Η μεγαλύτερη απογοήτευση που τράβηξα αυτές τις μέρες, είναι ένας διηνεκής «δεκατισμός επιχειρημάτων» που κυριάρχησε στους τροφοδότες των πολιτικών. Ακόμη και στους ίδιους τους αναλυτές.

Τίποτε δεν έχει τέτοια ολιστική ανάγκη διερεύνησης, όσο το «μακεδονικό». Όχι για να διαβαστεί το απίστευτο χαρτομάνι, μήτε να γίνει κάποια απόπειρα αξιολόγησης της σχετικής γραμματολογίας. Διότι ειπώθηκαν, γράφτηκαν και ακούστηκαν σχεδόν όλα, με ενσωματωμένον ακόμη και τον αντίλογο σε κάθε άποψη.

Αλλά σε ένα βαθέως πολιτικό ζήτημα, η προσπάθεια θα έπρεπε να είναι  προς την κατεύθυνση να επινοηθεί μια φράση, ένα λιγόλογο πειστικό μήνυμα προς χρήση των αμαθών ή των πολυάσχολων και δεν εννοώ την ελληνικότητα και το πόσες χώρες αποκαλούν σκέτη Μακεδονία την δεύτερη εταίρο της Συμφωνίας.

Το θυμικό, η εκπαίδευση, η άποψη για την λογική είναι καλά και άγια, αλλά αυτός ο κόσμος δέχεται εύκολα αγράμματους και ξυλοσχίστες ηγέτες, εδώ και αιώνες.

Οι ποιότητες που απαιτούνται για τέτοιους διαλόγους και αντιπαραθέσεις είναι τουλάχιστον υπέρογκες. Όλες οι λέξεις για το ζήτημα έχουν και την αντίστροφη έννοια. Και δεν χρειάζονται ψευδαισθήσεις, ιδίως όταν οι λύσεις είναι βίαιες: δεν είναι μανάβικο, να διαλέγεις τα φρούτα. Η ορμάς με τρακτέρ και κάνεις το μαγαζί θερινό, η κόβεις την φρουτοφαγία τελεσιδίκως.