Μια μεγάλη μπίζνα, που έπρεπε να απλωθεί ευεργετικά στους μελλοντικούς ανέργους του χειμώνα, σε παραγωγικές κοινότητες με εξαγωγικό προσανατολισμό, ταυτόχρονα με αλύπητο κυνηγητό του κοροναϊού κατά τες συνταγές παραδοσιακών κυνηγών των ιώσεων, πήγε στράφι και το σακκούλι με τις λίρες, απέκτησε μια τρυπάκλα ναααα, με συμπάθιο και η κυβέρνηση παραδόθηκε σε έναν πρόεδρο που ονειρεύονταν μια αυστηρότητα στα πάντα.
Ήταν ευκαιρία να αλλάξει ο μεταμνημονιακός χαρακτήρας του Έλληνα-ζήτουλα που ξεκινούσε από δίκαιες διαρπαγές τροφίμων και κατέληγε σε ύμνους για την πάλαι ποτέ «ναυτωσύνη», καταμεσής της έκρηξης των μεταφορών καταναλωτικών προιόντων και σε ηγέτες του σαχλεπίσαχλου κινήματος. Το μόνο καλό που είχαν οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις ήταν πως επιτέλους ο Σύριζα κατάλαβε πως μήτε η κεντροαριστερά τον γλύτωνε από την αφάνεια, διότι είναι ύβρις να θεωρείς κεντροαριστερό τον λέοντα της Πάρου Ραγκούσην.
Το μόνο που απόμενε στον Σύριζα του μέλλοντος, ήταν να διαλέξει μεταξύ Καραμανλικών πονεμένων και Σαμαρικών σαδιστών. Αλλά το να είσαι Καραμανλικός το 2020 είναι σα να είσαι Τρικουπικός το 1920 -δε γίνονται αυτά. Όσο για τον Σαμαρά, αν αντέξει, θα χουμήξει στην έτοιμη μπουγάτσα του φθαρμένου Κυριακομαρεβισμού και όχι στην παρασκευή μαρμελάδας από φραγκόσυκα, που σε αναγκάζει να τρυπηθείς από αγκάθια, θέλεις δε θέλεις. Ο Σαμαράς με το Κέντρο δοκίμασε και έχασε.
Αυτά, θα αποδειχτούν υπερβολικά ή λαθεμένα, ο εκλογικός βίος θα επινοήσει έναν δρόμο, αλλ΄αυτό που θα μείνει για το έβγα μιας δεκαετίας είναι ο άνευ προηγουμένου διδακτισμός, από τα ΜΜΕ έως την παραμικρή αμυχή της πραγματικότητας.
Οι πάντες διαθέτουν έναν διδασκαλί τουπέ, είτε πρόκειται για έμμεση προβολή συζύγου ενός ταηκούνου της χώρας, είτε για τσιτωμένο από νεύρα σπηκάζ της φιλοζωικής αυτοδιαχείρισης. Και πάντα, είτε το μέσον είναι ιδιωτικό, είτε αρύεται από το δημόσιο λογιστικό επάνω αριστερά ένα σηματάκι-ερείπιο ενός κυβερνητικού συνθήματος, από αυτά που συνιστούν ηρεμία, ασφάλεια, τάξη και μάσκες.
Δεν είμαστε μακριά από έναν ψευτοανασχηματισμό, από ελαφρά αναθεώρηση και μασάζ της πρώτης κυβερνητικής χρονιάς, με παράλληλη (κι όσο κάτσει) τόνωση της πρωθυπουργικής προσωπικότητας.
Η Ελλάδα, έχει μάλλον εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα του τόπου, και προσδοκά να τη σκαπουλάρει εκμεταλλευόμενη την ακεφιά των υπηκόων. Δεν είναι αδύνατο, έχει ξαναγίνει.
Toυρισμό δεν είχαμε διότι κουνήσαμε όλα τα μαντίλια και λογαριάζαμε χωρίς τον τουρίστα μετρώντας μόνον πόσο % θα ήρχονταν εφέτος. Αλήθεια, είχαμε και υπουργό τουρισμού Θεοχάρη, όλα καλά;
Τελευταίο κρούσμα που δείχνει «μαυροφόρα απελπισιά» είναι που υπουργεύοντες κοστολογούν εξαρτήματα και είδη για το γενικό κοινό και τα παιδιά και ο πρωθυπουργεύων, ως μεταρεμπέτης, κόβει το χασάπικο που εκτελεί και δηλώνει «τα λουλούδια και τα έξοδα από μένα!»
Η υπουργέσσα, μαραμένη, σπεύδει να ακυρώσει τις μάσκες δίνοντας στα παιδούδια το ελεύθερο να παίξουν ωσάν τα αγριμάκια στα διαλείμματα και τέρμα.
Χειμέρια τα πράγματα. Μετά τα «αέρια» της τουρκικής ΑΟΖ στον Εύξεινο, θα ήθελα καμια σαρανταριά τσακαλάκια, κορίτσια κι αγόρια, να χουμήξουνε στα ελληνικά προβλήματα, να επιβάλουν ήρεμη σιγή στους μεγαλοφόρους ροδόσταυρους της «πνευματικής και πολιτικής αριστοκρατίας» (όιντα!) και να ξοδέψουν πέντε μέρες να φωτίσουν τον ορίζοντα.
