Μερικές σκέψεις ακόμη για τη Συμφωνία των Πρεσπών και προτάσεις διαχείρισης.
Ανέφερα ήδη πως μετά από αρκετά βασανιστικά χρόνια, η κατ’ απαίτηση «συμφωνία», καλή κακή δεν ενδιαφέρει, θα παραμείνει μονίμως βουζούνι που πυορροεί. Κι εφ’ όσον ο έξωθεν στόχος έχει πετύχει, δηλαδή μπήκαν στο ΝΑΤΟ, και αρχίσαμε και συνεργασίες, ίσως είναι καιρός να φορέσουν και το δικό μας υφαντό.
Το FYROM, να το επαναλάβω, ήταν μια χαρά ονομασία, που υπάκουε στην κυριολεξία του όρου. Δηλαδή, χώρα που λεγόταν Μακεδονία όσο ήταν περιφέρεια ή κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας. Άρα είναι προσηγορία με χρονικό προσδιορισμό. Κάθε προσηγορία με γεωγραφικό προσδιορισμό είναι μαμή και νταντά αλυτρωτισμού. Η νέα τάση μας είναι να τους πείσουμε, χωρίς Καμμένους και ελικόπτερα και καουμποϊλίκια να αφήσουνε τα χαζά και χαμένα και προφανώς αμερικάνικα, και να ωφεληθούν.
Καταρχάς, τα Κατρουγκαλέικα, τα Κοτζιάδικα και τα Μητσοτακουλέικα, στη μπάντα. Δεν άνθισαν, μήτε μάτωσαν ματαίως οι κατά καιρούς νονοί διαφόρων χωρών. Μήτε η Υπεριορδανία ήταν σαχλαμάρα, μήτε η Εξωτερική Μογγολία, αλλά και η Τρανσιλβανία, η Γαλατία Τρανσαλπίνα ή η Ρωμαϊκή Μακεδονία σαλουτάρις ήτοι το σωστήρι της Μακεδονίας που το έχουμε και σε ελληνόφωνες εκδοχές. Εξάλλου Γραικούς μας ανέβαζαν, Γραικούς μας κατέβαζαν και μας κατεβάζουν, ενώ κάθε φορά που λεγόμαστε Hellas μάλλον εννοούν το τροβαδουρικό Helas Madame. Ενώ επιστρέφαμε την αλληλογραφία του Καρλομάγνου και του σογιού τους, όταν μας ήλεγαν Γραικούς. Και επί πολλά χρόνια στα ταχυδρομεία, έτσι και έβαζες κάτω από το Εδιμβούργο «Ήνγκλαντ» αντί «Σκότλαντ» στο γύριζαν οπίσω.
Αν συμφωνούσαν στο FYROM, θα άρχιζαν να καταλαβαίνουν πως υπήρξαν με αυτό το όνομα επειδή το ήθελε ο Τίτο, άρα εκεί ήταν και η γένεσή τους. Όλα τα άλλα, βερεσέ τα ακούω. Δεν έχουμε καμιά δουλειά στα εθνοτικά δικά τους, μήτε και αυτοί στα δικά μας.Θα μπορούσαν να διεκδικούν τον Ιουστισνιανό και να τιμούν Παίονες, Δαρδάνους και καμια δωδεκαριά αλλιώτικους. Ε, και;
Θα μου πείτε για τις προσπάθειες δημιουργίας μειονότητας. Σωστό κι αυτό. Πού είναι η δική μας μειονότητα, των γραικομάνων, των Βλάχων, κι άλλων πολλών που μάλιστα ρημάχτηκαν από τους βουλγάρους; Πώς μη τόπατι; Είναι λίγοι στη χώρα τους; Μα οι δικοί τους ομογενείς σε Αυστραλία και Καναδά είναι πάμπολλοι. Μοναστηριώτες δεν έχουμε; Βελεσσιώτες και Περλεπέδες; Μη αρχίσω και μετράω και ζαλιστείτε.
Έτσι και κάναμε τη στραβή και σε κάθε πρόκλησή τους, απαντούσαμε με μια δική μας, μη επιθετική αλλά κατά τον χαλβά των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς πολλάκις το επιχειρήσαμε επιτυχώς και στα τετρακόσια σημεία του ορίζοντος, θα κατέληγαν να αλλάξουν αυτοί την Συνθήκη και να ονομαστούν ο,τιδήποτε δεν περιέχει τη συλλαβή Μακ.
Μακάρθουρ, ευχαρίστως. Τι σύμμαχοι είμεθα.
Από Βουλγαρία πλευρά, χάνουν υποκοότητες πολλές. Από Αλβανία, δικαίως φοβούνται, όπως επί Ασανιδών. Γιατί δεν το επιχειρούμε, αόπλως, ησύχως, και με μια τεράστια δισκοθήκη του πνεύματος που τους πυρπολεί; Άσε που μ΄αρέσει η μουσική τους και συχνά μουλιάζω στο κλάμα ακούγοντάς τους.
