6 Νοεμβρίου 2020, παραμονή της Ν.Κ. (“Νέα Καραντίνα” ελλείψει “Νέας Κανονικότητας”)

Ο τσουχτερός δυνατός γρέγος δεν πτοούσε την ουρά αναμονής μπροστά στις πόρτες του βιβλιοπωλείου της Ασκληπιού. Αντιθέτως, την αναζωογονούσε με μια προληπτική καραντινοχριστουγεννιάτικη αλεγρία προσκομίζοντας αδιάκοπα καινούργιους ορεξάτους υπομονετικούς θαμώνες. Έφτασε να πιάνει η ουρά όλο το μήκος της πλευράς του οικοδομικού τετράγωνου που ορίζουν η Ακαδημίας, η Σόλωνος και, καβαλώντας την Ασκληπιού, το παρκάκι του Πνευματικού Κέντρου. Με ικανοποίηση τη μέτρησα μεγαλύτερη, διπλάσια ή και τριπλάσια από τις ουρές που σχηματίζονταν μπροστά σε δυο τρεις κεντρικές αθηναϊκές Τράπεζες. Στην κορφή της ουράς δίνονταν η ευκαιρία στους ουρίτες να ρίξουν ένα πρόχειρο βλέμμα στις στοίβες των μεταχειρισμένων βιβλίων που σώριαζε στο πεζοδρόμιο το νεοφυές παρακείμενο στοκατζίδικο της δημοκρατικής αποτιμητικής ισοπέδωσης – όλα τα βιβλία 1 ευρώ. Απέναντι πάλι, στο πεζοδρόμιο του μικρού πάρκου, το περίπτερο φλερτάριζε με την ιδέα σηκουανικού μπουκινίστ φορτώνοντας δυο εξωτερικά τραπέζια με απαιτητικά (κατά τη μπαμπινιωτική έννοια της ταξικής ουσίας της γλώσσας) ιστορικά βιβλία και συγγράμματα ή άλλως σπίρτα ράμματα καρέλια μιας απρόσιτης τάξης πιστοποιημένων αρχαγγέλων της ιστορικής νομοτέλειας. Ο αέρας δυνάμωνε, και όλο και πιο διαχυτικός φιλαναγνώστης τρύπωνε κάτω απ’ τα εξώφυλλα των εκτεθειμένων βιβλίων. Αναστάτωνε τα φύλλα, έπαιζε μαζί τους σα μικρό παιδί που αδιαφορεί για τη δυσφορία του ταρακουνημένου νοήματος, τα γυρνάει άταχτα απολαμβάνοντας την αμηχανία του φυσικού αντικειμένου που η σιωπηλή φύση του εξαναγκάζεται να αντηχήσει. Και αντηχεί. Με εκείνο το χαρακτηριστικά αμφίσημο, ριπίδινο (=σαν σουρντίνα σε κοκάλινο ριπίδι που ανοιγοκλείνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα ταχυδακτυλουργός Γιαπωνέζα χειρίστρια), μα υδάτινης ευκινησίας, διστακτικό μεταξύ κρουστού και πνευστού, ρυθμικά απρόβλεπτο μουσικό αποτέλεσμα, ηχοχρωματικό αίνιγμα της χάρτινης ύλης στο έλεος ανυπολόγιστων δυναμικών ισορροπιών. Το ανάλαφρο ριπίδισμα, με το συνεχές κρεσέντο της ανεμομηχανής μεταλλάζει σε μαστίγωμα, η σαδιστική σκληρότητα διαδέχεται τη θωπεία διπλασιάζοντας τη μακαριότητα του μοναχικού και μοναδικού θαμώνα του παγκακιού δίπλα στο περίπτερο που τυλιγμένος στο ήδη χειμωνιάτικο πανωφόρι του κρατάει ένα άλλο βιβλίο που προσπαθεί να του το αποσπάσει ο άνεμος. Δε διαβάζει με την κλασική έννοια. Έχοντας παραδώσει με εμπιστοσύνη το νόημα στον φιλέρευνο αέρα, αρκείται να κατέχει το φυσικό αντικείμενο. Το βλέμμα του περιφέρεται με φιλόφρονη περιέργεια πότε στους περαστικούς και πότε, καθώς νυχτώνει, στην όλο και μακρύτερη ουρά των θαμώνων του βιβλιοπωλείου.