Όταν αγορεύεις, σε ακροατήριο από εικοσάδα  έως εκατοντάδα, μη χώνεις τη μούτσκα (*) στο κείμενο ή στον εγκέφαλο, πασχίζοντας να βρεις την επόμενη ατάκα και τη χροιά της.

Να εντοπίσεις την πλέον μπόσικη φάτσα, που προφανώς αδιαφορεί ή δυσφορεί, και να την θωρείς κατάματα, επίμονα, πλην τρυφερά. Θα περιμένεις να κουνήσει το κεφάλι συναινετικά (επί αρρένων) ή να χαμηλώσει το βλέμμα (επί θηλέων), ένδειξη ότι κατάλαβε την στόχευση.

Η προσήλωση σε άλλη μούτσκα, λειτουργεί ωσάν μαγιά γιαούρτης σε ζεστό γκάλα (**). Μεταδίδει ένα πήξιμο ολοτρόγυρα. Αν μάλιστα έχεις το ιδίωμα να ματιάζεις, η διαδικασία κρατάει λιγότερο.

Μετά, γύρνα τη ματιά σου αλλού γι’ αλλού, εντοπίζοντας άλλη ύπαρξη που δείχνει να ενοχλείται, να ψάχνει κινητό, να ξύνεται και φτου μανάμ απ΄την αρχή.

Συνήθως, η αλλαγή στόχου θα συντελείται, ανά τρία λεπτά, δηλαδή σε μια δεκάλεπτη αντρέσσα θα αλλάξεις κατεύθυνση βλέμματος τρεις ή τέσσερις φορές, βαριά-βαριά.

Αγόρευση παραπάνω από δεκάλεπτο, είναι κακούργημα, επιτρεπτό υπό προϋποθέσεις. Δηλαδή να το  πάρεις απόφαση πως δεν θα σε ακούει κανένας και απλώς θα υπνωτισθεί από έναν ακατανόητο βόμβο, όσο θερμό χειροκρότημα και αν λάβεις. Διότι όλοι να χτυπάνε παλαμάκια σκεπτόμενοι «φοβερός  ο πούστηρας! Αν καταλάβαινα και τι έλεγε, θα ήταν ωραία»

(*) μούτσκα, το πρόσωπο, η μούρη στα μέρη καπουτζηδιανών παεζάνων.
(**) γκάλα, το γάλα παρά τοις νιζνάμεσιν.

Εάν οι αστερίσκοι δεν σας διαφώτισαν, πάλε μάγκες είσθε.