Αυτή είναι η στρωματογραφία της πεζογραφίας. Ό,τι και να χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας, πρέπει να συμβιβαστεί πως, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να διαχειριστεί ένα πανέμορφο πτώμα αυτόχειρα. Γι αυτό και η εικονογράφηση του παρόντος δείχνει την Εβελιν Μακχέιλ (1923-1947) τσακισμένη πέφτοντας από ύψος σε μια κούρσα εποχής.

Κλαίω και οδύρομαι όταν μυθιστορήματα γίνονται ταινίες. Μια τραπεζική θυρίδα τιμαλφών δεν θα ανοίξει ποτέ, ή την έχουν ληστέψει, καθώς κάθε σενάριο είναι δάνειο καταδικασμένο να μη εξοφληθεί ποτέ. Κι αυτό, επειδή η σχέση εικόνας και λόγου είναι βαρβάτη μοιχεία. Ο συγγραφέας που παρ΄όλα αυτά επιμένει σε προβολή αισθήσεων, καλύτερα τα βγάζει πέρα με τη γεύση και την όσφρηση που έμμεσα μόνον έχουν θέση σε σενάριο.

Προτιμότερο, επειδή ένας κυνηγός θεμάτων είναι συνήθως αδίστακτος, η πεζογραφία να περιέχει λεξεις και πράξεις που ακυρώνουν την πλοκή και έχουν θέση μόνον στο πέρας της συγγραφικής αυτοχειρίας.

Γλίσχρο παράδειγμα: πεπεισμένος πως η νουβέλα μου «Το θεόπαιδο» ήταν ταμάμ για σεναριακή φιοριτούρα, έβαλα στο φινάλε να αποκαλυφθεί πως ο ήρωάς μου, Δημήτρης Σπαρτηνός, ήταν αλμπίνο. Οι άλλοι ήρωες προφανώς το ήξεραν και προφανέστερα του φέρονταν ως σε αλμπίνο. Αλλά κάθε σκηνοθέτης κώλωνε διότι με αυτό το εύρημα, ήταν αδύνατο να υπάρξει «έκπληξη» στο φινάλε.