Αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον, να τους δέχεσαι με τα ελαττώματά τους αν είναι μονοψήφια. Αν έχετε κοινά ελαττώματα ας είναι και τριψήφια.
Αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ένα συγκεκριμένο ελάττωμα που σε διαολίζει, να πάνε αλλού. Κι ακόμη παραπέρα.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να απορείς αν όντως είναι υπαρκτοί ή αν βρίσκονται ανάμεσά μας για να τεστάρουμε τις ανοχές μας.
Ποτέ μην γράψεις ’ψόφο’ για κανονικούς ανθρώπους. Από μέσα σου δεν πειράζει.
Αν δεν αντιπαθείς κανέναν από κει μέσα, κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με σένα.
Να δέχεσαι την κριτική εν δήμω. Το πολύ τρεις φορές. Την τέταρτη υπάρχει και το unfriend, έχει και η λαρτζοσύνη τα όριά της.
Και ινμποξ να τη δέχεσαι την κριτική. Άμα βαρεθείς να βλέπεις το δάχτυλο να κουνιέται υπάρχει και το Πλοκ.
Οι είρωνες πρέπει να πεθάνουν. Εξαιρούνται οι φίλοι μου, μόνον όταν δεν είμαι το αντικείμενο της ειρωνείας τους. Αλλιώς να πεθάνουν κι αυτοί.
Οι φίλοι των φίλων μου δεν είναι και δικοί μου φίλοι, αυτά μόνο στο Θιβέτ και στους χαρεκρίσνα.
Οι εχθροί όσων αντιπαθώ μπορεί και να γίνουν φίλοι μου. Εξαιρούνται όσοι εμπίπτουν στις παραπάνω κακές φάρες.
Οι κοινοί φίλοι όσων αντιπαθώ θέλουν ένα ξέχεσμα κάποια στιγμή αλλά βαριέμαι.
Γνώρισα από κοντά -και βρέθηκα μαζί τους περισσότερες από μια φορά- λιγότερους από δεκαπέντε ανθρώπους μέσα από δω. Μέχρι το είκοσι έχω αντοχές, που όλο και λιγοστεύουν όμως.
Στο φέισμπουκ χρωστάμε πολλά πολλοί. Αυτό σε μας τίποτε γιατί μπορεί μια χαρά και δίχως τη Μεγαλειότητά μας.
Τα ίνμποξ κάποιων αξίζουν πολλά λεφτά. Πάρα πολλά.
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να αγαπιόμαστε κι ας κερνιόμαστε με λάικ εκατέρωθεν.
Αγάπη χωρίς έστω και ένα λάικ δεν υπάρχει.
Καλά είναι τα αμένσιοτα αλλά σαν χαστούκι σε κουφό. Μισή δουλειά.
Αν πιείς πολύ, παράτα το πληκτρολόγιο και το σμαρτφον. Πιες κι άλλο και πέσε ξερός.
Με μερικούς τα χνώτα μας ταιριάζουν περισσότερο. Αποδέξου το για να υποφέρεις λιγότερο.
Το να ζεις στου διαόλου τη μάνα έχει και τα καλά του. Μερικές φορές μόνο καλά έχει.