Όσοι δεν χαμπαριάζετε (ίσως και γιατί κανείς δεν σας επισήμανε ξανά και ξανά ότι ο 20χρονος που καπνίζει ένα πακετάκι, το οποίο και αυτό με το αυτοκίνητο πηγαίνει να το προμηθευτεί, ανήκει σε ψηλότερη βαθμίδα της κλίμακας ευπαθών ομάδων από έναν 70χρονο μη καπνιστή σε καλή φυσική κατάσταση και χωρίς υποκείμενα νοσήματα), αντί να λιάζεστε πηγαίνετε να δώσετε αίμα, περάστε από τον δήμο να ρωτήσετε αν υπάρχει ήδη ομάδα για “βοήθεια στο σπίτι” κάντε κάτι, ό,τι, που να αφορά και να βοηθά επί της ουσίας τον κοντινό ή πιο μακρινό Διπλανό σας και όχι να ευχαριστεί αποκλειστικά τον πλαδαρό σας κώλο.
Το κράτος, τηρουμένων των αναλογιών και των αντικειμενικών δυνατοτήτων όλων των φορέων που εμπλέκονται στην αντιμετώπιση της κατάστασης στην Ελλάδα, δεν τα πάει άσχημα. Σε όλες τις χώρες υπάρχουν κρούσματα στους υγειονομικούς και μαζί με τον στρατό είναι σίγουρο ότι θα νοσήσει το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού, σε όλα τα κράτη ο αριθμός κρουσμάτων (που ουδεμία αξία έχει αν δεν έχεις εικόνα για τον αριθμό και την μεθοδολογία επιλογής δοκιμών-τεστ που ακολουθούνται) αφορούν τα επιβεβαιωμένα και μόνο. Τα θύματα διαφοροποιούν την εικόνα που επικρατεί παντού και όχι μόνο σε σχέση με τα κρούσματα αλλά και τον συνολικό πληθυσμό κάθε χώρας.
Από αυτό που ειδικά ο Νότος κινδυνεύει περισσότερο ―αφού ένα σοβαρό λάθος στην εκτέλεση του γενικού σχεδιασμού μπορεί να συμβεί σε κάθε χώρα― είναι από το “δε βαριέσαι αδελφέ, ήλιο έχει σήμερα” μια νοοτροπία που ήδη σε Ιταλία-Ισπανία έχει συμβάλλει σημαντικά στην εκεί διαμορφωμένη κατάσταση.
