Πριν από λίγο καιρό, έτυχε να ακούσω ένα κινητό να χτυπάει στο δρόμο, και η κάτοχός του είχε διαλέξει για ringtone το τραγούδι «Θέλω να σε Ξαναδώ».
Με πιάσανε τα γέλια, αλλά φυσικά και ζήλεψα το θάρρος και την τόλμη της γυναίκας να βάλει το κινητό της να χτυπάει με ένα τέτοιο τραγούδι, που είναι στο όριο του γελοίου. Από την άλλη, είναι απολύτως μοναδικό και αναγνωρίσιμο (μάλλον αποκλείεται να μπερδέψεις το κινητό σου με κάποιο άλλο που χτυπάει!), και στέλνει ένα μήνυμα σε όποιον τρίτο το ακούει. Τη δουλίτσα του την κάνει μια χαρά. The ringtone is the message, θα λέγαμε σε άλλες εποχές.
Θυμήθηκα τις άλλες εποχές Προ Κινητού, όταν κυκλοφορούσα με μια κασέτα Γιώργου Μαργαρίτη στο αυτοκίνητο, γιατί ποτέ δεν ήξερες ποιος θα σταθεί δίπλα σου στο φανάρι. Αναρωτήθηκα ποιο τραγούδι θα έβαζα εγώ τώρα στο δικό μου κινητό ως γενικό ringtone (μη μπλέξουμε με personalised ringtones για συγκεκριμένα πρόσωπα, αφού δεν τα ξέρετε). Αν ήταν να διαλέξω ελληνικό, αμέσως σκέφτηκα ότι μάλλον θα πήγαινα στο «Μπορεί να βγώ».
Το πρόβλημα με αυτό το τραγούδι είναι ότι παρ’ όλο που έχει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν έβερ, χρειάζεται κάπου 25 δευτερόλεπτα για να φτάσει εκεί περνώντας από τους πιο ξενέρωτους στίχους που έχουν γραφτεί τα τελευταία 25 χρόνια. Και δεν έχω τρόπο για να κάνω edit, ή δεν ξέρω, ή βαρυέμαι να το ψάξω. Σκέφτηκα το «Φαινόμενο», αλλά κι εκεί μόνο ρεφρέν ήθελα. Ίσως κάποιο του Sotis, για την αλητεία. Αλλά καλύτερα κάποιο με ορχηστρική εισαγωγή, ξεσηκωτική με πνευστά. (Εδώ η εισαγωγή κρατάει κάπου μισό λεπτό, κι έχεις επιπλέον κίνητρο να το απαντήσεις γρήγορα προτού αρχίσει να τραγουδάει ο Παντελίδης.)
Αυτά από τα τα εγχώρια. Από τα ξένα, πρώτη μου επιλογή θα ήταν το «Crazy in Love» με τη νεαρά Beyoncé και το σύντροφό της, που έχει και κάτι το επικό στον ήχο (δεν αναφερομαι στη μαντάμ).
Το τραγούδι χρησιμοποιεί τη φαντασμαγορική ορχηστρική εισαγωγή παλιότερου τραγουδιού της σόουλ (ήταν συνήθεια να ξεκινούν εντυπωσιακά, με ένα ταρατατζούμ).
Όλη η σόουλ δεκατείας 50, 60 και 70 θα ταίριαζε για ringtone, αλλά και η περισσότερη ντίσκο. Το θέμα ήταν τι μήνυμα ήθελα να στείλω σε όσους ακούγανε το κινητό μου να χτυπά. Ίσως να ταίριαζε κάτι πιο σκηροκαριολικό καίτοι μελωδικό, ένα υβρίδιο όπως το «Numb/Encore».
Υπάρχουν γκρουπάκια που γράφουν τραγούδια που ταιριάζουν ταμάμ για ringtones, άρχισα να σκέφτομαι πολλά και διάφορα αλλά μετά θυμήθηκα ότι το κινητό μου το έχω μόνιμα στο αθόρυβο, οπότε αυτή η αναζήτηση ήταν διασκεδαστική μεν, αλλά πλήρως μάταια. Κι ας έχουμε άπλετο χρόνο για παπαρολογία στο λοκντάουν.
Ο σκοπός ήταν να κάνω κάτι που θα μου ήταν πραγματικά χρήσιμο, όπως να βρω έναν ήχο για το ξυπνητήρι, που δεν είναι ποτέ στο αθόρυβο.
Το ξυπνητήρι έχει άλλες προδιαγραφές. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να σε ξυπνάει, αλλά όχι με ενοχλητικό τρόπο. Να μην ενοχλεί ούτε εσένα αλλά και ούτε όποιον άλλον τυχαίνει να είναι σε ακτίνα ακοής στο σπίτι. Να είναι ήπιο, αλλά όχι τόσο ώστε να σε νανουρίζει και να ξανακοιμάσαι. Να μην είναι σημειολογικά φορτισμένο με δυσάρεστους συνειρμούς ή να μη μιλάει για πράγματα που δεν έχεις όρεξη να ακούσεις πρωινιάτικα. Να έχει ορχηστρική εισαγωγή κάποιων δευτερολέπτων για να σε προετοιμάζει για το αναπόφευκτο ξύπνημα.
Και στο ξυπνητήρι οι επιλογές είναι πάμπολλες, και με όλες αυτές τις παραμέτρους το θέμα δεν ήταν ποιο τραγούδι θα διάλεγα, αλλά ποιο θα απέκλεια! Απέκλεισα λ.χ. το «Αιρκοντίσιον», το πρώτο τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό, γιατί ενώ εμένα με κάλυπτε πλήρως, ήξερα ότι θα με έφερνε σε αντιπαράθεση με τους συγκατοίκους. Απέκλεισα όλα τα λαϊκά («Γιατί με Ξύπνησες Πρωί»), τα ελαφρά («Ξύπνα Αγάπη Μου») και τα λούμπεν (όλο το Λευτέρη Πανταζή), για τον ίδιο λόγο. Έπρεπε να στραφώ στα ξένα.
Και στα ξένα υπάρχουν καλλιτέχνες που μοιάζει να ειδικεύονται στο να σκαρώνουν ήχουν για ξυπνητήρια. O Brian Eno ας πούμε (που έκανε και τον ήχο έναρξης των Windows) είναι κλασική περίπτωση, όπως και η περισσότερη electronica. Οι Pet Shop Boys είναι σχεδόν ιδανικοί, ήθελα να βάλω το «I’m Not Scared» για να αντιμετωπίζω την κάθε νέα μέρα αλλά είχα ξεχάσει ότι πριν αρχίσουν τα σύνθια ξεκινά με ένα γαλλικό εμβατήριο που δεν σε ξυπνάει με τον πιο ευχάριστο τρόπο.
Σκέφτηκα ότι αν ζούσα μόνος, μπορεί να ξεκινούσα με το «Harlem Shuffle» στην εκτέλεση των Rolling Stones, που πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Αλλά οι διαφορετικοί συγκάτοικοι ξυπνούν σε διαφορετικές ώρες και με διαφορετική διάθεση.
Από ελληνικά, το μόνο τραγούδι που μου προκαλεί ανάλογη ανάταση είναι το «Εγώ, ο Ξένος», αλλά πιθανώς να έχανε τις θαυματουργές ιδιότητές του μετά από μερικά ξυπνήματα, και πάντως θα δίχαζε τους συγκάτοικους. Ο σκοπός ήταν να λύσω ένα πρόβλημα, όχι να δημιουργήσω καινούργιο.
Η λύση συνήθως δίνεται με προσφυγή στους κλασικούς, και στη συγκεκριμένη περίπτωση στον Τζέι Τζέι Κέιλ. Άκουσα ξανά τα περισσότερα τραγούδια του (αφορμή έψαχνα!) με το πρίσμα του ξυπνητηριού, και εκτίμησα ακόμη περισσότερο τον τεχνίτη μουσικό για τον τρόπο που έφτιαχνε το κάθε σόνγκι. Μπορούσα πολλά να διαλέξω, και προσώρας κατέληξα στο «Ride Me High» που καλύπτει όλες τις προδιαγραφές ενός ήχου αφύπνισης από κινητό, όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ. Και είναι και ωραίο τραγούδι.
Καλημέρα.
