Ψόφια πράγματα. Φτηνές απομιμήσεις των πιο τραγικών στιγμών του κοινοβουλευτισμού. Για να παραφράσω μια θρυλική ατάκα της εποχής των Αποστατών, «Η Ελλάς κρέμεται από την ψήφο των Ανέλων». Και του απερίγραπτου Ποτάμη, θα προσέθετα. Να εξηγήσω.
Δεν είναι μυστικό πως, εκτός από μετρημένες εξαιρέσεις, και το πιο απεχθές καθεστώς του παρελθόντος, πήρε και θετικές αποφάσεις. Τις οποίες, αναγνώρισαν και οι ορκισμένοι του αντίπαλοι, έστω και μετά από δεκαετίες. Χωρίς να πλήττεται η αρνητική αποτίμηση της περιόδου που κυβέρνησαν. Ο σχετικός διάλογος των αριστεριστών στο Life of Brian είναι μεγαλειώδης. Και ο ρόλος που έπαιξαν για να σταυρωθεί ο Βrian. Πρέπει να ήταν η τελευταία φορά που γελάσαμε με την ψυχή μας. Μετά, όλα σοβάρεψαν.
Στην περίπτωση του Σύριζα, εκείνο το βαρύ καλοκαίρι του 2015, δεν έγινε κάποια στροφή 180 μοιρών. Τείνω να πιστέψω πως η στροφή ήταν τουλάχιστον 720 μοιρών, σε απλά λόγια, υπήρξε μία φούρλα. Το δημοψήφισμα και ο τρόπος που συντάχτηκε το ερώτημα, τα capital controls και η ομαδική (και οπαδική) ανοησία της τότε αντιπολίτευσης, οδήγησε σε άρνηση της ζυγοστάθμισης των αποτελεσμάτων του Σεπτεμβρίου 2015.
Τον Σεπτέμβριο θυμάμαι πως ο Σύριζα έχασε 310160 ψήφους και τέσσερις έδρες. Η Νέα Δημοκρατία, αρκετά παραζαλισμένη, έχασε 195610 ψήφους και μία έδρα. Η αποχή είχε πιέννες. Ο Λεβέντης, ο μόνος κερδισμένος. Όλοι οι άλλοι έχασαν. Το μόνο σοβαρό μήνυμα που έβγαινε από αυτά, ήταν πως σε οκτώ μήνες, μειώθηκε κατά 693521 ο αριθμός αυτών που ψήφισαν.
Πάντα ήμουν αντίθετος με την μαλακία των ποσοστών, αντί να παρουσιάζονται οι αριθμοί. Αν ο Σεπτέμβριος δεν πιστοποίησε την αποθάρρυνση του εκλογικού σώματος και την όξυνση της απελπισίας, τότε έχουμε χάσει κάθε ορίζουσα.
Ενδεικτικό της σύγχυσης και της πολιτικής σχιζοφρένειας, ήταν βέβαια το περιεχόμενο του ψηφοδελτίου του δημοψηφίσματος. Που μάζεψε 3558425 όχι και 2245532 ναι.
To πρόγραμμα του Σύριζα, ακόμη κι αν αρχικά γνωρίζαμε μόνον γενικότητες, μας το έμαθαν ανίδρωτοι λοτόμοι, επιμελώς κρυμμένα παπαγαλάκια. Απ’ όταν έγινε σαφές πως ο Μητσοτάκης υπέφερε από έναν πανδαμάτορα φιλεκλογισμό, οι φίλοι και οπαδοί του Σύριζα βγήκαν από το αυγό και πλημμύρισαν τα Μέσα, την κρατική τηλεόραση και βαρύτατη χρήση «ναιμεναλλαδισμού». Έγραφες κάτι που σου ξύνισε και ο παρέμβλητος σου την έβγαινε: δεν μας τα ΄λεγες αυτά με τους μοναρχοφασίστες. Φυσικά, τα έλεγα χύμα και τσουβαλάτα, ολονών, αλλά να συναντήσεις συγκροτημένον, πέραν μιας ζαρτινιέρας, οπαδό τους, χωρίς την μοϊκάνα της αγραμματωσύνης, ήταν σπάνιο .Πολύ σπάνιο.
Ξέραμε λοιπόν ότι σκόπευαν, υπείκοντες σε παλιοσειρές του παλαιοκομματισμού, ότι θα υλοποιούσαν σχέδιο παροχών και απύλωτης, σχεδόν συγκινητικα απλοϊκής ψευδολογίας. Ήταν πανεύκολο να καταλάβεις την πηγή των ψευδών τους. Παράδειγμα, οι Πρέσπες. Τα υπέρ της συμφωνίας επιχειρήματα ήταν από την ίδια πηγή, από την ίδια κοιλιά. Όλωνε.
Ενώ ψεύδονταν και χαρτζηλίκωναν τις χρήσιμες γι αυτούς ομάδες, έγινε προφανές πως επεδίωκαν να δωροδοκήσουν κάθε πουλί πετούμενο, σε μία ακολουθία βημάτων, που θα κατέληγε αρχές φθινοπώρου του 2019. Και δεν έχουν αποστεί απ΄αυτό το χούι. Το κύριο εργαλείο διείσδυσής τους, ήταν το μανιπουλάρισμα των Καραμανλικών, και μιας βαρύτατα διασπασμένης δεξιάς (του Μητσοτάκη η ηγεσία, άφηνε ξέσκεπα τα πόδια της). Και βέβαια, ο αυριανισμός, ήδη ετών 35, που αντί να πάρει σύνταξη, κυβερνάει ακόμη.
Τελειώνω: το κατ’ εξοχήν πολιτικό εύρημα, ήταν η «τράβα με κι ας κλαίω» ψήφιση των «προοδευτικών νομοσχεδίων» από κάθε καρυδιάς ανθρωπιστικό καρύδι. Σφάλμα μέγα, που τώρα άρχισε να φαίνεται. Μέγα παράδειγμα, η βραχεία λίστα των υποψηφίων νεοκυβερνητικών και το Ποτάμι, που ξεκίνησε από αγλάισμα της αδέσμευτης κριτικής σκέψης και οδηγείται στην κριτική υποστήριξη ενός πελώριου λάθους.
Πόσο τοξικοί (και όχι ταξικοί) είναι φάνηκε από τα πήλινα πόδια του Καμμένου και των συμπληρωμάτων του.
Κι όταν θα μας δέσουν οι πράγματι φασίστες, να λογαριάσετε πως ένα μεγάλο κύμα από την κυβερνητική μαγιά, θα προχωρήσει σε συντεταγμένα, αυτόμολα τομάρια που θα δικαιολογούν την νέα φούρλα «για να μη επιστρέψουν οι διεφθαρμένοι». Και ο Σύριζα θα παίξει σε τρία ταμπλό: στους σιωπηλούς υποστηρικτές της μπιραρίας του Μονάχου, σε προσωπικούς νοσταλγούς του Τσίπρα «που δεν το άφησαν το παιδί να προκόψει» και στα τάγματα εφόδου που ετοιμάζονται με πυρετώδη ενθουσιασμό, υπό την ιαχή «πουτάνα όλα».
