Από θανάτου άρξασθαι
Ώρα για τηλεκπαίδευση. Δεν ξέρω γιατί αγκαλιάσατε την πλέον ψεκασμένη των απόψεων και είναι σαν να βλέπω την σιωπηλή μετάνοιά σας, όταν τα κρούσματα θα είναι ισπανοϊταλικού τύπου.
Ναι, έχετε δίκιο. Είναι όλα φέηκ. Φέηκ ήταν που κυβέρνησε ο Γιέλτσιν, φέηκ που δεν οργανώνουν τα πάντα οι λεφτάδες του ντουνιά, ειδικά ο Μπιλ και ο Σόρος. Μπορεί οι Γαμωκυβερνήσεις να μη σας πείθουν επειδή βλέπετε υπουργό και ξερνάτε, αλλά εγώ είμαι έγκλειστος με τους μήνες και περιστοιχίζομαι από «υποκείμενα νοσήματα» κι έτσι και ανασάνω άφοβα, θα σας μιλώ από το θέρετρο του Αχέροντα, ταΐζοντας μπέικον τον Κέρβερο.
Έχω την εντύπωση πως είστε όχι ψεκασμένοι, αλλά ξορκίζετε τον θάνατο. Ο κορονοϊός δεν σας πείθει, μήτε αν σας στραγγίξει τα πνευμόνια και καταλάβετε τι εστί αναπνευστήρας. Καταλαβαίνω πως ακούγοντας άπαξ του έτους, κρατώντας μια λαμπάδα, το «θανάτω θάνατον πατήσας» σκέφτεστε «καλά, μαλάκας είμαι να μη τον πατήσω; Απλή διαδικασία είναι, σα να πατάμε σταφύλια».
Είκοσι χρόνια πριν τον Covid-19, στην τρίτη μου πνευμονία, κάθε ανάσα ήταν ηρωισμός και το καταλάβαινα από την έκφραση των επισκεπτών μου: στέκονταν στην πόρτα του θαλάμου και έκλαιγαν σπαρακτικά, ή τελούσαν το μυστήριο στον διάδρομο και μου έρριχναν χαιρετίσματα σκουπισμένοι, με εκείνο το χαμόγελο που έμοιαζε μορφασμός αποχαιρετισμού. Οκτώ μήνες μου πήρε να περπατήσω ώσπου η αναπνευστική ανεπάρκεια να πέσει στο 30% οπότε κατάλαβα πως τιμωρήθηκα με παράταση ζωής. Αλλά δε σταμάτησα να γράφω (δηλαδή να ζω) ακόμη και την ημέρα που ένα γιατρουδάκι με ρήμαξε μπήγοντας μια βελονα ναα, με το συμπάθειο, τρεις ανεπιτυχείς φορές, για να πετύχει η παρακέντηση.
Δεν έχω κανέναν σκοπό να σας αλλάξω τα μυαλά, απλώς θα έλεγα να τσακιστείτε να δείτε ένα απόσπασμα από το All that jazz του Μπόμπ Φόσι, όπου υπάρχουν σε λίστα όλες οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου όταν μαθαίνει πως θα τον αγγίξει ο Ψυχαμοιβός. Ένα από τα πρώτα συμπτώματα, είναι η απόλυτη άρνηση. Κι αν δε γουστάρετε τα αμερικάνικα, που είναι γεννήματα των δολοφόνων των λαών, ανοίχτε την Οδύσσεια του Ομήρου, εκεί που συναντά τον Ελπήνορα στον Άδη, να ποτιστείτε με την ζωντανή, στομωμένη ψυχή ενός νεκρού. Αυτή πρέπει να είναι η στάση σας, ζαγάρια! Βλέπετε, η Σοφία του Κόσμου δεν κυκλοφορεί στο Instagram.
«ἥξει Δωριακὸς πόλεμος καὶ λοιμὸς ἅμ᾽ αὐτῷ.»
Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όταν οι Αθηναίοι χτυπήθηκαν από ολέθριο λοιμό, οι Σπαρτιάτες, αχάπαροι, βγήκαν στην Αττική να κόψουνε δέντρα, να κάψουνε σπαρτά, κατά τα συνήθη. Αλλά μόλις ήρθαν τα μαντάτα πως οι Αθηναίοι σήπονται ενός των Μακρών Τειχών, την έκαμαν με ελαφρά πηδηματάκια.
Αν νομίζετε πως πρωτοτυπειτε, να λάβετε τον κόπο να ανοίξετε Θουκυδιδη, βιβλιο 2ο, χωρία 47-54, να δγιείτε όχι μόνον τι τράβηξαν οι Αθηναίοι, αλλά και πώς κατέληξε. Κι επειδή παραλύσατε από ιερό τρόμο, αφήστε με να σχολιάσω τον αρχαίο χρησμό του τίτλου, που συνδυάζει κορονοϊό και απειλή εκ Τουρκίας.
Πάμε γι άλλες πολιτείες, φαντασιακές.
Από Ενώσεις κρατών, συμπολιτείες, Πολιτείες, συμμαχίες, έχουμε πολλές, να φάνε όχι μόνον οι κότες, αλλά και τα κολιμπρί. Εντούτοις δεν είναι μουσαντένιος ο τίτλος τους. Ένα παράδειγμα. Αν το Μέξικο του την βίδωνε και ορμούσε στο Τέξας, δηλώνοντας πως το ποθεί για τα απαράγραπτα δικαιώματα του Άλαμο, το ομοσπονδιακό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών θα κήρυσσε τον πόλεμο στους Αμίγκος και τέρμα.
Αλλ΄αν την ίδια βίδα είχε η Τουρκία, εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, η Ενωμένη Ευρώπη στ΄αρκίδια της. Αλλά μια εισβολή «ελευθερίας» της Λευκορωσίας αν έστηνε η Γερμανία, καθήστε να μετράτε ολόθερμους συμμάχους. Χώρια το ΝΑΤΟ, τρελά μπερεκέετια.
Προσωρινό συμπέρασμα: συμφέρουν οι συμπολιτείες και οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε της Αμερικής ειτε των Βαλκανίων. Η Ευρώπη θα ψέλλιζε κατι νεοορθόδοξα περί «ιδιοπροσωπείας» και θα λογάριαζε το εμπορικόν της δίκαιο, καθότι που να κατεβαίνει ο Φλαμανδός να βάλει μυαλό στον Μαλτέζο. Τράπεζα είναι η Ευρώπη και ένωση από funds. Κι όποιος αντίκρυσε τον Στόλτενμπεργκ, κάτι θα του θυμίζει έντονα: τον Ντάισενμπλουμ, τμηματάρχη Β σε κοσσοβάρικο υποργείο που φαλίρισε.
Επαναλαμβάνω όθεν να αφήσουμε ανοιχτό τον λογαριασμό των δύο άσκοπων κυβερνήσεων που ακόμη και τον τουρισμό γαμήσανε (μ΄όποιον Θεοχάρη κάτσεις, τέτοιο σέρβις θε να έχεις, κατά την παροιμία) να ξεμπλεξουμε με τους γείτονες, που το βρίσκω χλομό, κι ελπίζω να μη γλυκοκοιτάξουμε την προσωρινή λύση της Γεννηματά, λόγω του μοδέρνου πράσσου χτενίσματος που έχει οργανικές ομοιότητες με της Ραχήλ Μακρή.
Παράγραφος καταληκτική: στάχτη και πούλβερη στη Μόρια
Τελικά, άλλοτε η Ελλάς καθυστερούσε την «ανάπτυξις» επειδή το ένα κομματικό στέλεχος χτυπούσε μπιέλα εάν υπήρχε άλλο κομματικό στέλεχος με περισσότερες χαιρετούρες στον «μεγάλο». Σήμερα, που υποτίθεται οργανωθήκαμε, όλα θυμίζουν το αρχαίο ανέκδοτο με τον Μπόμπο, που διακόπτει ερωτική έντευξη των γονέων του με την κραυγή: «τέρμα τα φτηνά γαμήσια, περνάει κηδεία!». Συγκεκριμένα, άσχετα με το πόση οργάνωση κυκλοφορεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δοθεί επικοινωνιακή προτεραιότητα στον πρωθυπουργό. Το γραφείο του κανονίζει πόσο χρόνο έχει, και τα «σημαντικά», τα μονοπωλεί. Έπονται μερικοί υπουργοί και το τρέχον «τίποτε» αναλαμβάνουν κάτι άγνωστοι, τρέμοντας από συγκίνηση.
Η Μόρια κάηκε και μη μου λέτε πως εθύμωσε ο καιρός. Την κάψανε υπολογισμένα και συμμετρικά. Παραπάνω, άσκηση στην Λήμνο και αντιδράσεις. Παρακάτω, δήθεν αυθεντικοί Σμυρνιοί ζητούν επιτακτικά τα Δωδεκάνησα. Στο Καστελλόριζο, τα μαθαίνετε. Η Κύπρος, χίλιες φορές πιο θαρρετή από την Ελλάδα, δηλώνει πως «γιοκ η καταγγελία της Λευκορωσίας αν δεν με καλύψετε». Τα υπόλοιπα του δελτιου δαπανώνται με κάποιον πολύξερο «του πανεπιστημίου» ειδικών σπουδών που εξηγεί τα ανεξήγητα, κρύβοντας τα μισά, ενώ πέφτει ανάλυση που μας τρομοκρατεί, ήγουν πόσες αστυνομικές διμοιρίες τρέχουνε εδώ κι εκεί, και πόσοι συνοριοφύλακες προσελήφθησαν. Στο μεταξύ, πάω να εικονογραφήσω με καμιά Μικρά Ασία κείμενά μου και ο μεγάλος Αδελφός, όχι αυτός που «βιάζει», γαμεί και δέρνει, αλλά κάποιος ανώνυμος μπλοκαριστής, δεν μ΄αφήνει.
Τελειώνω. Μετά το ανεπιτυχές πραξικόπημα εναντίον του Ερτοάν, η ελληνοτουρκική σχέση λασπώθηκε. Τέσσερα χρόνια ανεβαίνουμε την κλίμακα του Ιακώβ (για τους ψαγμένους) ή αποκτήσαμε ένα αόρατο τραμ και κάνουμε σκαλομαρία. Δεν χρειάζεται να τα μαθαίνετε όλα. Πάντως, από τότε, από το 2016, ένα πράγμα είναι αλληλέγγυο στην Ελλάδα: η πλήρης κυβερνητική συνενοχή για ό,τι συνέβη, συμβαίνει και για ό,τι θα συμβεί.
