Την περασμένη Τρίτη, το βράδυ, έμαθα ότι πέθανε ένας φίλος, 42 χρονών. Μάλλον γνωστός παρά φίλος, χαιρόμασταν σαν βρισκόμαστε όπως αληθινοί φίλοι – τις σπάνιες φορές που βρισκόμαστε και πάντα στην Αθήνα. Είχαμε πει να έπαιρνα αυτό το χειμώνα καμιά μέρα άδεια, να πήγαινα σαββατοκύριακο να τον έβρισκα στην Κω που ζούσε. Χειμώνα, γιατί τα καλοκαίρια ήταν πνιγμένος με τη δουλειά στο καφέ που κρατούσε σε χωριό στα ορεινά του νησιού.
Ένα ασθενοφόρο όλο και όλο στο νησί, δεν πρόλαβε την καρδιά του.
Σήμερα Τρίτη, σαν σχόλασα, πηγαίνοντας για το σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο, είδα σύννεφα στα ανατολικά πάνω από τη Σταδίου, από τη μεριά του Υμηττού.
Βγήκα Σταθμό Λαρίσης και είδα τον ήλιο που έγερνε.
Τρίτη απογεύματα είναι ώρες που θυμάμαι αυτούς τους στίχους:
I’m just beginning to see now I’m on my way
It doesn’t matter to me chasing the clouds away…
Σοφοί στίχοι. Περασμένη η πάντα κουρασμένη Δεύτερα, με το βάρος της. Ξεχασμένη ιστορία το προηγούμενο σαββατοκύριακο και μακριά ο ορίζοντας του επόμενου για σοβαρές αξιώσεις και προσδοκίες.
Φευγαλέα αίσθηση ότι τα πάντα είναι εκεί που πρέπει να είναι, στη θέση τους. Ότι είναι για πάντα απόγευμα.
