Ονομάζω έτσι την υπέρ πάντων βιασύνη, μόλις τελεύει μία σύσκεψη να μοιραστεί η διανομή: τα πρωτογενή νέα αναλαμβάνει από το καλάθι ο πρωθυπουργός, τα κουραστικά οι υπουργοί και την μαρίδα των νέων όλοι οι υπόλοιποι. Γίνονται και κάτι πρωθύστερα.

Αλλά τυχαίνει συστηματικά, να μπερδεύουν όλοι την ελπίδα με την πράξη. Είπαμε: σε νοσοκομεία εμβολιάζονταν ο κόσμος, ώσπου να ατονήσουν οι εισαγωγές, αλλά τα 1018 σημεία που ήταν προορισμένα για να εμβολιαζόμαστε, τα ακύρωσε μια γιαραμπίδικη πρόθεση. Αυτή η ακύρωση, αναστολή ή απλώς καθυστέρηση αναγγελιών, ήταν για τους πρωθυπουργούς αφορμή να ρίξουν απολύσεις αμέσως, αλλά εδώ έχουμε άλλα χούγια.

Οι εξαγγελίες δεν είναι διαρπαγή ευκαιριών από αμερικάνικες αγορές. Οι εκλογείς, όταν δεν καθεύδουν από τους έμπειρους Αυτιαδικούς του Σαββατοκύριακου, μετράνε πολύ προσεκτικά κυρίως τις χαλαρές ατάκες του πρωθυπουργού. Κι αυτό αυξάνει τον δημοσιο εκνευρισμό.

Φυσικά, δεν περιμένω να με ακούσετε, απλώς να μη με διαβάζετε.