drawing on paper by Laurie Lipton
Γενναίος, Νέος Κόσμος
21-11-2017

Στο παρελθόν, πριν το φέισμπουκ, γνώριζες κόσμο και μπορούσες να συντηρείς μια ψευδαίσθηση άγνοιας για το ποιόν αυτού του κόσμου. Γνώριζες ανθρώπους που η εμπειρία σου για τις απόψεις και τα πιστεύω τους εξαντλείτο στην δια ζώσης, περιορισμένη και γι’ αυτό ενάρετη, διάδρασή σας. Η πρακτική αδυνατότητα του να παρακολουθείς έστω και μερικώς τα δρώμενα του νου κάποιου σε καθημερινή βάση έσωζε τα προσχήματα. Οι σχέσεις σου το πάλαι ποτέ ήταν γεμάτες ενάρετα κενά για το ποιόν αυτού του άλλου, γιατί εσύ, ως άνθρωπος που έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια είχες την αφέλεια να γεμίζεις τα κενά αυτής της άγνοιας με χνότα που υπέθετες ότι ταίριαζαν με τα χνότα σου. Και το μαγικό με όλο αυτό ήταν ότι μπορούσες να παραμένεις φίλος με αυτούς τους ανθρώπους για χρόνια εξαιτίας αυτής της ψευδαίσθησης άγνοιας απέναντί τους. Αυτό χάθηκε ανεπιστρεπτί. Όχι μόνο γιατί τα κενά που εσύ γέμιζες με καλή πίστη τελικά δεν σου ταιριάζουν, αλλά κυρίως, γιατί τα κενά, με τρόμο τώρα ανακαλύπτεις, είναι κενά. Familiarity breeds contempt, δίδασκε ο αφορισμός αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε, ούτε το βάθος της οικειότητας, ούτε το ύψος της περιφρόνησης.

Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης στέκεται το εντελώς αντίστροφο. Επιτέλους, βιώνουμε την πιο ορθολογική εποχή της ιστορίας μας όσον αφορά τις δυνατότητες επιλογών που διαθέτουμε για ουσιαστική διάδραση, και ίσως, κανένας δεν μπορεί να το αποκλείσει, φιλία, με ανθρώπους που στο παρελθόν δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να βρεθούν στο διάβα μας. Και είναι ορθολογική εποχή γιατί αυτή η καθημερινή παρακολούθηση των δρώμενων του νου τόσων πολλών ανθρώπων, με τόσο απλό τρόπο, συνιστά εύρημα και shortcut από τα λίγα. Εύρημα για λόγους ευκολίας και πρακτικότητας, και παράκαμψη γιατί γλιτώνουμε κόπο και χρόνο και χρήμα στη διαδικασία αξιολόγησης των εκάστοτε συνδαιτυμόνων σε αυτό το ιδιότυπο τραπέζι που έχουμε βρεθεί όλοι καθισμένοι. Πότε και πού άλλοτε μπορούσαμε να δούμε πώς τρώει και πώς πίνει, και πώς γαργαλάει κάτω από το τραπέζι ο κάθε ένας με τον οποίο συγχρωτιζόμασταν στο παρελθόν; Και το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η εικόνα αυτή δεν είναι στατική αλλά δυναμική. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις αλλαγές του τρόπου σκέψης και θέσεων (πολιτικών ή απολίτικων) σε πραγματικό χρόνο, και αναλόγως να πράξουμε. Και για όσους πιστεύουν ότι η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω μέσω των ΜΚΔ δύναται να είναι πλασματική, και άρα τίποτα από αυτά δε δύναται να στέκει, η απάντηση μου είναι ότι αυτό συνιστά επικίνδυνη πλάνη. Σε βάθος χρόνου κάθε μάσκα πέφτει, και αυτό σημαίνει ότι αν δεν πέφτει σε βάθος χρόνου, είναι γιατί δεν είναι μάσκα, ή είναι μάσκα περιωπής που χρήζει, όχι ιατρικής βοήθειας όπως αβασάνιστα υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά τίμιας αντιμετώπισης.

Μπορεί επομένως μέσω της κοινωνικής δικτύωσης να χάσαμε τους δεσμούς που είχαμε, όσοι είχαμε, με συγγενείς και φίλους από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά κερδίσαμε περισσότερη διαύγεια, και γιατί όχι, ακόμα και περισσότερη αλήθεια. Και όλο αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα προς έναν γενναίο, νέο κόσμο.