H Χρόνος έχει τρεις θυγατέρες. Την Παρελθούσα, την Παρούσα, την Μέλλουσα. Η Μέλλουσα είναι άγονη, στέρφα, στείρα. Η Παρούσα είναι ανοϊκή, παιχνιδιάρα, σαχλή. Η Παρελθούσα, μονίμως έγκυος. Με τις ναυτίες, τις εκρήξεις και το ιδιαίτερο θυμικό της. Βιώνει την κατάσταση, αλλά παιδιά ζωντανά, δεν γεννάει.

Και οι τρεις είναι αθάνατες, απέθαντες και καλύτερα να λέγονται Μοίρες. Ή Χάριτες. Ή, όποια λεκτική επινόηση σας κάθεται καλύτερα. Αρκεί αυτό το πλαίσιο αναφοράς.

Ο μόνος τρόπος να τις ιδείς παρέα είναι αφαιρώντας αισθήσεις από την Ζωή. Με κόπο, με αποτυχίες, με φόβο, αλλά μονίμως αφαιρώντας. Μήπως και καταλήξουμε με μιαν εικόνα, έστω εν εσόπτρω: παραμένουμε αδρανή βουβάλια σε μία λάσπη λέξεων. Τα ραδίκια είναι πιο συμπονετικά. Οι τερμίτες, καλύτεροι αρχιτέκτονες.

Ας λήξει αυτή η σιβυλλική δήλωση που με εκφράζει απόλυτα. Παραμένω αφοσιωμένος στους φίλους μου. Και δεν ξέρω πώς να ζήσω.