Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις…

Δεν είναι η πρώτη φορά που εορτάζουμε τα επιφάνια του Γιάνη Βαρουφάκη. Και δεν θα είναι η τελευταία.

Αστόχαστοι μάντεις δεν είναι πρωτοφανέρωτοι στην Ιστορία. Κι ανακαλύπτονται συνεχώς, ευρηματικοί, τραυλής συνείδησης, λαμπροί ταχυδακτυλουργοί στο υδαρές περιβάλλον των νεφών. Εδώ εσχάτως μπέρδεψαν τον Απολλώνιο Τυανέα με τον Ναζωραίο. Και μάγοι Σίμωνες έως τον έσχατο που αναφέρει ο Λουκιανός, άρχισαν να σημαδεύουν τον μεσαίωνα και το μπαρόκκο, ώσπου επινοήθηκαν οι φιλόσοφοι μετά το Ροκοκό και απέκτησαν ισχύ οι προρρήσεις τους.

Στα δικά μας μέρη, μετά τον Άνθρακα και τους Όμφακες της Κρίσης, άρχισαν να διαδίδονται προφητείες, αλλά και απόψεις οικονομικών προφητών. Όσο η Πολιτική άρχισε να φλερτάρει με ες μικρόν γενναίους διαχειριστές, όλο και κάποιος οικονομολόγος, θα ανέπτυσσε κάποια θεωρία δραπέτευσης, με κύριο γνώρισμα πως ευαγγελίζονταν μια φαινομενικώς απλή και δραστική λύση, που παρέμενε δημοφιλής.

Αυτά, στην αρχή μου θύμιζαν τις πρώτες αντιδράσεις μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, με κορυφή της πυραμίδας έναν παλιό αγωνιστή του αντάρτικου, που ακούγοντας από τον υγιό του μια περιγραφή γεγονότων μιας αναστροφής Ιδεών και Ηγετών, είπε στο βλαστάρι του:

Μη τα πιστεύεις παιδάκι μου, βίντεο είναι.

Σίμων ο νεότερος

Αλλά αυτά υποφωτίστηκαν και αδυνάτισαν όταν γεννήθηκε, οργανωμένος και πιεστικά απλοποιητικός,  ο λόγος και η εικόνα του Γιάνη Βαρουφάκη. Η εικόνα ενός ρομαντικού οραματιστή, συχνά στον επίκεντρο τοπίων και πειστικής φωνής, άρχισε να κυκλοφορεί.

Η τεχνική, κατά τα ειωθότα: τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Η κρίση είναι μανδύας σήψης. Έντρομα πλήθη γραφειοκρατών που δεν καταλαβαίνουν πως η Εξέλιξη απέκτησε κυνόδοντες, μας παρασέρνουν σε νενέδικη απάθεια, καταγέλαστη. Και πολλά ηχηρά παρόμοια.

Δεν είχε Βίβλο, δεν είχε παρά επιχειρήματα, προσεκτικά σκιασμένα από την ευγλωττία του. Αντί μιας Βίβλου, έσειε το Όργανον. Ήταν ακριβώς η Θεωρία των Παιγνίων.

Βίβλος salutaris.

Εμείς, οι ξερόλες βογόμιλοι του Συστήματος, την ξέραμε από ένα βιβλίο του Κώστα Φιλίνη που κυκλοφόρησε το 1972. Εμένα ,από τότε μου φάνηκε τυπικό εξάρτημα φιλοσόφων που μαγεύονταν κάθε τόσο από την πρόοδο των θετικών επιστημών. Αφθονούν τα σχετικά έργα. Μόνον που ως άποικος στη χώρα μου από δύο προσφυγιές, καταλάβαινα πως η ψύχα του ήταν ένα εκλεπτυσμένα δυσνόητο ανατολίτικο παζάρι. Επιτέλους, έφευγε από το Αλ Χαλίλι και το Καπαλί Τσαρσί και έμπαινε στα ιδεολογικά σαλόνια. Τα ίδια είχε πάθει και το μπουζούκι νωρίτερα, χάρη σε εύκαμπτους δεξιοτέχνες.

Αλλά η μοίρα τα ήθελε αλλιώτικα και καθόλου πασαλιμανιώτικα.

Η Νήσος

Ήταν μία νήσος, κέντρο-απόκεντρο, η Αίγινα. Με την Αφαία και την Παλιοχώρα της, με αγωνιστές του 21 και δημιουργούς που αναπαύονταν ή περιοδικώς την εχαίροντο. Και είχαν δεύτερο χανέ εκεί πολλοί της πρωτευούσης, διότι «βόλευε».Συνήθως σαββατοκύριακοι.

Σε μια από τις παρέες, μέσω ταβέρνας ή κάποιας σύστασης, ως Απόστολος των Παιγνίων ήρθε ωσάν τον λευκοντυμένο εμίρη που έστελνε ο Γαζή Εβρενός να χτυπήσει την σιδερωμένη πύλη ενός κάστρου, εξαιτώντας από τους κουλαΐτες να διαλέξουν μεταξύ σφαγής και μακαριστής ειρήνης, ο Γιανης Βαρουφάκης.  Το χιούμορ και η σαγήνη του ευτύχησαν ανάμεσα στην ποικιλία των δειπνοσοφιστών που σκόπευαν να αναλάβουν την Σύγκλητο. Φαντάζομαι πως  ένα καλοκαίρι έφτασε για να αποκτήσουν εκείνο το κράμα γοητείας και δυσπιστίας που κανοναρχεί εξαπανέκαθεν την ποικιλώνυμη Αναθεώρηση με τα επτά της τέκνα (Εσώτοι, Βουπανελλαδικοί, Μπανιάδες, συνιστώσιοι, ντεκαβλέ γκρούπες, εδαΐτες, αρνητές του Κουβέλη) Αν ήταν ανάμεσά τους ένας κομμουνισταράς, θα του έδιναν κουπόνια και θα τον τάραζαν στις αφισσοκολλήσεις, αλλά πού!

H επί της Νήσου πειθώ

Η Διδασκαλία του, ηδυσμένη από φανταχτερές αναπόδεικτες ειδήσεις, απ΄αυτές που φτιάχνονται για να χαϊδεύουν αφτιά. Ο Καίσαρ δεν υπάρχει. Μόνον το σκιάχτρο του. Ο Κάσκας και ο Κάσσιος τσίμπησαν. Ο Σόιμπλε και το μάζωμα που συγκέντρωσε ως μπάζο στα Όργανα της Ρώμης, ήταν μοιχεπιβάτες, δουλέμποροι και σορτάκηδες. Ό,τι και να τον ρωτούσαν, είχε απάντηση που γλύκαινε τις ψυχές τους. Οι έξυπνοι σκέφτηκαν να τον «αξιοποιήσουν», τα χαϊβάνια πονηρεύτηκαν και σκέφτηκαν πως μπορούσαν να καταλάβουν την Εξουσία μέσω της Άλωσης του Νομισματοκοπείου. Τα άλλα ,τα άφηναν στη διάκρισή του.

Όχι εξουσία! Τσουσία!

Και άρχισαν τα όργανα με τον κύριο Γιάνη στη θέση του Κολμπέρ. Ήταν να πάρει κάτι λεφτά, δεν τα θέλησε. Φόρεσε ρούχα που θα ενοχλούσαν τον Σελευκίδη, αλλά μετά την υποδοχή έξω από την Ντάουνινγκ Στρητ,  η Ελλάς ανακάλυψε πως ο υπουργός ήταν κοντός. Έλεγε πως κατέγραφε τις συζητήσεις. Τσακώθηκε με τον Ντάισελ Μπλόεμ, δημοσίως. Φύλαγε για τον Σόιμπλε εκφράσεις πόθου και αηδίας. Και απαξιώθηκε τάχιστα. Ίσως επειδή το αντίτυπο της Θεωρίας των Παιγνίων δεν είχε το απαραίτητο παράρτημά «Το Βατερλώ των γελοίων»

Σκάη, σήμερα.

Τον είδα σήμερα στον Σκάη που μηχανικά μαζεύει όλην την «αντίσταση» καθώς δεν πήρε χαμπάρι τις ανέκκλητες συγκλίσεις που μας ετοιμάζουνε. Είπε αρκετές φορές «τα γράφω αυτά στο βιβλίο μου, τι με ρωτάτε;»

Άρχισα, ως αρχαίος βογόμιλος, να τον συμπονώ, καθώς το δέρμα της κεφαλής του μου φάνηκε υπερβολικά διαφανές.

Και θυμήθηκα τον περασμένον αιώνα που μου παραπονέθηκε ένας πολιτιστικάριος ευρέος φάσματος και μονού κύτους, καθώς ασκούσα την τέχνη της λογαριαστικής:

«Καταλαβαίνω τις μεγάλες παραγωγές, τα γνωστά ονόματα, τις δαπάνες φιλοξενίας. Αυτός ο κερατάς ο Per Diem, τι ακριβώς μας έκανε και τον πληρώνουμε τόσες φορές;»

«Με λένε Γιάνη και δεν έχω τίποτε δικό μου» θα του απαντούσα σήμερα.