌
―Πόση ώρα σε πασπατέψανε;
―Δεν ξέρω. Καμιά ώρα σίγουρα. ‌
Του λέω “τάξε μου” !
―Πονάω πολύ. ‌
(Βγάζω το σακουλάκι.) ‌
―Το βρήκες ρε θηρίο; ‌
Έπεσα στο κρεβάτι του, κλαίγαμε και γελούσαμε δυνατά. ‌
―Φόρεσέ το μου! ‌12.29 …σε λίγο έχει ειδήσεις! ‌

Εχθές κάναμε την εκταφή. Λάσπες. ‌Ρίζες από σκίνα. Κόκαλα με σάπια σάρκα και κολλημένα συνθετικά πανιά. ‌Ένα κομμάτι μακρύ. Σκοροφαγωμένο. Το Casio άθικτο χορεύει. Έχει υγρασία το τζαμάκι. Δείχνει 2.20. ‌

Τέλειωσαν οι ειδήσεις Λούη.