Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τραβάω τώρα που αποφάσισα να σπάσω το συνήθειο να μη ψηφίζω μετά το 1989. Τριάντα χρόνια. Και δεν το είχα χούι από τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Ψήφισα Ενωμένη Αριστερά το 1974, ΚΚΕ το 1981 και τον Συνασπισμό του Ιουνίου το 89. Ποτέ άλλοτε.

Επίσης το έπραξα στο ψευτοδημοψήφισμα του 1973 και στο άλλο, για το πολίτευμα, του 1974. Ενίοτε, καθόμουνα στην ουρά σε άλλες Κυριακές αλλά έρριχνα λευκό ή άκυρο. Για την αλητεία.

Θα πάω να ψηφίσω Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και Περιφερειάρχη, ενδεχομένως θα σταυρώσω και συμβούλους. Και πρώτη φορά, Ευρωβουλευτή. Γυναίκα ή άνδρα.

Αισθάνομαι τρακ και εκνευρισμό και σα να έβγαλα ουρά κροκόδειλου. Ξεγελιέμαι λέγοντας πως είναι ευκαιρία για μια καφεδούκλα στο Ντορέ, αλλά μήτε αυτό με ηρεμεί.

Παλιός στο κουρμπέτι, έχω γνωστούς απ΄όλα τα κόμματα και ευχαρίστως τους συναναστρέφομαι. Δεν είμαστε χρυσόψαρα για να πλέουμε στο ενυδρείο προς την μορφή αυτού που μας ταΐζει. Δεν είμαι πλέον αψίκορος, ενώ στα νιάτα μου, ήμουνα. Τα γηρατειά είναι φοβερό επάγγελμα. Δεν τα αλλάζω με τίποτε.

Αλλά το τρακ είναι τρακ και δεν περνάει με τεχνικές (χαμήλωμα ώμων, κοιλιακή αναπνοή, προσωρινό κλείσιμο του τρίτου οφθαλμού). Μήτε έχω εθιστεί στις τεχνικές προγόνων, ήτοι Βλάχους του Ολύμπου και Δασσαρήτες εκ Μογλενών  και Πόντιους ήτοι Χάλδους.

Βέβαια, εάν ήμουν Γκοπεσλής ή Χαρσερέτας, έναν αιώνα πριν, θα  ήξερα. Διότι ψήφο δεν θα είχα, αλλά από αυτογνωσία, όση θέλετε.