– Εμ ο Θεριστής, ο Αλωνιστής κι ο Αύγουστος πως σας φαίνονται;
Κ’ η φτωχιά αποκρίθηκε:
– Και γι αυτούς τους μήνες δεν έχουμε τίποτα να παραπονεθούμε, γιατί με τη ζέστα που κάνουν ωριμάζουν τα γεννήματα και όλα τα οπωρικά. Τότε θερίζουν οι ζευγίτες τα σπαρτά τους κ’ οι περιβολαρέοι συμμαζεύουν τα οπωρικά τους. Και μάλιστα οι φτωχοί πολύ είναι ευχαριστημένοι απ’ αυτούς τους μήνες γιατί δεν χρειάζονται πολλά κι ακριβά ρούχα.

(“Οι Δώδεκα Μήνες” από τη συλλογή παραμυθιών του Γ. Α. Μέγα, εκδόσεις Εστίας)

Η φωτογραφία από την κυδωνιά στην άκρη του κήπου μου, ανήμερα του δεκαπενταύγουστου. Γράφει το εικονογραφημένο Βοτανικό – Φυτολογικό Λεξικό του Δ. Σ. Καββαδά: παρά τη μεγάλη χρήση του κυδωνιού στη ζαχαροπλαστική, η καλλιέργεια της κυδωνιάς είναι δευτερευούσης εις τον τόπον μας σημασίας και λίαν περιορισμένη, συνισταμένη εκ κατεσπαρμένων ως επί το πλείστον ατόμων εις τα όρια των οπωροκήπων…

Επιβεβαιώνω. Ποτέ το δέντρο αυτό να με κουράσει, ποτέ να απαιτήσει ιδιαίτερη φροντίδα. Μόνο μια φορά, σαν αποφάσισα να το παίξω μάστερ σεφ με τη βοήθεια του διαδικτύου, ένα Σάββατο το φθινόπωρο που μου χάρισε τους πρώτους καρπούς, μια και μοναδική φορά όταν αποφάσισα να φτιάξω μαρμελάδα. Καλή βγήκε αλλά ο μπελάς και η φασαρία στην κουζίνα δεν ήταν για μένα. Συνέχισε η μητέρα μου που φτιάχνει καλύτερο πελτέ και παστοκύδωνο και προτίθεται να συνεχίσει όσο ζει. Έτσι μου έχει πει.

Στη συνέχεια, εφόσον τα πράγματα ακολουθήσουν την αναμενόμενη τάξη και ροή – μήνα με το μήνα – θα δούμε τί θα κάνω με τα κυδώνια.

Ίσως να τα χαρίζω δίχως αντάλλαγμα. Δεν μπορείς να τα κρατάς όλα για τον εαυτό σου. Στο κάτω κάτω οι μήνες δωρεάν τα έδωσαν.