Tελευταία καλλιεργώ ένα κριτήριο προκειμένου να καταλάβω την προεκλογική, εκλογική και μετεκλογική μας συμπεριφορά.
Κατέληξα πως απίστευτες δυνάμεις αδρανείας κυριαρχούν, ενώ η παραμικρή αλλαγή εμπεριέχει παούρα με τη σέσουλα.
Κι επειδή έχουμε γίνει με τα πολιτικά πολλών χωριών χωριάτες, στοιχηματίζω πως το γρανάζι της χώρας υπάρχει περίπτωση να γκρινιάξει κινούμενο, μόνον εάν οι πολυτάλαντοι διαφημιστές μας δεν βάζουν μερακλωμένες ωραίες να καταπίνουν μια κουταλιά γιαούρτι με μισόκλειστα μάτια ,ατενίζοντας μια θέα προαστείων από φίνα μινιμαλιστικά εσωτερικά,κι αν ηδυπαθείς χειλωμένες μοντέλες, αυτές με θεόκλειστα μάτια, δεν περικαυλώνουν σπάζοντας τμήμα από ένα παγωτό ξυλάκι ή πύραυλο.
Κι αυτό το πράττουν με κάθε μάρκα παγωτού η γιαουρτιού , πανομοιότυπα. Αν οι μάρκες , οι γεύσεις, οι χρηματοδότες, το ανέχονται, για ποιον ακριβώς λόγο οι ψηφοφόρου πρέπει να μη αδιαφορούν για την μονόμπατη, μηχανιστική, περίπου βαρετή όμοια συμπεριφορά;
Δεν ισχύει «πες μου το μπισκοτολούκουμο που προτιμάς, να σου πω τι ψηφίζεις»
Είμαστε μιμητές της κυράς Απομίμησης, πιστεύοντας πως είναι η Θεά Μίμηση αυτοπροσώπως.