Αντί προφήτης, προτιμώ να επιβιώσω ως κήνσωρ, τιμητής. Δεν ξέρω που θα οδηγήσει ο πρόσφατος ιός, μήτε ξέρω να μετρώ με ολοκληρωτικό λογισμό απώλειες και δάκρυα. Αλλά οι ναοί πρέπει να κλείσουν, οι Πιτάφιοι και τα Αναστάσιμα να τελεστούν φέτος ως τηλεοπτικά δρώμενα, και το ίδιο ισχύει για τα πάντα όλα. Σάματι τα blogs και το facebook δεν έχουν λειτουργήσει για συγκεκριμένες γενιές και ηλικίες ως τεχνικές αποξένωσης και ανέπαφες επαφές;

Η οργίλη, φοβική και ανούσια ζμπόμπα που επιχειρούν κοινωνικές ομάδες προσποιούμενες τον Βεληγκέκα ή μια αλεπού πονηρεμένη, η αστεία πολιτική αντίδραση που ματαιώνει κάθε ελπίδα να συνέρθει μια πολυμελής, τεχνικά αναλφάβητη Βουλή με το πλήθος των Γκρι-Μπλε κοστουμιών και την γλωσσική πάθηση που λέγεται «δεγκζέρω να κλίνω τα τριτόκλιτα», στην ουσία θεσπίζει τον Περονισμό, τον πατερναλισμό και τον νεποτισμό ως ριζιμιά λιθάρια του κοινοβουλευτισμού. ‘Οχι πως έλειψε ποτέ το φαινόμενο, αλλά το Μητσοτακίζειν έπιασε ρίζες, θεωρείται δυναμισμός, η πολυμέρειά του η μισοτελειωμένη ελάχιστους ενοχλεί. Είναι και η μίμηση αυστηρού ύφους που έχει αφαλοκόψει το γέλια στον δημόσιο βίο.

Για να τιμήσουμε τον πλανήτη, σπανίως υπάρχει πολιτικός νους στην υφήλιο, κι αυτό τεκμαίρεται από την αντιπολίτευση που παράγεται: παραμένει λησμονητέα και καταγέλαστη.

Δεν είμαστε για παγκόσμια φαινόμενα, καταλήγω. Τα δικά μας τοπικά δίκτυα, εξάλλου, είναι περισσότερο θεωρητικά. Όλα κολλάνε και κρασάρουν. Φτιάξαμε έναν τεχνολογικό ιστό των ολίγων ή των παρτάκηδων. Ας είναι.