Τα χρόνια πέρασαν. Ο πύργος φτιάχτηκε ξανά από την αρχή. Πανομοιότυπος. Αυτή τη φορά όμως δεν στεκόταν μόνο ως σύμβολο για τις τέχνες και την πρόοδο της επιστήμης. Δεν στεκόταν μόνο ως σύμβολο ελευθερίας για τις κατακτήσεις του πνεύματος, αλλά ήταν και μνημείο αφιερωμένο σε όλους όσους έχασαν τη ζωή τους εκείνη την τραγική μέρα που τον ανατίναξαν. Λένε, μάλιστα, ότι τα συντρίμμια του παλιού πύργου έχουν αποκτήσει μεγάλη αξία στο δυτικό κόσμο, και πολλοί πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για να αποκτήσουν έστω και ένα μικρό κομματάκι, όχι Τίμιου Ξύλου πια, αλλά μετάλλου. Η πρόοδος θα συντελείται με ρυθμό σαλιγκαριού, ή καθόλου.