Tον έλεγαν Κούλη και χαζούλη. Κορόιδευαν τα γουρλωμένα του μάτια αλλά αυτός έγινε πρωθυπουργός.
Εκεί που τα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο έχοντας μπατσοποίησει την χώρα χάνοντας δημοφιλία ήρθε η κρίση του covid-19 η οποία πολιτικά τον βόλεψε απίστευτα.
Μετά τον χθεσινό του διάγγελμα που πολύ σωστά οι ευφυείς άνθρωποι κράξανε σαν ένα λαϊκιστικό άρλεκιν, ενδυναμώνεται κατά την γνώμη μου κατά πολύ στην ηγεσία της χώρας, παρουσιαζόμενος σαν τον σταθερό ηγέτη-τιμονιέρη που σώζει τον λαό του από τα βράχια κοιτάζοντας τους Έλληνες υπεύθυνα στα μάτια. Τι να κάνουμε, τα άρλεκιν πάντα πουλούσαν περισσότερο απ’ τον Ντοστογιέφσκι και ο Πρωθυπουργός δεν νοιάστηκε στο να πάρει νόμπελ λογοτεχνίας αλλά να εδραιωθεί πολιτικά.
Ο Κούλης δεν ήταν ποτέ Κούλης αλλά ένας αδίστακτος Μητσοτάκης που γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και πλασάροντας πανέξυπνα το προφίλ του ακίνδυνου χαζούλη κοίμισε τους επικριτές του. Εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά άριστα την κρίση, τα αποτελέσματα των επιλογών του άλλωστε τον δικαίωσαν πανηγυρικά και πλέον μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι είναι η αιτία που βγαίνει ο ήλιος ή ότι πέφτει η βροχή στους κάμπους με αποτέλεσμα να παίζει χωρίς αντίπαλο.
Το πιο λυπηρό απ’ όλα, είναι ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια αντίπαλος.