Όχι.
Όχι, Κώστα μου καθόλου και να με συγχωρείς.
Για να μπορούν να μας παρακολουθήσουν και άλλοι, μεταφέρω αυτολεξεί τηλεφωνική συνομιλία με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και δικό μου, τον φίλο μου τον Κώστα, η οποία έγινε πριν μερικά χρόνια και από τότε τον έχω μαστιγώσει αλύπητα και επανειλημμένα.
-Αφού σου λέω δεν θυμάμαι τίποτα, έχω πρόβλημα με την μνήμη.
-Οκ, Κώστα μου για να καταλάβω το μέγεθος του προβλήματος, τι χρώμα μάτια έχω;
-Εεε… έλα ρε Άννα τώρα, αφού σου εξηγώ το πρόβλημα.
-Κώστα; Τι ΧΡΩΜΑ μάτια έχω; Γαλάζια ή πράσινα;
-εεε… εεεε…. Πράσινα;
(χμ… δεδομένου ότι είναι καστανά, τίποτα κομπλικέ, δεν γίνονται μελιά με το φως του δειλινού, δεν σκουραίνουν σαν μαύρα διαμάντια, είναι καστανά όπως καφέ, όπως απλώς καστανά, συνέχισα να ρωτάω)
-Κώστα μου να σε ρωτήσω, αν ας πούμε έπρεπε να με περιγράψεις σε κάποιον τι θα του έλεγες; Αν καθόμουν δηλαδή σε ένα μπαρ και θα ερχόταν να με συναντήσει ένας φίλος σου τι θα του έλεγες για να με αναγνωρίσει;
-Ότι είσαι μία χοντρή με μεγάλα μάτια.
Τόσο απλά. Τόσο απλά αυτή την μικρή προτασούλα ο καημένος την έχει πληρώσει και την έχει μετανιώσει και έχει ευχηθεί να μην το είχε πει, αλλά επειδή το έχει πει, έχει πολύ σκληρά μαστιγωθεί. Γιατί; Γιατί ενώ εσύ μπορεί να άκουσες αυτό:
-Είναι αυτή που θα κάθεται στο μπαρ και δεν αγαπάει τον εαυτό της. Μια που δεν μπορεί να διαχειριστεί όσα της έφερε η ζωή παρά μόνο τρώγοντας γλυκά. Που και όταν στενοχωριέται και όταν χαίρεται γλυκό θέλει να φάει. Και είναι πολλά χρόνια που προσπαθεί, ναι, αλήθεια έχει κάνει τόσες πολλές δίαιτες, είναι η περίπτωση γιο-γιο, από εκείνες που βάζουν και βγάζουν 30 κιλά; Ε, αυτή παίζει γιο-γιο και με τα 50 κιλά. Θα την καταλάβεις μωρέ, είναι εκείνη που δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος και το στρες χωρίς σοκολάτα. Που γενικά δυσκολεύεται πολύ με τους ανθρώπους, με όλων των ειδών τις σχέσεις και είχε και μια κολλητή που πέθανε και πάχυνε και μετά πάλι αδυνάτισε. Θα την καταλάβεις, είναι πολύ καλό παιδί και την αγαπώ πολύ αλλά εγώ όταν την σκέφτομαι, σκέφτομαι μια χοντρή και αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ την απορρίπτω για αυτό τον λόγο, αλλά ότι εκείνη απορρίπτει τον εαυτό της για ακριβώς αυτό τον λόγο με μεγάλα μάτια.
Ενώ εσύ, λοιπόν, μπορεί να άκουσες αυτό, ε, δεν είπε αυτό όμως. Είπε μια χοντρή με μεγάλα μάτια. Που ειλικρινά βρε Κώστα μετά από τόσα χρόνια και τόσο ξύλο που σου έχω δώσει για την πίκρα που πήρα από μόνη μου, μόνο μια ερώτηση έχω. Έχω εγώ μεγάλα μάτια; Πού τα είδες;
Η χοντρή δεν είναι κακιά λέξη. Φορτισμένη με μιας ζωής ιστορίες και συναισθήματα είναι. Αν μπορούσα να μιλήσω στον 14 χρόνο εαυτό μου που έκλαιγε κρυφά και φανερά θα του έλεγα πως είμαστε όπως είμαστε. Και η ζωή είναι μία και είναι πολύ μικρή και θα σου φέρει τόσες χαρές και τόσες λύπες, ίσα βάρκα ίσα πανιά. Μην χάσεις χρόνο και ενέργεια με αυτό το θέμα. Να αγαπάς τον εαυτό σου και να αντιληφθείς την μοναδικότητα σου. Πάνω απ’ όλα να καταλάβεις ότι είσαι απλά ένας άνθρωπος που θα κάνει και λάθη και να θυμάσαι να συγχωρείς τον εαυτό σου για όσα από αυτά θα κάνει. Μην χάσεις χρόνο και ενέργεια με αυτό. Αξίζεις και αγάπη και έρωτα και η ζωή θα σου δώσει τόσο όσο θα διεκδικήσεις από αυτά. Μην χάσεις χρόνο και ενέργεια. Να θυμάσαι να φροντίζεις τον εαυτό σου και κυρίως να θυμάσαι πως η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου είναι η υγιής εκδοχή. Να βάλεις στόχο να απολαύσεις την ζωή και το φαγητό, να το αγαπήσεις, μόνο έτσι θα βρεις την ισορροπία. Και μην στενοχωρήσεις τον Κώστα όταν σε πει χοντρή κάποια στιγμή στο μέλλον, δίκιο θα έχει.
Υ.Γ. Α, και εκεί στα 22 που θα σου προτείνουν να γίνεις μοντέλο στο Λονδίνο άρπαξε σε παρακαλώ την ευκαιρία γιατί αλλιώς θα πλησιάζεις τα 40 και θα θέλεις να σκοτώσεις τους συναδέλφους στο γραφείο που δεν θα σου φταίνε οι άνθρωποι, εσύ δεν θα θέλεις άλλο αυτή την δουλειά αλλά θα φοβάσαι να φύγεις γιατί θα ζορίζεσαι οικονομικά, γι’αυτό σου λέω, όταν σου πουν «έλα στο Λονδίνο να κάνουμε μια φωτογράφιση» να πεις ΝΑΙ.
