Αν μασήσεις μερικά ωμά τρυφερά τορτελίνι μετά φας μια κουταλίτσα σάλτσα και τέλος φας ακόμη μια με κεφαλοτύρι, τότε μπορείς να δώσεις σ΄αυτή την συνταγή το όνομα pasta ικεα. Ωραία.
Τι απέγιναν οι ρομαντικές σκέψεις των εσπέρων της άνοιξης, εκείνες που έκανες όταν ήσουν δεκατριών και δεν χρειαζόσουν τίποτα βοηθητικό για να τις περιγράψεις ούτε καν την μουσική.
Θα μου πεις, δεν έγινε και τίποτα διαφορετικό, πεντακόσια χρόνια τώρα τα βράδια της άνοιξης είχαν μυρωδιές λουλουδιών και συλφίδες και μαγικά πλάσματα στις φυλλωσιές και μπλα μπλα μπλα. Ενώ η pasta ικεα; Είναι σαφώς μια εξέλιξη.
Μήπως να είναι που δεν βλέπουμε τόσο το φεγγάρι και το φως έρχεται από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά και πάλι, γιατί να έχουμε νοσταλγία για τους ρομαντικούς καιρούς, μήπως και τότε η ανθρωπότητα δεν σφαζόταν και μάλιστα χειρότερα;
Είναι η ναρκισσιστική σου ανάγκη που σε προδιαθέτει να σκεφτείς τον έρωτα των ονείρων σου και να τον εξιστορήσεις, αλλά προσοχή, αν τον ζήσεις μπορεί και να απογοητευτείς διότι μπορεί να σου φανεί υποτονικός. Αν είσαι τυχερός απλά θα χάσεις το μυαλό σου και αν είσαι εντελώς μαλάκας θα πεθάνεις, άλλο που ο θάνατος θα συμβάλει στην αιώνια γοητεία σου πάνω στους ζωντανούς.
Ο έρωτας κι ο έρωτας κι ο έρωτας, ελευθερώθηκες τώρα μετά τα σαρανταπέντε ή ίσως να ελευθερώθηκες μόνο για απόψε, οπότε δεν χρειάζεται να τα βάψεις μαύρα, ίσως σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να γίνεις ονειροπόλος, αλλά για την ώρα κάνε κάτι χρήσιμο γιατί το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο Ρόμπερτ Σμιθ.
Αγάπη μου, χαμένη μου μούσα, εσύ που δεν είχες σταθερό πρόσωπο και δεν είχες σταθερή μορφή, το μόνο σταθερό ήταν ότι δεν φαινόσουν καθαρά, θα θελες μερικά ψώνια απ τον Σλαβενίτη ή αυτό που πραγματικά σε τρέφει είναι τα λόγια των ποιητών;
Θα μου πεις τα φανταστικά πλάσματα δεν έχουν ανάγκες σε χαρτί κουζίνας ή ταμπλέτες κουνουπιών αλλά από την άλλη δεν θα σε βοηθήσουν και ποτέ να πληρώσεις το νοίκι εκτός και αν τα φυλακίσεις στις κόλλες ενός βιβλίου και τα πλασάρεις για δικά σου.
“Δικά σου είναι” σου λεν. Ναι καλά, και επιμένουν.
“Ω μα τι όμορφο αυτό που έγραψες”. Θεέ μου πόσο ανόητοι.
Συνεχίζουν να το πιστεύουν για όλους τους συγγραφείς και όλους τους συνθέτες. Ακόμη και για τους τραγουδιστές που το ξέρουν ακόμη και οι πέτρες ότι δεν κατασκεύασαν οι ίδιοι τις φωνητικές τους χορδές. Επιμένουν. “Το καλλιτεχνικό σου έργο σου ανήκει, είναι δικό σου”.
Πας να πεις πως παιδιά καμία σχέση, δεν έχω κάνει κάτι εγώ, απλά το μετέφερα για να το δείτε. Τότε αυτοί αρνούνται, για να μην παραδεχτούν ότι δεν θα έχουν το επόμενο προϊόν σε μορφή ανθρώπου για να θαυμάσουν.
“Καταλαβαίνω τι λες, αλλά είναι η ψυχή σου που…”
Ποια ψυχή μου? Είναι τάχα μου και αυτή όπως επιμένετε δική μου μόνο και μόνο διότι έτυχε να κατοικεί σ΄αυτό το σώμα;
Όλα πρέπει να ανήκουν κάπου;
Γι αυτό μισείτε τα ψηλά βουνά, γιατί ενώ καταφέρατε και τα μοιράσατε στον χάρτη, όταν δοκιμάσατε να τα εισπράξετε πήρατε τ΄αρχίδια μου;
“Μα στα λίγο χαμηλότερα βάλαμε ανεμογεννήτριες, βάλαμε φωτοβολταϊκά και από τα βουνά βγάζουμε χρήματα. Τον βράχο δεν καταφέραμε να δαμάσουμε αλλά τον βάλαμε να δουλεύει για εμάς, οπότε το βουνό ανήκει σε εμάς και το καλλιτεχνικό σου έργο ανήκει σ΄εσένα, μην πας να τις σκαπουλάρεις. Δεν γίνεται κάτι να μην ανήκει κάπου, να το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα και ο Αγγελάκας στις Τρύπες”.
Στις τρύπες ρε μαλάκες στις τρύπες. Ακόμη και στο μαύρο των τρυπών, στο χάος των ουρανών και στο κενό του διαστήματος και σ΄αυτό ιδιοκτήτη βρήκατε χτίστη και πλάστη τον Θεό.
Θα μου πεις ποιος έφτιαξε την τέλεια καμπύλη στους λαιμούς των κύκνων, μήπως δεν ήταν ο Θεός; Οκ να συμφωνήσω εξ άλλου βρίσκω την αθεία φοβερά βαρετή αλλά γιατί να τα έφτιαξε και όχι απλά να επέτρεψε την δυνατότητα τους να φτιαχτούν, όπως κάνουμε δηλαδή όλοι μας άλλωστε όταν νομίζουμε πως φτιάχνουμε κάτι;
Η ύπαρξη είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και αδυνατώ να καταλάβω σε τι υπάρχει δημιουργός και γεννήτορας.
Θέλω να πω πως ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς που μας έκαναν, το μόνο που έκαναν ήταν να κάνουν σεξ. Όχι εμάς.
Εμάς μας έφτιαξαν αφού έτυχε να γεννηθούμε και καμαρώστε τώρα τ΄αποτελέσματα. Που μερικές φορές εδώ που τα λέμε, οκ, δεν είναι και τόσο άσχημα.
