Η πιο θλιβερή εικόνα που παρατηρώ στις πόλεις είναι οι άνθρωποι μέσα από σκονισμένες τζαμαρίες γραφείων, στον τέταρτο ή πέμπτο όροφο, μοναχικές φιγούρες που στερεώνουν το κεφάλι τους στο δεξί τους χέρι και αυτό στο αριστερό και όλα μαζί πάνω στην κοιλιά τους και μοιάζουν με σίγμα τελικό χωρίς τελειωμό. Κάθονται μονάκριβοι, επηρεασμένοι από το νέφος έως το σπασμένο νύχι τους, τη μακάβρια καθημερινή είδηση έως το άγχος για τα γηρατειά τους και κοιτούν τη λεωφόρο και τον δρόμο, τα αμάξια και τα αυτοκίνητα να διασχίζουν την πορεία τους, την πρωινή, τη συνηθισμένη. Και είναι τόσο βουβή αυτή η εικόνα και εισαγωγή στο δράμα του ανθρώπου της πόλης που ψάχνω να βρω κινήσεις.

Το φαντάστηκα ή υπάρχει το πνεύμα αυτό;