Στη Μεσόγειο, παίζεται μια βαρετή παράσταση, παραλλαγή του “Μεγάλου μας Τσίρκου”.
Οι σκηνοθέτες είναι δύο και τσακώνονται. Στις πρόβες, έπεσε πολύ νερό και βράχηκαν τα σκηνικά. Το κοινό παραμένει εχθρικά σιωπηλό, γι αυτό και η παραγωγή έβγαλε από την αποθηκούλα καραβάκια να απειλούν “επακούμβηση” του ενός στο άλλο.
[ ]Στο αδήριτο δίλημμα κακός γάμος ή καλό διαζύγιο; προκρίνω ανενδοιάστως το δεύτερο. Σε ένα ελληνοτουρκικό διαζύγιο τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα Ίμια και οι βραχονησίδες, οι πύραυλοι της Κύπρου και οι θρακώες μειονότητες αποτελούν πράγματα υπο την τελεία κατοχή και κυριότητα του ενός των αντιδίκων, της Ελλάδας. Ο ελληνοτουρκικός γάμος, ήτοι η φροντίδα γιά την δημιουργία ενός μέλλοντος στην ελληνοτουρκική φιλία δημιουργεί σύγχυση περί τα περιουσιακά, κοινοτοπίες του στίλ είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε φίλοι και τα λοιπά. Ποιός δεν έζησε κάποτε δίπλα σε κακό γείτονα; του κόβαμε την καλημέρα και έληγε η υπόθεση. Η διαδήλωση εχθρικών διαθέσεων δεν αποκλείει μήτε τις καλύτερες μελλοντικά σχέσεις, μήτε την ανυπαρξία σχέσεων. Όσο γιά το θερμό επεισόδιο, όντως, με την νέα οπτική δεν πρόκειται γιά σφαλιάρες μεταξύ οικείων. Είναι πολεμική ενέργεια.
Και πώς το διαζύγιο, ποιός ο δικαστής. Πρωτίστως, πρό του διαζυγίου, η διάσταση. Οφείλουμε να αρνηθούμε πάσα συζήτηση γιά οτιδήποτε, διατηρώντας φυσικά πλήρεις εμπορικούς και καλλιτεχνικούς δεσμούς με την γείτονα. Γιά να επιτευχθεί η διάσταση πρέπει να περιχαρακωθούμε στο Αιγαίο με σαφή δήλωση οπόσα μίλια θαλάσσης και αέρος θέλουμε από την λευκή μας θάλασσα. Δώδεκα; δώδεκα. Δέκα; δέκα. Θερμό επεισόδιο; πιθανώτατα. Μήπως τώρα δεν το περιμένουμε με τα σημερινά μίλια;[ ]
Σε άρθρο υπό τον εξεζητημένο τίτλο «Ρεπούδιο φοιδεράτων» δημοσιευμένο το 1999, υποστήριζα το διαζύγιο Ελλαδας και Τουρκίας, για να λείψουν τουλάχιστον τα ανυπόφορα στερεότυπα. Με τους Τούρκους δεν θα τα χαλούσαμε ούτως η άλλως, αλλά προς Θεού, δεν θα διεκδικούσαμε όμοιους προσανατολισμούς και ζεϊμπέκικα. Την Κύπρο που τους έπαιρνε να διεκδικήσουν, την πήραν. Τις θάλασσες θέλουν και εν πολλοίς, περισσότερον εναέριο χώρο. Επίσης έχουν την άποψη πως εμείς είμαστε οι μπουνταλάδες και όχι αυτοί.
Το να περιφέρονται στόλοι υπό ψυχρότητα, περιφέροντας, αντί κοινών γυμνασίων ένα έρμο διατρητικό εργαλείο και μάλιστα σε νερά που δεν έχουν κατοχυρωθεί, αλλά διεκδικούνται με περισσήν άνεση, είναι σαν αμφότεροι να κάνουμε τους καλούς στην Γερμανία και στην Αμέρικα. Ό,τι και να αποφασίσει η Ευρώπη και η Αμερική για την παρούσα βόλτα στα πέλαγα, τίποτε δεν σημαίνει -μπορεί να πάρουν αύριο το μέρος των άλλων. Διαιτητές είναι και μάλιστα σε ματς που ο ρέφερης έχει εντολή να παίξει υπέρ ημών κατά 51%, να σωθούν τα προσχήματα.
Ας ορίσουμε τα χωρικά μας ύδατα, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της χώρας μας στα μίλια που θέλουμε για να τελειώνει ο ρόλος των «ειδικών» και των Πρεσβειών. Αρκεί να αρνηθούμε κάθε διαπραγμάτευση, επειδή τόσο χαζοί δεν είμαστε. Κι αυτό που θα αποφασίσουμε πως μας ανήκει, να το υποστηρίξουμε.
Θυμάστε πριν λίγο καιρό που τουρκικά σκάφη του λιμενικού προσέγγισαν τα ρουμανικά θαλάσσια σύνορα, τι συνέβη; Μήπως οι Ρουμάνοι αντέδρασαν με προειδοποιητικές βολές; Πως είπατε; Δεν το θυμάστε; Κακώς, πολύ κακώς. Διότι τούρκικο σκάφος δεν ξαναείδε τον Δούναβη.
