Σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Ένα διαβητικό πόδι. Μια πόλη που άδειασε από πολεμιστές και πάρθηκε. Κουρδική. Σαν το Κομπάνι- μόνο που το Κομπάνι όριζε τόπο στη μέση των συνόρων. Άντεξε, ή το άφησαν να αντέξει.  Ενώ το Αφρίν είναι κοντά σε τριεθνές, στη γωνία. Και ο μπακλαβάς γωνία είναι ποθητή μπουκιά.

Οι στρατοί που ανακατεύτηκαν, στάθηκαν να πάρουν μια ανάσα. Άλλος φυλάει τον αέρα, άλλος στεριές ανασφαλείς. Όλοι τους υπογράφουν ανακωχές, κλαίνε για τους αμάχους, φέρετρα και σαβανωμένοι, δακρύβρεχτες διαδικτυακές εντάσεις. Αλλά ο πόλεμος, πόλεμος. Οι αντίμαχοι κρατάνε πισινές, Ρώσοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι,ο καθένας με την Κουρδική φυλή που υποστηρίζει  για να βλάψει τις άλλες. Η κατάπτυστη «μεσογειακή άνοιξη» πέρασε από δικτάτορες σε φατρίες. Στο Ιράκ, στο Ιράν, στα Εμιράτα, στους άλλους άραβες και στις ΑΟΖ, η μοίρα γράφεται με εξίτηλη κιμωλία. Στη Συρία όχι-εκεί δουλεύει πυρογραφία.

Έναν αιώνα βάστηξαν οι γραμμές Άλλενμπι, οι ευθείες που χάραξε εκείνος σε μια τάμπουλα ράζα πάνω στις ερήμους ενός καταργημένου χαλιφάτου. Έγιναν κι άλλοι πόλεμοι, κινηματογραφικές ταινίες, διεθνείς εντολές, Γραμμές που καμώθηκαν πως είναι σύνορα, ενώ ήταν μούφα. «Απαράγραπτα ιστορικά δικαιώματα» που μετατράπηκαν σε στρατηγικά επιχειρήματα.

Ανατολή και Δύση, αρχικά, πίστευαν πως οι Άραβες ασπάστηκαν μια χριστιανική αίρεση. Όταν εκείνοι κόντεψαν στο Πουατιέ και στο Βόσπορο, άρχισαν να ραγίζουν, επειδή οι «άλλοι» κατάλαβαν πόσο ζημιάρηδες είναι μεταξύ τους. Όποτε ενώθηκαν, έστω προσωρινά, όπως με τον Σαλαδίνο, πετύχαιναν τους στόχους τους. Κι όταν οι Οθωμανοί ένωσαν χαλαρά τη Μεσόγειο με τις ερήμους της κανέλλας και την ευδαιμονία της Αραβίας, βαφτίστηκαν «μέγας Ασθενής» κι άρχισε το πελέκημα.

Τώρα, οι εμίρηδες, οι αμηράδες και τα ασκέρια τους, μοιάζουν με καταστροφική γελοιογραφία των αρχαίων καιρών. Μια βασανιστική σοβούσα κρίση, που θα λησμονηθεί μόνον αν βρεθεί υποκατάστατο των υδρογονανθράκων και της πίσσας, με καμιά εκμετάλλευση του ήλιου και της παλίρροιας, με γεωθερμία, με συντήξεις αερίων. Δηλαδή του αγίου Ποτέ, δεδομένου του προσδόκιμου ζωής κάθε γενιάς.

Η εξίσωση είναι απλή, κτηνωδώς ανακριβής και τους αγνώστους X τους ξέρουμε νεράκι. Ενωμένοι Άραβες=φωτιά στα μπατζάκια μας. Και μη λεπτολογείτε- όλοι οι άνθρωποι της Ανατολής, για τους Δυτικούς, Άραβες είναι. Ως τα σύνορα με το Ινδοστάν και τους Κινέζους. Εκεί, είναι άλλοι.

Εμείς, στον ημιμαραθώνιο. Διότι χωρίς τουρίζμο, τηνε κάτσαμε. Την τριήρη.