Eίχα την τύχη να επισκεφθώ τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, το Πάσχα του 1961, ως ένα φιλέρευνο  κουτάβι, ως μέλος μιας εκδρομικής συντροφιάς δασκάλων από τα Γιαννιτσά. Θυμάμαι κάθε λέξη και κάθε εικόνα εκείνων των ημερών. Και αποφάσισα να μη γίνω ναυτικός ή γεωπόνος (οράματα της ηλικίας) αλλά μόλις πέρασα το κατώφλι της βιβλιοθήκης της Σχολής, τοίχοι καμωμένοι από ράφια πηχτά από εκδόσεις, που έφταναν έως και πάνω από τις θύρες, σε ευρύχωρους διαδρόμους, γοητεύτηκα τόσο ώστε τα βιβλία αυτά, έγιναν η δική μου μοίρα. Έπρεπε (δεν ξέρω ακόμη το γιατί) να τα διαβάσω όλα, κι ακόμη περισσότερα. Και μόλις γύρισα στα Γιαννιτσά, άρχισα να διαβάζω την Εγκυκλοπαίδεια του «Ηλίου», σε τόμους 18, από το Α. Νομίζω πως σταμάτησα στο Ζ ή κάπου εκεί, καθώς βρήκα τον «Πυρσό» πιο πυκνόν, και του Ελευθερουδάκη, πιo συμπαγή. Και όταν, σε κάποια χρεία, μετά έτη σαράντα δύο, πούλησα τα δικά μου βιβλία, από μια βιβλιοθήκη που γνώρισε πάνω από σαράντα μετακομίσεις, παρηγοριέμαι έκτοτε με μια εικόνα: τον Αθηναγόρα να λειτουργεί στον ξέσκεπο ναό του Μπαλουκλή, μέσα σε καρβουνιασμένα αποκαΐδια κατανοώντας πως τα βιβλία είναι εντέλει ενσωματωμένα σε ένα κατάγραφο σώμα με σύμβολα και δερματοστιξία, και πως η φυσική τους ύπαρξη είναι ένας μύθος τελειωμένος.