Οι Αμερικανοί δυσφόρησαν με την «επιστροφή» δια του αίματος, του Ναγκόρνο Καραμπάχ σε εύπορους μοντερνιστές μουσουλμάνους που τους βοήθησαν οι Τούρκοι, αλλά όχι με την διασάλευση της Κριμαίας που οι ίδιοι Τούρκοι αγωνίζονται να περάσει σε ουκρανικό έλεγχο.
Παρομοίως εάν οι Κούρδοι, πέρα από ιδεολογίες, έκοβαν τα μουστάκια τύπου Καλάσνικοβ και σπούδαζε κανένας δικός τους σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο, οι Αμερικάνοι θα ήταν πολύ πιο θερμοί απέναντί τους.
Αλλά γιατί επιτρέπεται στους Τούρκους να συμμετέχουν τόσο άκεφα στο ΝΑΤΟ και παράλληλα να αναδέχονται την όποια στρατιωτική δομή του ISIS, να σιγοντάρουν τους αντιπάλους του Ισραήλ και να γίνονται έξαλλοι όταν οι Γάλλοι, επίσης μέλη του ΝΑΤΟ, παίζουνε βιδωτή τριανταμία στις κοιλάδες της πρόσω Ασίας, ενώ τα κράτη της «επανάστασης του Ίντερνετ» έχουν ξεχάσει τους Πρίστερ Τζων και τους Γέρους του Βουνού και φλερτάρουν όπως στα χρόνια της μαυριτάνικης πειρατείας υπό την σκέπη μιας Δυτικής κουλτούρας;
Διότι (απαντώ) όποια μαμμή της Ιστορίας ρίξει μια ματιά σε χάρτη του ΝΑΤΟ και βλέπει ένα μακρόστενο βουζούνι από την Αρμενία έως την Τρωάδα και την Αλικαρνασσό, ήτοι τα όρια της τουρκικής επικράτειας που δεν κατάφεραν να ζαρώσουν πριν έναν αιώνα οι νικητές του Μεγάλου πολέμου, δέκα λεπτά μετά κάποια σύσκεψη με θέμα «να τελειώνουμε με τους τουρκαλάδες» αναβάλουν τις αποφάσεις, για τρεις λόγους:
- Οι «τουρκλάδες» επηρεάζουν τα δήθεν ΝΑΤΟικά και δήθεν «Ευρωπαϊκά» Βαλκάνια διότι πλήθος κατοίκων της χερσονήσου αυτής άγεται και φέρεται από μουσουλμάνους κοσσοβάρους, κιρτζαλήδες και πλήθος οπορτουνιστών τοπικών ηγετών.
- Διότι δεν πρόκειται να φύγουν από την Κύπρο ως κυβερνητική δομή, ώσπου να μασήσει η κατσίκα ταραμά.
- Διότι πλήθος συμμάχων των Αμερικανών, βγάζουν γλυκά λεφτάκια από τούρκικους τόκους και πληθωρισμένους εξοπλισμούς που οι τοπικοί αντίπαλοι των Τουρκώνε, δεν διαθέτουν.
Aυτή η σφήνα στην ανατολική Μεσόγειο μοιάζει γεωγραφικά να «καταπίνει» μέρος της νότιας Βαλκανικής, δηλαδή μιας περιοχής που χάθηκε για τους Οθωμανούς από μια συμμαχία κρατών, είναι το ένα κεφάλαιο της τουρκικής μεγάλης ιδέας. Η χώρα μόλις επί Ερτοαν σοφίστηκε ότι υπάρει και Μεγίστη, όχι Μεγάλη, Ιδέα, καθώς μπορεί να χάθηκε μέρος των Βαλκανίων (αλλά δεν χάθηκε το οποίο Ισλάμ διέθετε) μα το κύριο έδεσμα ήταν η έστω ονομαστική υπεροχή των Τούρκων, ως χαλιφάτου, από το Ιράν έως και την Αραβική χερσόνησο, καθώς και η πέραν της Αιγύπτου βορειοαφρικανική έκταση, ήτοι η Μαρμαρική και η Κυρηναϊκή, που είχε αρχίσει να ραγίζει έναν αιώνα αργότερα, από τους πολέμους της Μπαρμπαριάς με τον αμερικανικό (και Σουηδικό) στόλο, μεταξύ 1801 και 1805.
Ειδικά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η νίκη του Κεμάλ (με τη βοήθεια των μπολσεβίκων) που οδήγησε στη Λωζάννη, έφερε μια ύφεση ενός τρίτου του αιώνα (1924-1955) όπου οι δύο χώρες έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ, συμπολέμησαν στην Κορέα, υπό το ΝΑΤΟ που είχε έμβλημα στις τοπικές φρουρές του ένα σήμα με ελληνική και τουρκική σημαία, καθώς και η ατονία του όρου «μουσουλμανικός» για τα μειονοτικά σχολεία της Δυτικής Θράκης υπέρ του όρου «Τούρκικος», έγινε κομμάτια και θρύψαλλα όταν ο Παπάγος έθεσε θέμα αυτοδιάθεσης της Κύπρου που σε πρώτη φάση οδήγησε σε πογκρόμ των Ρωμιών της Πόλης, και μια άκρως ταραγμένη περίοδο έως το 1974, που εγκαινίασε μια σειρά απαιτήσεων εκ μέρους των κυβερνήσεων της Τουρκίας.
Η ένταση στον Έβρο, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στο Καστελόριζο και σε επαναληπτικές θεωρίες για την διακατοχή των υδάτων και του αέρα της Αιγαίας χώρας, είναι η πάγια αντιμετώπιση που υφίσταται η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος από μία μάλλον αυταρχική κυβέρνηση απέναντι, που προκαλεί με συνεχείς «ευρηματικές» παραβιάσεις της κοινής λογικής, καθώς ο Ερτοαν μάλλον δικαίως, πιστεύει πως μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη προσπάθησε η Αμέρικα να φέρει τον Γκιουλεν στην εξουσία και κάνει όλην αυτή τη φασαρία επιδιώκοντας όχι την υποταγή της Ελλάδας, αλλά μια μακροπρόθεσμη μακρά συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο στύλ «δεν αναγωρίζω τί-πο-τε αν δεν υπάρξει συμμαχική ελευθεροκοινωνία μέσω του Αιγαίου, με την Κύπρο χωρισμένη σε δύο κράτη, και να μου δώσετε σε εμένα και όχι στους Γάλλους να εποπτεύω Άραβες, Ισραηλινούς και το Ισλάμ γενικά, αλλοιώς θέλω εγγυήσεις για πηγές ενέργειας και το μισό Αιγαίο».
Αυτό πιστεύω, και δεν κάνω τον παντογνώστη, αλλά και δεν χάφτω τα περί ελληνοτουρκικής φιλίας και άλλων, άκρως αισιόδοξων για τη χώρα προοπτικών. Η μόνη προσέγγιση που βλέπω ενδεχομένως πιθανή, είναι ο μετασχηματισμός της Τουρκίας σε αυτοδιοικητικόν παράδεισο, που είναι πολύ πιο κοντά στην λογική πολλών γειτόνων μας.
Eπομένως το αρχικό ερώτημα «γιατί οι Αμερικανοί δυσφόρησαν με την «επιστροφή» δια του αίματος, του Ναγκόρνο Καραμπάχ σε εύπορους μοντερνιστές μουσουλμάνους που τους βοήθησαν οι Τούρκοι, αλλά όχι με την διασάλευση της Κριμαίας που οι ίδιοι Τούρκοι αγωνίζονται να περάσει σε ουκρανικό έλεγχο» έχει μία και μόνη απάντηση που τηρούν, ιεροκρυφίως ενεργούντες, οι Αμερικανοί, εκατό φορές πιο πειστικά από την εποχή Τραμπ:
Δέχονται ή ανέχονται μία «αρχή αυτοκεφάλου» σε κάθε χώρα, που τους επιτρέπει πλήρη ή μερική αδρασία, ακόμη κι αν μια χώρα φαίνεται να υπερβαίνει τα συνήθη εσκαμμένα. Όπως ακριβώς η Γερμανία, προτάσσει τα δυσεπίλυτα διλήμματά της με τους Τούρκους, κι ας μας κάνει εμάς καχύποπτους και γανιασμένους η στάση της. Διότι αυτό της επιτρέπει να συμμετέχει στην frontex του Έβρου και παράλληλα σε ναυπήγηση υποβρυχίων στα τέκνα του ναυάρχου Νταίνιτς. Και τη λυπητερή την πληρώνουμε εμεις, οι πυθαγόρειοι και ηρακλείτειοι φιλόσοφοι, απολύτως άσχετοι με τον καντιανό τρόπο σκέψης, οι ατεχνώς συμφύροντες τον Έγελο με τον Αλέξιο Μούρτζουφλο.
Ας αποτελειώσουμε τώρα τον μπακλαβά που μας προσφέρουν, κι ας μούχλιασε το τριμμένο καρύδι καταπίνοντας τη σοροπιασμένη βούκκα. Ο Τούρκος βαρέθηκε να φοβάται, γι αυτό και γαυριά. Όσες φορές με τον Μιχάλη τους μιλήσαμε κανονικά, ακόμη επανέρχονται στα μιλημένα χωρίς να τσιρομαχάνε. Αλλά βελάδες «αντιπροσωπειών» αυτοί τις γέννησαν και αισθάνονται περίφημα όταν καταλαβαίνουν το ίρτζι του απέναντι συνομιλητή.
