Είδα τυχαία αυτό το βιντεάκι προχτές, που μου φάνηκε αστείο, αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι από το μακρυνό 1981 (στίχοι Νίκος Λουκάς, μουσική Τάκης Σούκας, ερμηνεία Δημήτρης Κοντολάζος) μου έχει κολλήσει και δεν φεύγει.

Θυμάμαι να το ακούω τότε και μετά να το ξεχνάω, να μην το εκτιμώ όσο τώρα γιατί το θεωρούσα εντελώς κανονικό, και της σειράς: ήταν η εποχή που ο Καζαντζίδης είχε περιθωριοποιηθεί, στο λαϊκό έκαναν κουμάντο ο Διονυσίου και η Αλεξίου, έβγαζαν δίσκους και τραγουδούσαν κι ο Πάριος και η Μαρινέλλα και ο Μητροπάνος και η Μοσχολιού και η Πίτσα, καμιά φορά κι ο Τόλης όταν ξέμενε από χρήματα, είχε ξεπεταχτεί ο Μαργαρίτης κι υπήρχαν σχετικά ελάσσονες πλην έντιμοι τραγουδιστές όπως ο Κοντολάζος και ο Κλωναρίδης, μουσική έγραφαν ο Άκης Πάνου, οι Χρυσοβέργης-Γιατράς, ο Νικολόπουλος, ο Μουσαφίρης και ο Σούκας, κι άλλοι που μου διαφεύγουν, είχαμε και διασκεδαστές όπως τον Πανταζή ή την Άντζελα, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για το λαϊκό, καμιά ανησυχία, ο Τσοβόλας τα έδινε όλα, ήμασταν αιώνιοι.

Η αιωνιότητα κράτησε σκάρτα δέκα χρόνια και έληξε ληξιαρχικά το Μάιο του 1990 με το θάνατο του Διονυσίου. Η Αλεξίου είχε κάνει στροφή στο έντεχνο, είχε προηγηθεί η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση και η κατάρρευση του Παπανδρέου και της Πασοκικής ευημερίας, μπήκαμε σε ένα ζόρι που κρατά ακόμα και ολοένα και χειροτερεύει, κι οι τρέχουσες μουσικές επιλογές στο λαϊκό τραγούδι μας δείχνουν πόσο αλλοπρόσαλλοι είμαστε σήμερα ως κοινωνία και λαός. Οπότε να με συμπαθάτε αν επιστρέφω σε παρωχημένα τραγούδια, λαϊκά και άλλα, και σε άλλες μορφές τέχνης που είχαν ουσία και νόημα για την εποχή τους, αλλά και μεταγενέστερα. Δεν παραβλέπω τη σαβούρα που κυκλοφορούσε και καταναλώναμε επίσης τότε, πάντα υπάρχει αυτή, αλλά υπήρχε σοβαρό αντίβαρο και εναλλακτική πρόταση, και δεν εννοώ (προς Θεού) τον Μικρούτσικο ή τον Κραουνάκη.

Πάμε, μαέστρο: Δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να γίνει…