Στις παπάρες, στις μοκάρες, στις κοχόνες και στα καμπανέλια του διπλωμάτη που έχτισε το τουρκολυβικό MOU, χαράζοντας δυο γραμμές από την μικρασιατική ακτή στα παράλια της Σύρτεως αν εντέλει οι εμφύλιοι Λίβυοι πατήσουνε την Τρίπολη. Διότι μπορεί η συνθήκη να καταστεί ανενεργή, μπορεί και όχι. Εξηγώ:
Αυτό που ενδιαφέρει την Τουρκία, είναι να χώσει μια ΑΟΖ δικών της συμφερόντων, κολλητά στην Κρήτη. Εκεί θέλει να τρυπήσει, κι όχι στις αμμούδες της Μαρμαρικής. Ακόμη κι αν η συνθήκη θεωρηθεί άκυρη, από Ευρώπη ή από αλλού, η Ελλάδα έχει στον γκώλο το φιτίλι. Διότι η νότια ακτή της Κρήτης, εννοώ το Λιβυκό, όσες πολιτικές αλλαγές κι αν δημιουργηθούν, το μεράδι που αντιστοιχεί στους Τούρκους, οι Τούρκοι θα εξακολουθούν να το θεωρούν δικό τους. Αρα, αν η Ελλάς «προσβληθεί», η ίδια πρέπει να αποκαταστήσει την «δικαιοσύνη». Και το τρυπουτσόνι που θα ερευνά τα έγκατα της Μεσογείου, θα πρέπει η Ελλάς να το απομακρύνει. Δεν υπάρχει άλλος μουστερής.
Το «είμαστε μόνοι μας» δεν είναι σώνει και καλά απαισιόδοξος στίχος. Για παράδειγμα, πριν αρχίσουμε να λουζουμε τον Μπορίσοφ που δήλωσε πως Ελληνες και Κύπριοι εύχεται να έχουν καλά ξεμπερδέματα, ας δουμε τις συμμαχίες του Μπορίσοφ, την λατρεία του στο αμερικανί χρώμα, και το ενδεχόμενο, αν η Ελλάς κλείσει τις οδικές και άλλες επικοινωνίες με την Τουρκία, να δώσει έναντι ανταλλαγμάτων η Βουλγαρία την πρόσβαση της Τουρκίας προς την Ευρώπη.
Δεν είναι όλα τόσο «δίκαια», καρντάσια. Θα υποστήριζα το αντίθετο. Η κυβέρνηση ας μη αισθανθεί ασφαλής επειδή την χτυπούν στον ώμο φιλικά.