Όταν διαβάζουμε κάτι (από διαφημιστικό φυλλάδιο πιτσαρίας έως το σημείωμα της μητέρας μας στο τραπέζι της κουζίνας, από το ποίημα πίσω από το χαρτάκι του ημερολογίου έως το πολυδιαφημιζόμενο μυθιστόρημα, από την ερωτική επιστολή του αγαπημένου μας έως το κηδειόχαρτο κολλημένο στο στύλο της ΔΕΗ, από τις οδηγίες βρασίματος πακέτου μακαρονιών έως το επώνυμο σε ένα κουδούνι της πολυκατοικίας), προσπαθούμε να βρούμε κάτι συγκαταβατικό μέσα στα μεγαλόπνοα και τα πιο μικρά γραφόμενα των ετικετών που θα μας ηρεμήσει ή θα βρούμε λίγο από τον εαυτό μας, τον λογικό, αυτόν πίσω από της φωνές και τις γροθιές, τον σπάνιο. Στα δημοσιογραφικά ντελίρια συντακτών και στις ομιλίες στη Βουλή βρίσκω ακριβώς τον ορισμό των ανθρώπων που θέλουν να ξύσουν το θυμικό και έπειτα από αυτήν την εμπειρία να σε φτύσουν ακόμη πιο προέφηβο με επιθετικές τάσεις και εντερικά προβλήμα ανεξέλεγκτων κενώσεων. Αυτό μάλλον είναι το αντίθετο του πολιτισμού.

Το βασικό για όσους γράφουν αλλά και για όσους μιλάνε δημόσια, θα ήταν ωφέλιμο να προασπίζουν την συναισθηματική και νοητική ισορροπία του αναγνώστη και ακροατή και όχι να τον μετουσίωνουν σε γαστρικά όξινα υγρά που έχουν σκοπό να διαβρώσουν οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση, αυτή που μάθαμε από τα διαλείμματα των σχολικών εποχών ότι πρέπει να ακολοθούν οι ενήλικοι για να μην ζούμε στην αστική ζούγκλα των νευρώσεων των ανθρώπων, των χειραγωγητών και των προφητών της διαφήμισης υποπροϊόντων- ιδεολογιών.