Αδύνατο να συλλάβουμε την συνάρτηση της εκάστοτε τρέχουσας μουσικής με την πολιτική κατάσταση. Σήμερα, βιώνουμε την μετάβαση από την ενηλικίωση στην παραγωγική ηλικία των ρέιβερς και της μανούλας τους, που έμεινε στο θυμικό ως «μάνα ρέιβερ». Εννοώ αυτούς που γεννήθηκαν στα ρείθρα της μεταπολίτευσης.

Το παιδί, αμάν το παιδί, τα παιδιά, αμάν τα παιδιά! Να γκοφρετιστούν, να οικολογηθούν, δεν παίζουν πλέον στις αλάνες, φταίμε, φταίμε, κι εμείς και όλοι. Κι όταν βγαίνουν στο γυαλί, απαραιτήτως να καταγγέλουν την άκαρδη κοινωνία που τα βυθίζει στην απάθεια. Γονική εισβολή στα πάντα.

Ενώ το σημείο τήξης με το σημείο πήξης, βρίσκεται εκεί, τότε που ήταν όραμα η συνθήκη του Μάαστριχτ. Κατά το 1992. Έκτοτε, το ρήγμα των γενεών, έγινε ωκεανός αδιαπέραστος.

Ένας αυτοκράτορας απόθανε και τον ήβαλαν στη σαρκοφάγο του. Περνάει, μετά από μέρες απέξω ένας καντηλανάφτης και ακούει παράπονα εκ του τάφου. Δεν ήταν θάνατος, αλλά νεκροφάνεια. «Βγάλε με έξω, είμαι ζωντανός» του κράζει ο άναξ. «Άλλος τώρα βασιλεύει!» απαντά ο απέξω. Χεσμένος από το φόβο του, το κρατάει μυστικό, εντέλει το μαρτυράει στον πρωτοπαπά. Ανοίγουν το κιβούρι, πέρασαν μέρες πολλές. Τον βρίσκουν αποθαμένο και, λεπτομέρεια της νεκροψίας, είχε φάει τα χέρια του, έως τους αγκώνες.

Τα δικά μας χρόνια ήτανε τρισχειρότερα (παρά τον έπαινο του «άλλου ήθους») αλλά  όποιος γέροντας σαλιάριζε ,τον εκπροσωπούσαν οι ρόλοι του Κωνταντάρα, κι όχι το στιχηρόν «ο σοφός ο γεροντάκης» μήτε ο Μπαρμπαστάθης.Θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας μέρες αβίωτες και στοιχειωμένες. Από τη μιά, Μακρονήσι και Τραμπ, Κατρούγκαλος και κωλοτούμπες. Από την άλλη ,εκεί που περίμενες ριζιμια λιθάρια, έστω με σύντριμμα στα πέριξ, βράχια από φελιζόλ που γδέρνονται κι αφήνουν μπιλάκια πολυστερίνης, δηλαδή από αέραν κοπανιστόν.

Όσο και να φάμε τα λυσσακά μας, άλλος βασιλεύει.